Αναφορικά με το πρώτο επισημαίνω ότι ορισμένοι καθηγητές, αλλά κυρίως μαθητές, έχουν την κακιά συνήθεια να καθυστερούν την άφιξή τους στο σχολείο ή πολύ περισσότερο να μην μπαίνουν έγκαιρα μέσα στην τάξη επικαλούμενοι, πάντα, κάποιες δικαιολογίες. Αυτή η συνήθεια σε σχέση με τους καθηγητές γίνεται αιτία, τις περισσότερες φορές, για αναστάτωση και ταραχή αλλά και για πρόκληση υλικών ζημιών μέσα στην τάξη, λόγω της ανεξέλεγκτης κατάστασης, που δημιουργείται κατά το χρόνο απουσίας τους, ενώ μια τέτοια “προθέρμανση” κάθε άλλο παρά συμβάλλει σε μια πετυχημένη διδασκαλία.
Σε σχέση, τώρα, με τους μαθητές, και επειδή πριν ξεκινήσει η διδασκαλία χρειάζεται προετοιμασία και δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας, που για να δημιουργηθεί θέλει κόπο και προσπάθεια, οφείλω να πω ότι η καθυστέρηση εισόδου στην τάξη προκαλεί ζημιά στη διδασκαλία. Και αυτό γιατί, όταν κάποιος διακόπτει το μάθημα, τινάζει στον αέρα, ό,τι προηγήθηκε και χρειάζεται η προσπάθεια να ξεκινήσει εκ νέου από την αρχή. Αλλά και αν, ακόμη, ο καθηγητής αρνηθεί την είσοδο του μαθητή, πέραν του ότι με το χτύπημα της πόρτας και μόνο η διακοπή συντελείται, ο μαθητής μέχρι να κτυπήσει το κουδούνι για διάλλειμα είναι ανεξέλεγκτος και, για ό,τι ήθελε προκύψει, την ευθύνη φέρει το σχολείο. Γι’ αυτό και οι καθηγητές είναι επιρρεπείς στο να δίνουν την άδεια εισόδου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ως εκ τούτου, όλοι, καθηγητές και μαθητές, οφείλουν να βρίσκονται στις θέσεις τους έγκαιρα, με τους καθηγητές να μπαίνουν αυτοί πρώτοι στην αίθουσα και να αποχωρούν τελευταίοι απ’ αυτή, για να προλαμβάνονται και όχι για να θεραπεύονται καταστάσεις. Οι γονείς, από την άλλη, να συνεργάζονται με το σχολείο και, αν για κάποιο λόγο το παιδί τους καθυστερήσει, να προτιμούν να παραμένει σπίτι μέχρι να τελειώσει η πρώτη ώρα ενημερώνοντας, σχετικά, τη Διεύθυνση του σχολείου.
Εμπόδιο, επίσης, που πρέπει κι αυτό να επανεξετασθεί και να αντιμετωπισθεί, είναι και η κατάσταση, που δημιουργείται ως συνέπεια του δικαιώματος των καθηγητών να απομακρύνουν ωριαία από την αίθουσα όποιον μαθητή παρεμποδίζει με την προβληματική συμπεριφορά του την ομαλή εξέλιξη ης διδασκαλίας. Αυτό καθ’ αυτό, βέβαια, το δικαίωμα ως όπλο στη φαρέτρα του καθηγητή για επιβολή της τάξης δεν είναι αρνητικό. Αρνητική είναι η κατάχρηση αυτού του δικαιώματος και περί αυτή ο λόγος.
Αυτό γιατί, αν ο καθηγητής είναι επιρρεπής στην άσκηση του δικαιώματος για ωριαίες απομακρύνσεις ατακτούντων μαθητών, με τις συνεχείς διακοπές ακυρώνει την προσπάθεια για δημιουργία καλύτερων συνθηκών διδασκαλίας, για τους λόγους, που προανέφερα. Πέραν τούτου, η τακτική αυτή δημιουργεί πρόσθετους κινδύνους, για όσα μπορούν να συμβούν στο μαθητή εκτός αιθούσης και μέχρι το διάλειμμα χωρίς τον έλεγχο και τη φροντίδα υπεύθυνου καθηγητή. Και κάτι ακόμη, που πρέπει να ξέρουν οι συνάδελφοι ∙ η εύκολη λύση “πονάει κεφάλι- κόβει κεφάλι” δεν αποτελεί, κατά την άποψή μου, νίκη αλλά ήττα του καθηγητή, ο οποίος πρέπει, πάση θυσία, να βρει παιδαγωγικό τρόπο να επιβάλλεται σ’ όλους τους μαθητές του χωρίς καμία εξαίρεση.
Γι’ αυτό, αν δεν καταργηθεί, θα πρέπει, τουλάχιστον, να βρεθεί τρόπος να σταματήσει η κατάχρηση αυτού του δικαιώματος, που αποβαίνει, τελικά, σε βάρος της μάθησης. Θα βοηθήσει, ενδεχομένως, για κάτι τέτοιο το να ελέγχονται οι καθηγητές, που επιμένουν σ’ αυτή. Κι όλα αυτά, για να παύσει να είναι χαβαλετζίδικο το ελληνικό σχολείο και να φυσήξει άλλος αέρας στη διαδικασία της μάθησης.
Λόγια, θα μου πείτε αγαπητοί αναγνώστες, που δυσαρεστούν κάποιους, αλλά που πρέπει να λέγονται.
