Τα παρεπόμενα της κρίσης

Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου

Όσο περνάει ο καιρός, δυστυχώς διαπιστώνουμε, πως η κρίση, που μαστίζει όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά τον κόσμο όλο, είναι πολύμορφη και πολυσχιδής. Είναι η κρίση οικονομική. Κρίση ηθική. Κρίση ψυχοπνευματικής ανωμαλίας και ισορροπίας. Κρίση Θεσμών και Αξιών.

Ο πολύς κόσμος κρίνει, ως κυριότερη την οικονομική κρίση. Έχει άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινή μας ζωή, γιατί χαρακτηρίζεται από δεινή έλλειψη βασικών αγαθών. Αδυσώπητη μορφή της είναι η φτώχεια, η πείνα, η αδυναμία να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και συχνά η τρώση της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς μας.
Πέραν όμως της οικονομικής κρίσης, έχουμε τη διατάραξη του ψυχισμού μας. Δηλ. απορρυθμιστήκαμε ψυχικά. Και είναι τούτο ανυπέρβλητο κακό. Η ψυχική ισορροπία, μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε τα τεκταινόμενα γύρω μας.
Να επισημαίνουμε και επεξεργαζόμαστε τα ερεθίσματα, που φθάνουν ως εμάς, με σύνεση και δυναμισμό.
Σήμερα όμως εκτός από τα οικονομικά αποθέματα, που είχε ο καθένας μας στο κεμέρι του, η κρίση σχεδόν εκμηδένισε και τις ψυχικές μας αντοχές που είχε ο καθένας. Ο Έλληνας κουράστηκε. Στέρεψαν οι δυνάμεις αντίδρασής του, στα καθημερινά σφυροκοπήματα της ζωής μας. Αποδομήθηκε ο δυναμισμός του. Δέχεται το ένα κτύπημα μετά το άλλο παθητικά. Μια ψυχοπνευματική ατονία και ανημποριά τον έχει σχεδόν εξουθενώσει. Η ψυχική μας ισορροπία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ελπίδα. Αλλά ελπίδα δεν υπάρχει. Πώς να υπάρξει ελπίδα, όταν όλα συντείνουν στο χειρότερο; Στο απολέμητο; Στην καταστροφή; Και ποιος απ’ όλους τους πολιτικούς μας είναι σε θέση, να τονώσει τον ψυχισμό μας, με λόγο καθαρό, συνεπή και πειστικό; Κανένας. Οι παλαιοί δοκιμασμένοι και αποτυχημένοι. Οι σημερινοί ανίδεοι, αδαείς και αστοιχείωτοι. Μεταξύ τους η διάσταση. Η έλλειψη συνεργασίας. Ο πολιτικός διάλογος υποβαθμισμένος. Πώς και προς τα πού να στραφούμε;
Βέβαια η ψυχική μας απορρύθμιση και η ταραχή δεν είναι μόνο ντόπιο προϊόν. Ο άνθρωπος σήμερα μετέχει έστω και νοερά, σε όσα φριχτά και απάνθρωπα συμβαίνουν σ’ όλον τον κόσμο. Βλέπουμε την Αμερική βυθισμένη στη βία, στην εκτροπή, στη δολοφονία. Κάθε τρελός ή κάθε φανατισμένος Μουσουλμάνος, ή κι ένας ψυχανώμαλος, παίρνει το όπλο και σκοτώνει αδιάκριτα ανθρώπους που δεν γνωρίζει, αλλά και ούτε καν έφταιξαν. Σκοτώνουν σε άσυλα, ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Σε κοσμικά κέντρα, όπου ανύποπτοι άνθρωποι γλεντούν και χαίρονται τη ζωή τους. Σκοτώνουν νέα παιδιά, μέσα σε Σχολεία. Δολοφονούν σε δρόμους και καταστήματα.
Στη Γαλλία, για τα εργασιακά, γίνονται βίαιες εκδηλώσεις, μεγάλης σφοδρότητας, με θύματα διαδηλωτών και Αστυνομικών. Διευθυντής Αστυνομίας ξεπορτίζει από το σπίτι του για τη δουλειά του και πέφτει νεκρός από Τζιχαντιστή. Στα γήπεδα της Γαλλίας, αλλά και αλλού, το «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο» ο αθλητισμός, κατακουρελιάζεται από βίαιες πράξεις. Οι Αλβανοί, με τον Εθνικό ιδεολογικό παροξυσμό τους, αναρτούν πανό γεμάτα μίσος και χολή, κατά της Πατρίδας μας, που μέχρι σήμερα περιθάλπει Αλβανούς μετανάστες. Περιτρίμματα της Ναζιστικής Γερμανίας, μπουκάρουν σε γήπεδα, με πράξεις απάνθρωπες, που θυμίζουν το Γ’ Ράιχ. Να πάμε λίγο πιο μακριά, στη Βενεζουέλα; Θυμάστε τον κολλητό του Τσίπρα, τον δικτάτορα τον Τσάβες; Με τα ραβασάκια, τις επισκέψεις και τις εκθειάσεις, του κόκκινου δυνάστη; Ιδού κι αυτός, Δεν άργησε να καταρρεύσει ως χάρτινος Πύργος. Ένα από τα λίγα εναπομείναντα Προπύργια ΤΟΥ Υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Οι μέρες μας φίλοι μου, κατακλύζονται από τον τρόμο και τη βία, που αποδομούν την ψυχική μας ισορροπία. Τα γεγονότα αλλεπάλληλα. Το ένα συσσωρεύεται πάνω στο άλλο, βράχος και βρόχος στο θυμικό μας. Κι εμείς λόγω του διαδικτύου και της παγκοσμιοποίησης, γινόμαστε κατ’ ανάγκην ακροατές και θεατές, με όλες εκείνες τις δυσάρεστες επιπτώσεις στον ψυχισμό μας. Πώς ν’ αντέξει ο άνθρωπος σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό και τον κυκεώνα, τραγικών εμπειριών; Κάμπτεται, λυγίζει, αποθαρρύνεται, μένει έρμαιος των θυελλωδών ανέμων. Πού να βρει την ανάκαρα. Την σωματική δύναμη, αλλά και την ευψυχία, για να αντιδράσει και να υπερβεί, τα δισεπίλυτα και καταλυτικά προβλήματα; Δεν το μπορεί. Καθημερινά αποδυναμώνεται. Όλο και μένει άχρους, πιόνι ετεροκινούμενο. Άθυρμα παραπαίον.
Η λιτότητα, το χρέος Εθνικό και ατομικό. Η φτώχεια, η ανέχεια ίσως αντιμετωπίζονται κατά κάποιο τρόπο. Οι φαρμακερές όμως σαϊτιές, στον ψυχολογικό μας κόσμο είναι απολέμητες. Ανίκητες και καταστροφικές. Αυτό είναι το μεγάλο πλήγμα. Δηλ. η γενικότερη απορρύθμιση του πνευματικού και ψυχικού μας είναι. Γιατί διαμορφώνει έναν άνθρωπο, φοβισμένο, άτολμο, παντελώς ξαρμάτωτον. Με ψυχή τρομαγμένη, άδεια. Έρμαιο των πολιτικών και κοινωνικών ρευμάτων, που αλλάζουν όλο και κάθε μέρα τη μορφή του κόσμου.