Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, κερδίζει φίλους και υποστηρικτές η νέα ελληνική κυβέρνηση... Νομίζω ότι, μπορούμε να την καταγράψουμε όλοι, αυτή την τάση, συζητώντας με συγγενείς και φίλους ή ακούγοντας διαλόγους στον δρόμο, στην ουρά του σούπερ μάρκετ, στη δουλειά... Το περίεργο είναι ότι ο ξαφνικός «θερμός εναγκαλισμός» της νέας κυβέρνησης από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν οφείλεται στις φιλολαϊκές εξαγγελίες των υπουργών της (επαναπροσλήψεις, άρση φορολογικών βαρών τύπου ΕΝΦΙΑ, διακοπή του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ.), αλλά στη στάση της έναντι των δανειστών... Κι αυτό, παρά το γεγονός, ότι το ρίσκο αυτής της στάσης δημιουργεί εύλογη ανησυχία στην κοινή γνώμη, η οποία -με μεγάλη πλειοψηφία- απορρίπτει ρητώς το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και φοβάται το ενδεχόμενο ενός ατυχήματος που θα μπορούσε να την προκαλέσει...
«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένα ηχηρό "όχι" βρε παιδί μου!» ακούς από όλες τις πλευρές... Και το ακούς με έκδηλο ενθουσιασμό, ενώ "όχι" δεν παραβλέπει ούτε το ενδεχόμενο αυτό το "όχι" να το πληρώσει ακριβά η χώρα, ούτε την πιθανότητα αυτό το "όχι" να μεταβληθεί σε "ναι" και να προσγειώσει ανώμαλα αυτούς που θα επιχειρήσουν την «κωλοτούμπα»... Τουτέστιν, δεν είναι ούτε αφελείς, ούτε ανυποψίαστοι οι δύσπιστοι έως χθες, χειροκροτητές του «τσαμπουκά» του κ. Βαρουφάκη... Αναγνωρίζουν το ρίσκο και αντιλαμβάνονται τους κινδύνους... Πλην όμως, εκτιμούν το «όχι» και απολαμβάνουν με ευχαρίστηση το ηχηρό χαστούκι στον Ντάισελμπλουμ, ακόμη κι αν τους διαταράσσει την ηρεμία και τους προετοιμάζει για το χειρότερο... Πολύ δε περισσότερο, απολαμβάνουν την, προς το παρόν, διάψευση της προσδοκίας της «κωλοτούμπας»!...
ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό, εύκολα μπορεί να το καταλάβει κάποιος... Γιατί στο συλλογικό υποσυνείδητο έχει εγγραφεί η περίοδος των μνημονίων ως μια νέα «περίοδος κατοχής», με αποτέλεσμα το πρώτο «όχι» να εκλαμβάνεται ως η νέα ηρωική απάντηση ενός λαού που διεκδικεί το δικαίωμα του ν’ αναπνέει ελεύθερα... Η ευφορία δε, που προκαλεί αυτή η ηρωική απάντηση είναι τόσο μεγάλη, που τείνει ν’ αναγάγει σε δευτερεύον ζήτημα το τι έπεται αυτού του όχι...
ΤΟ τι ακριβώς, συνέβη για να διαμορφωθεί η άποψη ότι η Ελλάδα περνάει μια δεύτερη «κατοχή», το ξέρουμε... Οι πολιτικές δυνάμεις που μας έβαλαν στο μνημόνιο (το ΠΑΣΟΚ αρχικά και η Ν.Δ. στη συνέχεια) ουδέποτε μπήκαν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της αναγκαιότητας να γίνουν μεταρρυθμίσεις σ’ αυτό τον τόπο... Ακόμη κι αν τις θεωρούσαν απαραίτητες!... Αντί να αναλάβουν οι ίδιες την ευθύνη της εφαρμογής ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος και ενός σχεδίου για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, προτίμησαν να τα «φορτώσουν» στους ξένους... Κι αντί, στη συνέχεια, να σπεύσουν να υπερασπιστούν το ξενόφερτο μοντέλο που οι ίδιοι συνυπέγραψαν, επέλεξαν να αποδίδουν στην αυστηρότητα, την αδιαλλαξία ή και την εχθρότητα των ξένων την εφαρμογή του, γιατί το μόνο που τους ένοιαζε ήταν απλώς, να γεμίσουν τα κενά ταμεία με τα δανεικά και όχι να δρομολογήσουν παράλληλα τις αλλαγές που, όλοι ομολογούσαμε ότι, χρειάζονταν και χρειάζεται η χώρα...
ΟΤΑΝ λοιπόν, γαλουχείς επί πενταετία έναν λαό με την ιδέα ότι κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού είναι μια βίαιη επιβολή ξενόφερτων απόψεων για τη λειτουργία του κράτους και όχι μια εθνική ανάγκη, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον δεις να επαναστατεί κάποια στιγμή...
ΑΝ στα παραπάνω, προσθέσει κανείς τη διαχρονική αίσθηση των Ελλήνων ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον τους («παραπονεμένα λόγια, έχουν τα τραγούδια μας, γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας»... ) μπορεί εύκολα ν’ αντιληφθεί, γιατί ξαφνικά ο κ. Βαρουφάκης με τη συμπεριφορά του έναντι του κ. Ντάισελμπλουμ απέκτησε χαρακτηριστικά σούπερ ήρωα εν μία νυκτί!... Γιατί, καθώς η «κατασκευή» περί νέας κατοχής, κατέστη κυρίαρχος λόγος στην Ελλάδα των μνημονίων, η άρνηση του νέου υπουργού να συμβιβαστεί με τον κατακτητή αποκτά χαρακτηριστικά ιστορικής στιγμής, που με λίγη υπερβολή θα θρυλείται ως εθνική επέτειος στο μέλλον!... Οι μόνοι που την αντιμετώπισαν μίζερα ήταν οι επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά που συνεχίζουν μαζί με τον πρώην πρωθυπουργό την τακτική που τους οδήγησε στην αντιπολίτευση... Μια τακτική που από τη μία ενισχύει την άποψη περί κατοχής (υπενθυμίζοντάς μας με κάθε ευκαιρία πόσο διαλλακτικοί, αυστηροί και σκληροί θα είναι μαζί μας οι ξένοι αν δεν συμβιβαστούμε μαζί τους) και από την άλλη επιλέγει την υποταγή ως μέθοδο για ν’ απεμπλακούμε απ’ τον ζυγό τους!...
