Ο Γεώργιος Φραγκούδης υπήρξε μια βαρυσήμαντη προσωπικότητα και ένας ακόμη από τους πολλούς άγνωστους χρυσούς κρίκους που συνδέουν την Κύπρο με τη Μάνα Ελλάδα. Υπήρξε ένας Άριστος Ακαδημαϊκός, ένας εξαιρετικός πολιτικός και ένας ξεχωριστός συγγραφέας. Διαρκής έγνοια του ήταν η εθνική αποκατάσταση της ιδιαίτερης πατρίδας του, την οποία βοήθησε με τις γνωριμίες του, τη βιβλιογραφία του και τις ουσιαστικές παρεμβάσεις του, σε μια δύσκολη εποχή όπου οι διεθνείς συγκυρίες και η γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα δεν ήταν υποβοηθητικές στην εκπλήρωση του προαιώνιου πόθου των Ελλήνων Κυπρίων για Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.
Γεννήθηκε στη Λεμεσό όπου έζησε μέχρι και την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών. Αμέσως μετά έρχεται στην ελληνική πρωτεύουσα όπου σπουδάζει νομικά και στη συνέχεια εργάζεται ως δικηγόρος κατά την περίοδο 1898-1937, στην Αθήνα και το Σουδάν. Είχε έντονη πολιτική, δημοσιογραφική, συγγραφική και κοινωνική δραστηριότητα. Δεκαεπτά μόλις χρονών έγραψε το πρώτο του βιβλίο «Ελληνικά Πολιτεύματα γενόμενα από του 1821-1864». Κάποτε ανακοίνωσε ότι δεν «μπορεί πια να είναι ψεύτης» και εγκατέλειψε τη δικηγορία, για να συνεχίσει στην Αθήνα υπό τις άλλες του ιδιότητες, δηλαδή συγγραφέας, δημοσιογράφος και δημοσιολόγος. Μελετούσε την Ιστορία για να ερμηνεύσει τις συμφορές της Ελλάδος και δημοσιογραφούσε για να γνωστοποιήσει τα ελληνικά ζητήματα. Λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων είχε αρκετούς αντιπάλους. Ήταν στενός συνεργάτης και φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Στρατηγού Πλαστήρα και άλλων επιφανών Ελλήνων.
Ο Γ. Φραγκούδης είχε παρακολουθήσει μαζί με τον Βολιώτη Αλέξανδρο Πάντο (1888-1930), μαθήματα στην «Ελευθέρα Σχολή Πολιτικών Επιστημών των Παρισίων», που υπήρξε η πηγή έμπνευσης για την Πάντειο. Ο Πάντος άφησε στη διαθήκη του το αναγκαίο χρηματικό ποσόν, με το οποίο ο Φραγκούδης θα ίδρυε «Σχολή των Πολιτικών, Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών», όπου όπως έγραφε ο ίδιος «θα εδίδασκον άνδρες μεταξύ των αρίστων Ελλήνων και η οποία θα αποβεί ανωτέρα Ακαδημία ηθικής μορφώσεως και αναδημιουργίας. Ενός Σχολείου προορισμένου να παράγει προσωπικότητες με ήθος και ολοκληρωμένη παιδεία, ώστε να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικά, έντιμα και ακέραια στελέχη του ελληνικού κράτους.
Αφηγείται η κόρη του Αθηναΐς Φραγκούδη στη δημοσιογράφο Ντία Ευαγόρου: «Ήταν ένας ωραίος και επιβλητικός άντρας, κοινωνικός και πρωτοπόρος. Διακρινόταν για τη σχολαστικότητα, την αυστηρότητα και την αγάπη του για την πειθαρχία... Η ιδέα της ίδρυσης μιας σχολής Πολιτικών Επιστημών προέκυψε από τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα που έζησε και τη γόνιμη πολιτική του σκέψη. Ήθελε, όπως έλεγε, να φτιάξει ένα φυτώριο αναγεννήσεως. Στο μεταξύ πέθανε ο Αλέξανδρος Πάντος, του οποίου ο πατέρας είχε κάμει τα λεφτά του στην Αίγυπτο και είχε αφήσει όλη του την περιουσία για την ίδρυση Σχολής Πολιτικών Επιστημών. Τότε ο πατέρας μου, σε συνεργασία με το Ελευθέριο Βενιζέλο κέρδισαν τη δίκη στο Παρίσι και με την κληρονομιά του Πάντου κατόρθωσαν να τελειώσουν το κτίριο της Σχολής το 1930 και να αγοράσουν οικόπεδο γύρω από τη Σχολή για μελλοντική ανάπτυξη. Προς τιμήν του μεγαλύτερου δωρητή της, η Σχολή πήρε το όνομα του και ονομάστηκε «Πάντειος». Ο πατέρας μου αγαπούσε σαν παιδί του τη Σχολή...».
Σκούπιζε τα σκαλιά της Σχολής, πήγαινε με τα πόδια στην Πάντειο, έκανε τον κηπουρό και γενικά έκανε ό,τι οικονομίες μπορούσε για να μπορεί να πληρώνει τους μισθούς των καθηγητών. Όταν επέστρεψε από το Σουδάν δώρισε την προσωπική του βιβλιοθήκη, πίνακες, επιτοίχια γλυπτά και άλλα προσωπικά αντικείμενα στην Πάντειο.
Αυτός ήταν ο Λεμεσιανός λόγιος και ιδρυτής της Παντείου Σχολής Πολιτικών Επιστημών με την ανατρεπτική πολιτική σκέψη. Ο Γεώργιος Φραγκούδης υπήρξε μια βαρυσήμαντη προσωπικότητα με υψηλά ιδανικά τα οποία αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο και σ' ένα κείμενο, απόσπασμα από τη διαθήκη του: «ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ όλη τη νύκτα μεταξύ ελπίδας και απελπισίας, μα το πρωί πάντα χαιρετίζω τον ήλιο που ανατέλλει γεμάτος ενθουσιασμό. Μου αρκεί λίγη μουσική, η ανάγνωσις ενός καλού βιβλίου ή από τον βίον ενός μεγάλου ανδρός για ν΄ αναπτερώσει τις δυνάμεις μου και να μου δώσει θάρρος στον αγώνα της ζωής. Μπορεί η ζωή να είναι μάταιη, ο σκοπός της ζωής βρίσκεται στον αγώνα και στον προορισμό που τάσσει κάθε άνθρωπος στον εαυτό του, ή όπου η φύσις τον τάσσει».
Υ.Γ.: Ο αναγνώστης ας προσέξει το «ηθικής» μορφώσεως και αναδημιουργίας... και «το ένα Σχολείο προορισμένο να παράγει προσωπικότητες με ήθος και ολοκληρωμένη παιδεία, ώστε να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικά, έντιμα και ακέραια στελέχη του ελληνικού κράτους». Αναρωτιέμαι πόσο αλήθεια επιτελείται αυτός το υπέρτατος στόχος που έθεσαν οι εμπνευστές και δημιουργοί της Παντείου σήμερα;
Δρ. Ντίνος Αυγουστή
εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας
a.avgoustis@hotmail.com
