Οι επιτυχίες... σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ και το αβέβαιο μέλλον

Του Κων/νου Τσιρονίκου
Η χαρά της επιτυχίας είναι πάντοτε μεγάλη, πολύ δε περισσότερο, όταν συνδέεται με το όνειρο της επαγγελματικής αποκατάστασης. Αυτήν ακριβώς την ομορφιά της ζωής βλέπουμε αυτές τις μέρες με τις εκδηλώσεις απέραντης χαρμονής των νέων μας, που τους έδωσε η επιτυχία τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Μια επιτυχία που σημαδεύτηκε από κόπους, στερήσεις υπομονή και επιμονή στον επιδιωκόμενο σκοπό. Που αποτελεί την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Ενός μέλλοντος που θα τους ανταμείψει με τους γευστικούς καρπούς των αγώνων τους. Που δεν είναι άλλοι, από την επαγγελματική σταδιοδρομία τους και την αξιοπρεπή διαβίωση.
Αυτό, βέβαια, είναι το όνειρο του κάθε νέου, που θέλει να μπει ενεργά στη ζωή. Στη διαμόρφωση των καλύτερων προϋποθέσεων για ένα αισιόδοξο μέλλον. Και γι΄αυτό όλο το πανηγύρι χαράς που βλέπουμε, κάθε φορά, που βγαίνουν τ΄ αποτελέσματα εισαγωγής στα Α.Ε.Ι. Τις φωτογραφίες, τις μονάδες πρόσβασης, και τα συγχαρητήρια στον Τύπο. Το γέμισμα των πλατειών και των κέντρων ψυχαγωγίας. Των εκδρομών και της ξεκούρασης. Κι όλα αυτά φυσικά για τη γιορτή της επιτυχίας. Για το πανηγύρι της χαρμοσύνης αυτής που ελπίζουν ότι θ΄ αλλάξει τη ζωή τους. Θα κάνει το όνειρό τους πραγματικότητα. Την πορεία τους δραστήρια και προοδευτική. Χωρίς το άγχος της απασχόλησης και των βιοποριστικών προβλημάτων.
Κι αυτή τη λύση της αντιμετώπισης των επαγγελματικών και βιοποριστικών τους αναγκών μπορεί να τη δώσει μόνον η εργασία. Ένα δικαίωμα συνταγματικό που έπαψε να υπάρχει στη χώρα μας και μαζί μ΄ αυτό μπήκε φραγμός στη θέληση για δράση των νέων μας. Στον αγώνα για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της πατρίδας και της δικής του. Και το κακό αυτό της έλλειψης απασχόλησης αγγίζει τα πρωτόγνωρα παγκοσμίως ποσοστά στους νέους και ειδικότερα στους πτυχιούχους των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αυτό σημαίνει ανεργία που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας. Κάτι που ποτέ δεν είχε βάλει στο νου του ο Ελληνας ότι θα του τύχαινε στη ζωή του.
Ενας πραγματικός Γολγοθάς. Μαρτύριο προσβολής της προσωπικότητας των νέων μας. Μη δυνάμενο ν΄ αντιμετωπισθεί με τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες που βαραίνουν τον τόπο μας. Μια κατάσταση που φωνάζει. Νέοι τι κάθεστε; Φύγετε μακριά. Οπου υπάρχει ζωή. Γιατί εδώ δεν υπάρχει. Γιατί τούτη η πατρίδα σας σκοτώνει... Και οι απελπισμένοι, όπως άλλοτε, παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης. Για ν΄ αναζητήσουν τι; Το αυτονόητο. Αυτό που δεν τους δίνει αυτή η χώρα. Το δικαίωμα στην εργασία. Κι έτσι ο τόπος μας, ο ποτισμένος με το αίμα ηρώων της ελευθερίας και μαρτύρων της ορθόδοξης χριστιανικής μας πίστης αδειάζει, από το αναπαραγωγικό του υλικό. Ενώ ταυτόχρονα οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές που κινούνται προς τη χώρα μας, εξ αιτίας των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και των πολέμων που προκαλούνται εξ αυτών, σταματούν στη χώρα μας.
Ετσι, στην υπάρχουσα ανεργία, στην ανυπαρξία μελλοντικής προοπτικής αντιμετώπισης αυτής έρχεται να προστεθεί και η παραμονή στον τόπο μας των πληθυσμιακών μετακινήσεων από τις εμπόλεμες περιοχές. Κι αυτό ακανόνιστα. Χωρίς πρόγραμμα και μεθοδικότητα. Χωρίς δικαιοσύνη. Με την κατανομή αυτών σ΄ όλα τα κράτη της Ευρώπης. Κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται με αποτέλεσμα η χώρα να λιμνάζει από πρόσφυγες και μετανάστες. Και τους νέους μας να ζητούν καταφύγιο εργασίας και ζωής στην ξενιτιά.
Το σκηνικό αυτό της συνεχιζόμενης και αθεράπευτης κρίσης των νέων μας, όπως σωστά έλεγε τηλεοπτικός αναλυτής, των αποτελεσμάτων, αναγκάζει τους υποψηφίους σπουδαστές, να επιλέξουν τέτοιες σχολές οι οποίες θα τους παρέχουν τη δυνατότητα ευρέσεως εργασίας στο εξωτερικό! Ετσι εξηγείται, κατά τη γνώμη του και η μεγάλη εκτίναξη των βάσεων στις ιατρικές σχολές. Γιατί υπάρχει ακόμα η δυνατότητα δουλειάς σε ξένες χώρες.
Ιδού πού φτάσαμε. Να σκεφτόμαστε, αν θα δουλέψουμε όχι στην Ελλάδα αλλά στο εξωτερικό. Δηλαδή τα όνειρά μας σ΄ ό,τι αφορά στην εργασία είναι στην ξενιτιά. Εκεί φτάσαμε. Εκεί που κατά τον λαϊκό δημιουργό το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό... Αυτήν δυστυχώς την Ελλάδα τους παραδώσαμε  εμείς οι μεγάλοι. Μια πατρίδα που κυνηγά τα παιδιά της. Μακριά "απ΄ της μάνας την αγκαλιά". Την οικογένεια. Τον τόπο τους. Κι εκεί οι νέοι μας προσφέρουν την γνώση τους και την ικανότητά τους. Δημιουργώντας καινούργιες πατρίδες... Όμως η αγάπη κι ο νόστος για το "καράβι του γυρισμού" είναι πάντα στο μυαλό τους. Για να προσφέρουν τη γνώση, που μπολιάστηκε στο εξωτερικό, στην αγαπημένη τους πατρίδα. Για να τη σηκώσουν ψηλά και να την κάνουν πάλι υπερήφανη.
Για όλα αυτά όμως χρειάζονται κίνητρα. Και το βασικότερο η εργασία. Κι αυτό πρέπει να κάνουν οι κυβερνώντες. Και μάλιστα τώρα. Ν΄ αλλάξουν γρήγορα το οικονομικό τοπίο της χώρας. Να το κάνουν αισιόδοξο. Με προοπτική ανάπτυξης. Δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις παραμονής και επαναπατρισμού των νέων μας. Για να επανακάμψει η χαμένη δόξα και υπερηφάνεια της αιώνιας πατρίδας μας. Κι αυτό, όπως είπαμε, πρέπει να γίνει σύντομα. Τώρα, να δημιουργήσουμε τις βαθιές και πρωτόγνωρες μεταρρυθμίσεις. Οι οποίες θ΄ αποτελέσουν ισχυρό ανάχωμα κατά της διαφθοράς κι εκείνων που επιβουλεύονται την τιμή και τη δόξα της Ελλάδας. Της φωτοδότρας όλου του κόσμου. Μιας χώρας που ο εθνικός της ύμνος και η γαλανόλευκη σημαία μας έχουν την πρώτη θέση και αποτελούν το καμάρι όλου του κόσμου, κάθε φορά που γίνονται οι ολυμπιακοί αγώνες.
Αυτά πρέπει να πράξουμε για να σταματήσουμε τη φυγή των νέων μας.