Τα εν οίκω...
Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΜΕ την Ευρωπαϊκή Ένωση συμβαίνει ό,τι και με τον γάμο: αυτοί που βιώνουν τη συζυγική καταπίεση ζηλεύουν εκείνους που χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν, βγαίνουν το βράδυ για ποτό, ενώ όσοι έχουν την πολυτέλεια που ζηλεύουν οι καταπιεσμένοι, ψάχνουν απεγνωσμένα σύζυγο για να παντρευτούν! Από πού προκύπτει η εξίσωση; Από το γεγονός ότι την ώρα που το Brexit πυροδοτεί φυγόκεντρες τάσεις σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες (Ολλανδία, Γαλλία κλπ), κάποιες άλλες χώρες περιμένουν πώς και πώς την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση!... Οι περισσότερες απ’ αυτές μάλιστα, είναι στη γειτονιά μας, καθώς έξι βαλκανικές χώρες έχουν επίσημα δηλώσει ότι θέλουν να ενταχθούν στη δοκιμαζόμενη – μετά το brexit – Ένωση: η Αλβανία (ο πρόεδρος της οποίας Έντι Ράμα, μέσω των Times του Λονδίνου, έστειλε, παραμονές του δημοψηφίσματος, το μήνυμα «σας παρακαλώ μη φύγετε» στους Βρετανούς), η Βοσνία – Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, το Μαυροβούνιο και η Σερβία. Μάλιστα, οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις έχουν ήδη ξεκινήσει με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, αλλά όχι ακόμη με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ. Βοσνία και Κοσσυφοπέδιο έχουν πάρει την υπόσχεση για προοπτική ένταξης όταν είναι έτοιμες, κάτι που δεν προβλέπεται (ή μάλλον δεν προβλεπόταν, πριν το Brexit) να γίνει νωρίτερα από το 2020... Στις καθ’ οδόν προς την προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση χώρες είναι και η Τουρκία, η κυβέρνηση της οποίας έχει θέσει ως στόχο μέχρι το 2022 να έχει ολοκληρωθεί η συμφωνία και η χώρα ν’ αποτελέσει πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΤΙ είναι αυτό που κάνει τους βαλκάνιους (και όχι μόνο) να επιθυμούν το αντίθετο απ’ αυτό που θέλουν οι Βρετανοί; Κι ακόμη περισσότερο: τι είναι αυτό που κάνει τους Σκωτσέζους να «βλέπουν το μέλλον τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση», όπως δήλωσε μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, η πρώτη υπουργός της Σκωτίας Νικολα Στέρτζαν; Οι Σκωτσέζοι ως γνωστόν, αλλά κι οι Βορειοϊρλανδοί ψήφισαν υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, μια απάντηση για ολ’ αυτά, δεν υπάρχει. Κι αν επιχειρηθεί να δοθεί, θα είναι κάτι παραπάνω από σύνθετη. Ακόμη κι ο λαϊκισμός, τώρα που νιώθει ότι έχει πάρει «το πάνω χέρι» στη Γηραιά Ήπειρο, δεν έχει μια απάντηση, αλλά πολλές... Γιατί, για άλλους λόγους πανηγυρίζει ο Φάρατζ, για άλλους η Λεπέν, για τελείως διαφορετικούς ο Λαφαζάνης κι ο Μιχαλολιάκος και για πολύ διαφορετικούς ο Μπέπε Γκρίλο, ο Αλέκος Αλαβάνος κι ο Ντόναλτ Τραμπ! Υπάρχει μια πανσπερμία Ευρωπαίων που παραβλέπει το γεγονός ότι στη Βρετανία το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μπορεί να αποτελεί την ωρίμανση ενός ευρωσκεπτικισμού ηλικίας τριάντα και βάλε ετών και προβάλλει τις δικές της επιθυμίες στην ερμηνεία του brexit: οι μεν δεξιοί βρίσκουν ότι φταίει η μετανάστευση κι η τρομοκρατία... Φοβούνται την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση για να μην χαθεί ο εθνικός έλεγχος... Το ζήσαμε κι εμείς, με τις ταυτότητες επί Χριστόδουλου... Οι αριστεροί δεν μπορούν να υπομείνουν τον «νεοφιλελευθερισμό» που κυριαρχεί στην Ευρώπη... Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που οραματίστηκαν, λένε... Πότε αλήθεια οραματίστηκε η (πλην Μπερλιγκουέρ και παλιού ΚΚΕ εσωτερικού) Αριστερά την Ενωμένη Ευρώπη και δεν το πήραμε είδηση οι υπόλοιποι; Όταν, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, κρατούσαν τα πανό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»;
ΕΙΠΑΜΕ: ο κάθε πικραμένος τον πόνο του! Στον απόηχο ενός δημοψηφίσματος, που με το αποτέλεσμά του, ήρθε να αμφισβητήσει το ιδανικό της άμεσης δημοκρατίας: αν ρωτήσεις τους επιβάτες ενός αεροπλάνου για τους χειρισμούς που πρέπει να κάνει ο πιλότος, υπάρχει περίπτωση να πάρεις αποτελεσματική απάντηση; Γι’ αυτό υπάρχουν οι πιλότοι κύριε Κάμερον, για να οδηγούν με ασφάλεια το πλήρωμα σ’ έναν προορισμό... Αν ζούσε ο μακαρίτης ο Καραμανλής θα σας εξηγούσε... Ίσως κι ο Ανδρέας Παπανδρέου που απείλησε με δημοψήφισμα για την παραμονή η όχι της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αλλά δεν τόλμησε ποτέ να το κάνει, αντιλαμβανόμενος το ολέθριο αποτέλεσμα που θα ’χε έτσι όπως ο ίδιος είχε γαλουχήσει την κοινή γνώμη... Θα μπορούσε να ρωτήσει καλύτερα τον Αλέξη Τσίπρα ο Άγγλος πρωθυπουργός, που χρειάστηκε πέρυσι μόλις, να αγνοήσει ένα ολόκληρο 62% για να μη γίνει όμηρος του λαϊκισμού που ο ίδιος εξέθρεψε...
ΕΙΝΑΙ επικίνδυνα τα δημοψηφίσματα... Όχι γιατί δεν γνωρίζουν οι λαοί, αλλά, γιατί οι μύθοι ανέκαθεν ήταν περισσότερο ελκυστικοί από την πραγματικότητα... Όπως π.χ. αυτός που κατέρρευσε με το δημοψήφισμα στη Βρετανία... Τι έλεγε ο μύθος; Ότι ο ευρωπαϊκός νότος δεν αντέχει τη λιτότητα της Μέρκελ και του Σόιμπλε και θα αναγκάσει με την αριστερή του ψήφο τους Βόρειους ν’ αλλάξουν ρότα... Τι συνέβη όμως; Ένας βόρειος λαός που αγόγγυστα υπέμεινε τη λιτότητα της Θάτσερ επί μια εικοσαετία (και τη δοξάζει ακόμη) ζητάει με τη δεξιά μάλλον ψήφο του, ν’ αλλάξει η Ευρώπη και οδηγεί τους εμπνευστές της «εξέγερσης των νοτίων» (Τσίπρες, Βαρουφάκηδες κλπ) σε δηλώσεις υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης!....
ΕΧΟΥΜΕ πολλά ακόμη να δούμε και το φρονιμότερο είναι να τα σχολιάζουμε με τη χρήση όσο το δυνατόν λιγότερων βεβαιοτήτων...
