Σήμερα, παρότι υποθηκεύτηκε και ξεπουλιέται η χώρα, παρότι ο λαός ξεζουμίζεται κυριολεκτικά απ' τη μνημονιακή και φορολογική καταιγίδα, παρότι πολλοί Έλληνες υποφέρουν και πεινούν πραγματικά και παρότι μέρα με τη μέρα συρρικνώνονται τα δικαιώματά τους, το σύνθημα αυτό ούτε ακούγεται και ούτε υπάρχει διάθεση και ανταπόκριση εκ μέρους του λαού για σκληρούς αγώνες, λες και έχουν λυθεί όλα τα προβλήματά του.
Επειδή αυτό, που συμβαίνει, είναι άξιο απορίας, θα επιχειρήσω να δώσω την ερμηνεία μου. Πρώτα-πρώτα, πολλοί απ’ αυτούς, που πρωτοστατούσαν στους αγώνες και καλούσαν το λαό σε εξέγερση βρίσκονται πλέον σε καίρια πόστα, έχουν άλλες προτεραιότητες και ψάχνουν να βρουν τρόπους να κρατηθούν στην εξουσία, όσο γίνεται περισσότερο. Αλλά και οι οργανωμένες μειοψηφίες που δημιουργούσαν προβλήματα και πολεμική ατμόσφαιρα με τους βανδαλισμούς και τις καταστροφές τους, ως δια μαγείας επί κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου αναδιπλώθηκαν και σίγησαν, κύριος οίδε γιατί. Όσοι πάλι, συνεχίζουν να ορέγονται αγώνες, έπαψαν, πλέον, να συγκινούν και δεν έχει απήχηση η ξύλινη γλώσσα τους, ενώ υπάρχουν κάποιοι άλλοι, που θέλουν μεν αγώνες, αλλά να τους κάνουν κάποιοι άλλοι. Έτσι το αγωνιστικό μέτωπο πάσχει από γκισέμια και ο λαός χωρίς αυτά δεν κουνιέται από τον καναπέ του.
Απ’ την άλλη, η πλειοψηφία του λαού που, με το πες - πες, πίστεψε ότι για το κατάντημα της χώρας την αποκλειστική ευθύνη φέρουν τα κόμματα, που άσκησαν εξουσία από τη μεταπολίτευση και μετά, γι' αυτό και τα τιμώρησε με την ψήφο της συρρικνώνοντας τη δύναμή τους και φέρνοντας στην εξουσία τους σημερινούς συγκυβερνώντες, σήμερα και μετά τα όσα μεσολάβησαν και τη διάψευση των ελπίδων τους, το φυσάνε μεν και δεν κρυώνει, αλλά δυσκολεύονται ακόμα να παραδεχτούν, πως έκαναν λάθος. Υφίστανται γι' αυτό τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών τους απαθείς, για την ώρα, και χωρίς αντιδράσεις.
Πέραν τούτου διαπιστώνει ότι και ο κ, Τσίπρας και η παρέα του είχε και διατηρεί εν πολλοίς, εντός και εκτός χώρας, τη στήριξη από δυνάμεις και συμφέροντα, που καμιά σχέση δεν έχουν με την αριστερή ρητορική του, αλλά εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να εφαρμόζεται η πολιτική τους και να εξασφαλίζεται η σταθερότητα και η εργασιακή ειρήνη, που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Το γεγονός αυτό αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τις αντιδράσεις του κόσμου.
Αν κοντά σ' όλα αυτά προσθέσει κανείς ότι η κεντροδεξιά στη χώρα μας συνεχίζει να είναι πολυκερματισμένη, και με μια μερίδα της, αν δε βάζει πλάτη, να υιοθετεί την πολιτική του ώριμου φρούτου, ότι η κεντροαριστερά αποδεκατισμένη ψάχνει να βρει το βηματισμό της, χωρίς όμως επιτυχία για την ώρα• ότι χάθηκε η εμπιστοσύνη του συνόλου του λαού προς τη συνδικαλιστή ηγεσία, επειδή επί δεκαετίες λειτουργούσε ως το μακρύ χέρι των κομμάτων προς ίδιον όφελος, με αποτέλεσμα να της γυρίσουν την πλάτη και να μην την ακολουθούν οι εργαζόμενοι στα παιχνίδια της, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί ο λαός τα έχει χαμένα, κρατά αποστάσεις, βρίσκεται σε αδιέξοδα και απόγνωση, είναι καχύποπτος και επιφυλακτικός, και δυσκολεύεται να σηκώσει μπαϊράκι, να εναποθέσει τις ελπίδες του και να εμπιστευτεί τις τύχες σε κόμματα και πολιτικούς.
Γνωρίζει, άλλωστε, ότι για την εξάντληση της τετραετίας, εκτός απροόπτου δεν υφίσταται κανένα εκλογικό εμπόδιο πλην του κακού εαυτού των συγκυβερνώντων, των ιδεοληψιών και των δυσκολιών, που αντιμετωπίζουν στην υλοποίηση των μνημονιακών υποχρεώσεων. Γι' αυτό για την ώρα τους προσκυνά, αφού αντιλαμβάνεται ότι έχει αφεθεί στο έλεος του Κυρίου, ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, τσιγαρίζεται μεν αλλά λουφάζει και σιγοβράζει αλλά δεν θέλει να ακούσει για αγώνες.
