Τα κύματα είναι οι γενιές και οι ενδιάμεσες κοιλότητες, είναι τα μεταξύ τους χάσματα (generation gap).
Στο διάβα της η κάθε γενιά αφήνει τα ίχνη της που ποτέ δεν είναι ακριβώς τα ίδια με της προηγούμενης.
Γιατί υπακούν στο νόμο που διατύπωσε ο Ηράκλειτος "Τα πάντα ρει". Το σύνολο των επιτευγμάτων κάθε γενιάς λέγεται "πολιτισμός".
Το χάσμα του προπολεμικού πολιτισμού και του μεταπολεμικού (σημερινό) είναι μεγαλύτερο και από το Grand Canyon των Η.Π.Α.
Και η διαφορά επιδεικνύεται με έντονο, ακατανόητο και άκοσμο τρόπο.
Παράδειγμα 1ο:
Το κατασχισμένο τζιν των νέων. Προφανώς σύμβολο της προλεταριακής κοινότητας.
Παράδειγμα 2ο:
Η απελευθέρωση από την κηδεμονία - εποπτεία κ.λπ. Κυρίαρχη, όμως, θέση έχει το "Graffiti". Που για μεν τους νέους είναι μοντέρνα ζωγραφική, που όμως απαιτούνται ειδικές γνώσεις και φυσικά προσόντα και ευαισθησίες για να την ερμηνεύσεις".
Εντούτοις ειδικοί και μη, αρπάζουν πινέλα και όποιον τοίχο (προτιμούν τους φρεσκοβαμμένους) τον κάνουν "αρλεκίνο".
Προς το παρόν μόνο οι εκκλησίες έχουν ξεφύγει από τους βανδαλισμούς
Προφανώς από σεβασμό. Αρα ομολογούν έμμεσα οι "ζωγράφοι" (της "αφηρημένης" τέχνης) ότι πρόκειται για μουντζουρώματα. Ωστόσο, παραμένει κάποια επιφύλαξη, τι τέλος πάντων είναι αυτό το Graffiti.
Ο Θεόφιλος γυρνούσε στα χωριά και για ένα πιάτο φαΐ ή ένα πακέτο τσιγάρα, ζωγράφιζε εικόνες από τη γεωργοκτηνοτροφική ζωή, στους τοίχους των καφενέδων.
Τον αποκαλούσαν "ζωγράφο της Δεκάρας". Και όμως αργότερα οι "μόρτηδες" στα ξενυχτάδικα τραγουδούσαν: "... κι είπαν να φωνάξουν τον Θεόφιλο τον καημό μας για να ζωγραφίσει".
Ο Θεόφιλος είχε γίνει βεντέτα!
Καθόλου παράξενο!
Η αναγνώριση καλή ή κακή έρχεται και από την επόμενη γενιά.
Δηλαδή ισχύει και εδώ το: "Μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφί μύθον ακούσεις".
Σπύρος Χαλικιάς
