Από τον Νίκο Κύρκο
Πολλά και αναπάντητα. Οι ερωτήσεις, οι απορίες τα ερωτηματικά δε θα πάψουν ποτέ να μας ακολουθούν και να ζητούν απαντήσεις.
Θα λυθεί, ας πούμε, το φορολογικό; Θα λήξει ο πόλεμος στη Συρία; Θα πέσει η κυβέρνηση ή δεν θα πέσει; Θα φύγουν τα τρακτέρ από τους δρόμους; (Έφυγαν αλλά το θέμα είναι διαχρονικό). Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας ή δε θα γίνει; Μήπως μεταξύ βόρειας και νότιας Κορέας ή όλα είναι προπαγάνδα των μεγάλων; Θα μας βοηθήσει ο Πούτιν να πάρουμε την Αγιά Σοφιά πριν γίνει τζαμί ή όλο υποσχέσεις είναι; Θα ρίξει καμιά βροχούλα να φυτρώσει το χορταράκι; Θα κάνει κρύο, θα πέσει λίγο χιονάκι να ψοφήσουν τα κουνούπια και τα φίδια; (Δεν έριξε. Άρα θα μας ρουφούν το αίμα τα κουνούπια και θα μας φάνε τα φίδια το καλοκαίρι). Θα δοθεί το εφάπαξ, πότε και πόσο; Θα μειωθούν οι φόροι, ο ΕΝΦΙΑ και τόσα άλλα; Πόσο ακόμα θα περικοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Θα είναι ζεστή η θάλασσα ή θα είναι κρύα; Θα έχει ψάρια ή μόνο φύκια και μεταξωτές κορδέλες, δηλαδή πλαστικές σακούλες, βρομιές και πτώματα φουκαράδων; Θα σταματήσει το δουλεμπόριο ή οι διακινητές θα αλωνίζουν και θα λαμανίζουν ανενόχλητοι στο Αιγαίο. (Δε βάζω όλα τα ερωτηματικά γιατί είναι κουραστικά, γι αυτό, όχι επειδή…).
Επιτέλους θα μπει τάξη σ' αυτόν τον τόπο, σ' αυτόν τον κόσμο ή θα παραμείνει μπάτε σκύλοι αλέστε. Θα βρεθεί τρόπος να εξαλειφθεί η πείνα ή οι μισοί κάτοικοι του πλανήτη θα λιμοκτονούν εξ αιτίας σφαλμάτων ή εγωιστικών ανταγωνισμών των άλλων μισών. Μιλάω για ήθος μιά που δεν υπάρχει στήθος. Εννοώ κάποιος γενναίος να βρεθεί να προτάξει τα στήθη του βρε αδερφέ για να βγούμε από το αδιέξοδο. (Εγώ γενναίος δεν είμαι). Ατελείωτα ερωτηματικά. Θα λυθεί το Κυπριακό; Να ηρεμήσουν τα αδέρφια μας οι Κύπριοι από τις φουρτούνες και τις φωτιές παντός είδους κι όλα όσα αιώνες τους ταλανίζουν. Θα λυθεί το Σκοπιανό; Ήμουν νιος και γέρασα.
Τώρα βέβαια τι θέλω εγώ και ανακατεύομαι με τόσο σοβαρά θέματα; Που ούτε οι μεγάλοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τα λύσουν. Αντί να κοιτάω τη δουλίτσα μου. Αλλά άμα κοιτάμε όλοι τη δουλίτσα μας τότε δεν θα γίνει τίποτα. Γενναίος δεν είμαι, αλλά ας ήμουνα εγώ πρωθυπουργός για 24 ώρες και θα ’βλεπες πώς λύνονται τα προβλήματα. Όλα θα τα είχα τακτοποιήσει. Σύντομα, καθαρά και στην εντέλεια. Τα ελληνοτουρκικά θα λυθούν; Θα βρεθεί λύση για την υφαλοκρηπίδα, στις προκλήσεις των Τούρκων; Εδώ σε θέλω κάβουρα. Κα 'να λιθρίνι καμιά παλιοτσιπούρα ή τίποτα μπαρμπούνια παρακατιανά θα φάμε ή μόνο καβούρια (πού είναι κι αυτά;) θα βγάζουμε ξενυχτώντας τσάμπα στις παραλίες. Και ήταν και τα αρνιά μεγάλα φέτος καθώς το Πάσχα έπεσε αργά.
Και υπάρχουν κι άλλα. Εκλογές θα γίνουν; Όλο στο περίμενε μας έχουν. Ας γίνουν να δούμε τι θα απογίνουμε ή ας μη γίνουν να πάρουμε τον αποθαρρό μας. Ο εκλογικός νόμος θα αλλάξει; Θα μας δώσουν να πιούμε κα 'να γλυκατζάτο τσίπουρο οι φίλοι ή θα πίνουμε πετρέλαια, νεροπλύματα. (Δυστυχώς το αμπέλι μου στέγνωσε). Θα έχουν ελιές φέτος οι ελιές; Τρία χρόνια έχουν να καρπίσουν. Φορτωμένες άνθη στις αρχές της Άνοιξης, είπαμε θα πάρουμε κανένα δοχείο λάδι να λαδώσει το αντεράκι μας, αλλά πάλι άστραψε και βρόντηξε. Όπου φτωχός...Κάτι οι πρώιμες βροχές (ίσα για ζημιά), κάτι ο παράωρος καύσωνας, πάει και φέτος η χρονιά. Κι έφυγε και η Αγγλία από την παρέα μας. Μέρες έχω να κοιμηθώ απ' το ζόρι.
Και κοντά σ' αυτά και παρ' όλα αυτά παρόντες και οι ανεκπλήρωτοι πόθοι.
«Δηλαδή», λέω στον παράλογο εαυτό μου με ύφος στρατηγού Δελαπόρτα. «Διότι» μου λέει ο εαυτός μου, «μπορεί να λένε πως όταν είναι να γίνει κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει, αλλά και όταν είναι να μη γίνει πάλι - κατά ασφαλείς πληροφορίες της στήλης - όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να μην γίνει. Γιατί σχεδόν πάντα έτσι γίνεται. Γιατί όμως σχεδόν πάντα έτσι να γίνεται; Πλέον ελάχιστοι μας χαιρετούν. Δεν μας κοιτούν. Έτσι όπως τα κατάφερες».
«Να κοιτάς τα χάλια σου ελεεινέ» του λέω.
«Γι' αυτό σου λέω», λέει. «Εκλογές και πάλι εκλογές. Να ζήσουμε την ένταση, το πάθος. Να σηκωθούμε από τον καναπέ, από το καφενείο. Που η κούπα του καπουτσίνο έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Να σηκωθούμε, να ξεσηκωθούμε. Γιατί ο κόσμος είναι παράλογος. Κάθε στιγμή συμβαίνουν απίστευτα, ακατανόητα πράγματα. Κι εμείς μένουμε αμέτοχοι. Παθητικοί θεατές. Και ενεργητικοί καπνιστές.
Λοιπόν εκλογές ή φυγή για κανένα δίμηνο στα πατρικά πυργετινά εδάφη για αποσυμπίεση. Να περνάνε τα μηχανάκια και οι μικροπωλητές ολημερίς και να μας νανουρίζουν γλυκά, διαλαλώντας με τις μελιστάλακτες φωνές τους μέσα από τα υπέροχα μεγάφωνά τους, γλυκά πεπόνια, νόστιμα νεκταρίνια, αρωματικά ροδάκινα και φυσικά πατάτε. Και καθώς οι μέρες αρχίζουν και μουχρώνουν κι ο ήλιος πλησιάζει την κορυφογραμμή του Κίσσαβου, εμείς θα ακούμε το μοναδικό «Λεβέντης είσαι μάτια μου/ λεβέντικα χορεύεις/λεβέντικα πατάς στη γη/ και δεν την κουρνιαχτίζεις». Υπάρχει κάτι καλύτερο απ' αυτό; Και ενδιαμέσως θα απολαμβάνουμε τις υπέροχες αγγουροντοματοτυροπιπεροκρεμμυδοσαλάτες. Και αυτή τη φορά εμπλουτισμένες και με ελιές και με ρίγανη. Ώστε αγγουροντοματοοοο...
