Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ της εικοσάχρονης Ελληνίδας αθλήτριας στο ψηλότερο σκαλί της παγκόσμιας σκοποβολής, σε όποιο αγώνισμα και αν συνέβαινε αυτή, ανέδειξε για άλλη μια φορά το δράμα ενός λαού που αναγκάζεται να δίνει τη μάχη της ζωής μόνος του χωρίς καμία απολύτως βοήθεια από την πολιτεία.
ΑΝ γνώριζαν ή δεν γνώριζαν το συγκεκριμένο αγώνισμα οι διαχειριστές της εξουσίας, που έσπευσαν να πανηγυρίσουν με δηλώσεις τον ελληνικό παγκόσμιο άθλο, λίγη σημασία έχει. Πιο σημαντικό απ' αυτό είναι το πόσο έντονα αισθάνθηκαν σχεδόν όλοι οι Έλληνες, μέσα και έξω από τη χώρα, το δάκρυσμα της νεαρής επαρχιώτισσας αθλήτριας, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού μας ύμνου και στη θέα της γαλανόλευκης να σηκώνεται στο ψηλότερο κοντάρι του σταδίου.
ΤΟ δάκρυ αυτού του άξιου παιδιού, που άγγιξε όλους τους Έλληνες, ήταν το σημαντικότερο σημάδι που μας διαμήνυσε η νέα γενιά ότι η ελπίδα ανάτασης της χώρας και του λαού κρύβεται στις καρδιές των νέων και μοιάζει με υπόσχεση και όρκο τιμής απέναντι σε όλους εκείνους που κρατούν 10 εκατομμύρια Έλληνες σε οικονομική και κοινωνική ομηρία.
Η ΝΕΑΡΗ ολυμπιονίκης απέδειξε με τον πλέον αδιαμφισβήτητο και βροντερό τρόπο πως χωρίς την παραμικρή βοήθεια της πολιτείας, δόξασε την Ελλάδα και τον εαυτό της αλλά παράλληλα έδωσε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ένα μήνυμα προσμονής, αγωνιστικότητας και ελπίδας για το ακατόρθωτο, χαρακτηριστικά που ανήκουν σε έναν λαό που δίδαξε πολιτισμό και ολυμπιακό πνεύμα. Αυτό το μήνυμα είναι που θα μείνει από όλη αυτή τη διάκριση αλλά και τις όποιες άλλες διακρίσεις των Ελλήνων αθλητών που υπήρξαν ή θα υπάρξουν. Όλα τα άλλα, σκοπευτήρια, υποδομή κατόπιν εορτής και φροντίδα της πολιτείας στους αθλητές, σε λίγα εικοσιτετράωρα θα ξεχαστούν...
