Τα παραδοσιακά κόμματα, εκείνα που κάνουν τη διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς και των αποχρώσεών της, χάνουν το κοινό τους και συγκρατούν έναν ανελαστικό πυρήνα, από κεκτημένη ταχύτητα συμφερόντων και ισχύος μάλλον, η οποία επιδεικνύει ολοένα και περισσότερο τάσεις δημοκρατικού εκφυλισμού μέσω αποφάσεων στα όρια της νομιμότητας και εκτός αυτής. Η εξουσία αυτών των κομμάτων προέρχεται από την τιμωρία των αντιπάλων τους κατά την διαδικασία εκλογών –εθνικών ή ευρωπαϊκών- και όχι από την επιλογή του καλύτερου. Εξάλλου, η επιλογή δυσχεραίνεται, αφού οι προεκλογικές υποσχέσεις δεν έχουν σχέση με τις μετεκλογικές πραγματικότητες, οι κομματικές διαφορές είναι ελάχιστες και, το χειρότερο, πρόκειται για επιλογή μιας διαρκώς μικρότερης μειοψηφίας, καθώς η αποχή λαβαίνει διαστάσεις.
Η άνοδος εθνικιστικών και περιθωριακών κομμάτων και μορφωμάτων, έτσι που αρκετά από αυτά συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνασπισμού, οφείλεται στην προβολή μιας λογικής, που τα κόμματα Δεξιάς-Αριστεράς δεν τολμούν να αποδεχτούν λόγω ασυμφωνίας με τα λεγόμενα δημοκρατικά κεκτημένα, ενώ υποχρεώνονται να την σεβαστούν, λιγότερο ή περισσότερο, στην πράξη. Αυτή η ημιτελής και υπόκωφη συμπεριφορά των κομμάτων προσφέρει επιχειρήματα σε κάθε εθνικιστική και περιθωριακή απόχρωση, για να υπογραμμίζει πως μπορεί να κάνει όλη τη δουλειά και να κόψει γόρδιους δεσμούς, που η πανδημία των δικαιωμάτων προκαλεί. Πρόσθετο πλεονέκτημα αυτής της «φάρας» είναι πως οι αρχηγοί και τα στελέχη της εμφανίζουν ηγετικές συμπεριφορές, που τα θολά πρόσωπα των κομμάτων Δεξιάς-Αριστεράς δεν διαθέτουν. Αυτές οι ικανότητες, σε συνδυασμό με παραστάσεις πειθαρχίας, βιαιότητας και διαρκούς και άμεσης μαχητικότητας, αρκούν για την διατήρηση σε εγρήγορση μιας κοινωνικής ανησυχίας, της οποίας οι προσδοκίες, πραγματικές ή φανταστικές, δεν βρίσκουν διέξοδο.
Οι εμφανίσεις πρωτοβουλιών, συνονθυλευμάτων, νεκρανάστασης ηθικά καταδικασμένων πολιτικών προσωπικοτήτων, μετακίνησης δημαγωγών από τον έναν πολιτικό κύκλο στον άλλον, η έκρηξη μιντιακών πυροτεχνημάτων, ακόμα και αν υποτεθεί ότι πρόκειται για προτάσεις βελτίωσης του κοινωνικού οικοδομήματος, είναι ασύνδετα μέρη μιας αταίριαστης κομπανίας, που παίζει φάλτσα όργανα και ξελαρυγγιάζεται με φάλτσα τραγούδια. Πρόκειται για υπολείμματα του κοινωνικού βίου, που συσκοτίζουν την πραγματικότητα παρά την φωτίζουν, υποδουλωμένα στην κενολογία του πανεπιστημιακού λόγου και στον δημοκρατικό καθωσπρεπισμό. Η ευκολία προβολής μέσω των κοινωνικών δικτύων δίνει σε τέτοια σχήματα μια συχνότητα θορύβου, που προκαλεί ενδιαφέρον και παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στις εκλογές, έτσι που αποκτούν πολιτική οντότητα χωρίς πολιτική ευθύνη. Αυτός ο συρφετός δεν φέρνει στο προσκήνιο νέα πρόσωπα. Είναι δηλαδή συνεπής με τα κόμματα Δεξιάς-Αριστεράς, όπου τα νέα πρόσωπα είναι ξεφλουδισμένες χαλκομανίες εκείνων που τα διάλεξαν και τα εκπαίδευσαν να παπαγαλίζουν την κομματική δυσλεξία.
Η επικράτηση του πολιτικού κατακερματισμού, που υποδηλώνει τον κοινωνικό κατακερματισμό, αποκαθηλώνει τα λεγόμενα δημοκρατικά κεκτημένα, η επίκληση των οποίων στην Ενωμένη Ευρώπη επαναλαμβάνεται ως θεραπεία της χρόνιας ασθένειας των κρατών-μελών, που η συγκρότησή τους σε ομάδες ισχύος και σε ομάδες υποταγής, αφήνει περιθώρια επιβολής στους μεν και σε υποχρεωτικούς περιορισμούς στους δε. Η πίστη στην Ενωμένη Ευρώπη, που δεν έχει καμία σχέση πια με εκείνη των ιδρυτών της: μοιάζει με την πίστη στον Πάπα, του οποίου το αλάθητο δεν συζητείται. Αστείο είναι να γίνεται λόγος για «εμβάθυνση», δεν είναι αστείο να γίνεται λόγος για τμηματοποίηση της Ενωμένης Ευρώπης, μια και η διάλυσή της τώρα είναι οικονομικά ασύμφορη, όχι όμως ανέφικτη στο προσεχές μέλλον και υπό το βάρος της κοινωνικής, πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής της γήρανσης. Η ατολμία σκέψης τέτοιας προοπτικής και η επιμονή στην ματαιότητα μιας πίστης δίχως αντίκρυσμα όλο και περισσότερο αφήνουν την ελευθερία στα πράγματα και όχι στους ανθρώπους να πάρουν το δρόμο τους. Έτσι, το μέλλον χτίζει το μέλλον του χωρίς μέλλον, επειδή το να σχεδιάζεις να κάνεις κάτι μπορεί να είναι λάθος, το να κάνεις το καλό ή το κακό μπορεί πάλι να είναι λάθος. Το μοιραίο λάθος είναι να μην κάνεις τίποτα.
Κοντολογίς, ζητείται λάθος πλην του τίποτα.
Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής είναι συγγραφέας
