Του Χρήστου Τσαντήλα
ΞΕΡΕΤΕ ποια είναι η μεγάλη διαφορά των εθνικών εκλογών της Κυριακής, από τις εκλογικές αναμετρήσεις των προηγούμενων χρόνων; Ότι τούτες εδώ, στερούνται παντελώς προεκλογικών υποσχέσεων, παροχών και εξαγγελιών! Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή των... Μαυρογιαλούρων!
ΚΑΙ είναι η πρώτη φορά που από τις πολιτικές μας συνήθειες, εξέλειπαν εντελώς τα «θα» και τα «θα» όλων των αρχηγών (και υποψήφιων πρωθυπουργών), ακόμα και των υποψηφίων βουλευτών, ενώ τελείωσαν οι υποσχέσεις και η παροχολογία δεν πείθει πλέον, δεν πουλάει...
ΘΥΜΑΜΑΙ κάθε που έρχονταν για προεκλογική συγκέντρωση αρχηγοί των δυο κομμάτων εξουσίας στη Λάρισα, τις δεκαετίες του '80, του '90 ακόμα και του 2000, εκτός από τον Αχελώο και το Πανεπιστήμιο, την υπογείωση της Φαρσάλων και τα φράγματα στον Πηνειό, εξήγγειλαν και ένα... σωρό έργα, νοσοκομεία, δρόμους, πλατείες, ποτάμια, θέατρα και φυσικά πάντα αυξήσεις στους μισθούς, μειώσεις στα φάρμακα και άλλα πολλά... Ήταν προεκλογικές εξαγγελίες που ασχέτως αν δεν υλοποιούνταν ποτέ, τις ανεχόμασταν, τις τραβούσε ο οργανισμός μας...
Σ΄ ΑΥΤΕΣ τις εκλογές όμως, συμβαίνει το εξής πρωτόγνωρο. Οι όποιες υποσχέσεις για δήθεν παροχές που εκστόμισαν οι πολιτικοί αρχηγοί και δη των δυο κομμάτων εξουσίας, Σαμαράς και Τσίπρας, περιδιαβαίνοντας πόλεις της επικράτειας, στο πλαίσιο μιας ανεπαίσθητης (όσο και σύντομης σε σχέση με άλλα χρόνια) προεκλογικής περιόδου, δεν είναι παρά μικρές προσθέσεις, σε κεκτημένα με θυσίες και αγώνα δικαιώματα, που (με τους όρους που επέβαλε η κρίση και οι δανειστές), σε ελάχιστο χρόνο μας άρπαξαν! Προσθέσεις στα... αφαιρεθέντα δηλαδή. Βγάζω δέκα, βάζω ένα! Και ενώ οι εκλογικές αναμετρήσεις των προηγούμενων χρόνων υπόσχονταν «ένα καλύτερο αύριο», οι εκλογές της Κυριακής, δεν μπορούν παρά να υποσχεθούν μόνο ελπίδες, ότι ίσως μας επιστραφεί ένα μικρό μέρος του... χθες!
ΣΑΝ να μας γυρίζουν μέρος των κλοπιμαίων, μοιάζει κάπως, η όποια αναφορά έγινε για «μερική αποκατάσταση των αδικιών...», η όποια εξαγγελία για «μείωση του ΦΠΑ...», η όποια υπόσχεση για «μείωση της ανεργίας...». Ακόμα, ακόμα και η υπόσχεση ότι «θα συνεχίσουμε όπως είμαστε, βουτηγμένοι στα χρέη, να περπατάμε στο χείλος του γκρεμού, με βεβαιότητα ότι δεν θα πάμε... χειρότερα απ' εδω που βρισκόμαστε(!)», μοιάζει με ένα είδος εξαγγελίας...
ΘΑ είναι νομίζω η πρώτη φορά, που θα πάμε να ψηφίσουμε στην κάλπη, χωρίς σαφή στόχο. Δίχως τη σιγουριά ότι, ακόμα και αν εκλεγεί αυτό που θα ψηφίσουμε, θα είναι και το καλύτερο για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Οι περισσότεροι από εμάς θα το ρισκάρουν...
