Σύμφωνα με την εγκληματολογική θεωρία, οι συνιστώσες της αρπαγής είναι τρεις : το κίνητρο, η ευκαιρία και η απουσία μηχανισμών αποτροπής. Το κίνητρο στην αρπαγή της Κύπρου ήταν ο τουρκικός επεκτατισμός με αμιγώς μογγολικές ρίζες. Η ευκαιρία, παρουσιάστηκε με τη δικτατορία των δικών μας «εθνοσωτήρων» που ενήργησαν ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» ενώ υπήρξε ασθενική αντίδραση συμμάχων και διεθνών οργανισμών.
Με την αρπαγή, υπήρξαν 1619 αγνοούμενοι που εξαφανίστηκαν ενώ κανένας πρόσφυγας δεν επέστρεψε στην εστία του. Με την πάροδο του χρόνου, οι άρπαγες επινοικίασαν ή προσέφεραν τα καταπατηθέντα σε εποίκους. Παρά τις (γραφειοκρατικές) καταδίκες, ο χρόνος και η χρησικτησία, άρχισαν να αποδίδουν στο έγκλημα ελαφρυντικά. Έτσι, με τις συνεχείς αναβολές, επήλθε η σταδιακή αποδοχή του τελεσθέντος κακουργήματος περίπου σε πλημμέλημα. Οι καταπατητές με τα ρουσφέτια τους στους πετρελαιο-πολέμους της Μέσης Ανατολής, εξασφάλισαν την απαιτούμενη εύνοια των κοσμοκρατόρων ώστε να συνεχίσουν τον εποικισμό. Και το διεθνές κατεστημένο, αντιμετώπισε σιωπηρά την αρπαγή ως ένα συντελεστή του συστήματος που υπόκειται στους νόμους της αγοράς, καθώς τα οφέλη της εισβολής υπήρξαν προτιμότερα από το κόστος του Δικαίου.
Ευτυχώς όμως, τα θύματα δεν προσβλήθηκαν από αμνησία και αρνήθηκαν να επικυρώσουν τα προσύμφωνα «κτήσης» των θυτών μέσω δημοψηφίσματος, 30 χρόνια μετά την αρπαγή. Η απόρριψη του τότε σχεδίου Ανάν, δεν ήταν απλά μια άρνηση στο συμβιβασμό με παράκαμψη εθνικών συναισθηματισμών αλλά ένα ζήτημα νομιμοποίησης της αρπαγής, δεδομένου ότι δεν προέβλεπε την αποχώρηση κατοχικών στρατευμάτων και εποίκων. Ωστόσο, καταγράφηκε ως μια άρνηση της ελληνο-κυπριακής πλευράς σε μια πρόταση του Ο.Η.Ε. έστω και άδικης! Κι έτσι ο καταπατητής κέρδισε το άλλοθι να προβάλλει στη διεθνή κοινότητα ότι αποδέχτηκε ένα σχέδιο που έφερε τη σφραγίδα της...
Σήμερα 42 χρόνια μετά, οι ΗΠΑ για πρώτη φορά χρησιμοποίησαν έστω και λεκτικά τον όρο «εισβολή» για τον ακρωτηριασμό της μεγαλονήσου. Παράλληλα, οι πρόσφατες εικόνες βίας και τζιχαντισμού στην Τουρκία, ανέδειξαν ένα κράτος αυταρχικό και μια κοινωνία διαλυμένη που καμία απολύτως σχέση δεν έχει με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ευχόμενοι όσα αποκαλύπτονται καθημερινά να αφυπνίσουν τη διεθνή κοινότητα και νομιμότητα έτσι ώστε να κατατάξουν τον Αττίλα εκεί όπου πραγματικά ανήκει, οφείλουμε να κρατάμε άσβεστη την ελπίδα για επανένωση της μαρτυρικής Κύπρου, του μοναδικού ευρωπαϊκού κράτους με κατοχικά στρατεύματα και τείχος ντροπής. Διαφορετικά, θα πρέπει να σκύψουμε μοιρολατρικά στον οθωμανό καταπατητή... αυτόν τον βιαστή της διεθνούς νομιμότητας που κόπτεται εν μέσω χρησικτησίας να παγιώσει τον ακρωτηριασμό της μεγαλονήσου, υπό τη μακιαβελική ανοχή και συνενοχή των ισχυρών της γης...
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
