Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Το παιχνίδι το θυμάστε;
«Ο πιο αδύναμος κρίκος» λεγόταν.
Το κόνσεπτ είχε να κάνει με μία παρουσιάστρια, αμίλητη (σχεδόν), αγέλαστη (σίγουρα), άκαμπτη και απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού, να φέρνει ολίγον σε «Μέρκελ» η όλη συμπεριφορά της (χωρίς τα χρωματιστά σακάκια) και... Και να φέρεται με έναν περίπου απαξιωτικό τρόπο στους παίκτες, οι οποίοι αποτελούσαν «κρίκους» της αλυσίδας. Και όποιος έκανε το λάθος να κάνει λάθος στην απάντηση, του απαντούσε η... «Μέρκελ» «λυπάμαι είστε ο πιο αδύναμος κρίκος»-χωρίς ωστόσο ελάχιστο ίχνος λύπης στη φωνή ή την ανέκφραστη φυσιογνωμία της. Και χραπ, άνοιγε μία καταπακτή και κατάπινε τον ατυχή, τον οποίο δεν τον ξαναβλέπαμε.
Τώρα, το ερώτημα είναι: υπάρχει πιθανότητα να δούμε το παιχνίδι να παίζεται ξανά;
Και όχι στην τηλεόραση αλλά «live streaming», όπως συνηθίζουν να λένε και τα κόμματα, που μεταδίδουν απευθείας μέσω διαδικτύου, τις ομιλίες των αρχηγών τους.
Τις μέρες τούτες λοιπόν, που οι συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών παίρνουν και δίνουν, ο Αλ. Τσίπρας, σχολίασε μεταξύ άλλων ότι η Ελλάδα, αποτελεί «κρίκο της ευρωπαϊκής αλυσίδας» και δη της ευρωζώνης, και συνεπώς, οι εταίροι δεν θα μας ξωπετάξουν εφόσον δεν είμαστε καλά παιδιά διότι θα σπάσει η αλυσίδα. Δεν το είπε έτσι ακριβώς, πλην του ότι χρησιμοποίησε τη φράση «ευρωπαϊκή αλυσίδα» και «κρίκος» αλλά το νόημα ήταν ακριβώς αυτό. Το οποίο έχει μία λογική ως επιχείρημα αλλά...
...Αλλά, το πρόβλημα είναι ότι σε αυτές τις εκλογές δεν είμαστε μόνοι.
Έχουμε και παρέα. Τους εταίρους μας. Το οποίο εκ πρώτης όψεως δεν θα έπρεπε να μας ενοχλεί. Καθότι μιλάμε για «αλληλεγγύη» ευρωπαϊκή, αποζητούμε την «αλληλεγγύη» αυτή και συνεπώς... Και συνεπώς τώρα που δείχνουν τόσο αλληλέγγυοι οι άνθρωποι και τόσο πολύ ενδιαφέρονται για τις ελληνικές εκλογές θα έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον... χαρούμενοι! Τόσο ενδιαφέρον σε καθημερινή βάση, είναι... συγκινητικό. Πλην όμως, ως γνωστόν είμαστε αχάριστη ράτσα. Αντί να πούμε ένα «ευχαριστώ» που ασχολούνται όλη την ώρα μαζί μας, εμείς δυσφορούμε, δυσανασχετούμε, ξεφυσούμε και κατεβάζουμε και διάφορα «κοσμητικά επίθετα» άμα λάχει, για τους εταίρους και το ενδιαφέρον τους.
Τι μας λένε λοιπόν οι εταίροι-δανειστές;
Ότι ναι μεν είμαστε ελεύθεροι να ψηφίσουμε ό,τι θέλουμε (καλοσύνη τους, πραγματικά!), αλλά... Αλλά η επόμενη Κυβέρνηση που θα προκύψει είναι δεσμευμένη από τις συμφωνίες που έχουν συναφθεί, είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τα υπεσχημένα και να συνεχίσει από κει που σταμάτησε η προηγούμενη. Αλλιώς... αλλιώς θα υπάρξουν συνέπειες, οι οποίες έχουν να κάνουν άλλοτε με το λεγόμενο grexit και άλλοτε με τις αρνητικές συνέπειες συνολικά που μπορεί να μην φθάσουν και μέχρις εκεί, αλλά πάντως θα υπάρχουν και θα τις ζήσουμε στο πετσί μας.
Και από κοντά βεβαίως υπάρχει και η σχετική διεθνής αρθρογραφία, η οποία στην πλειονότητά της αναφέρεται επίσης στους κινδύνους για την Ελλάδα, αλλά και στους μη κινδύνους πλέον για την Ευρώπη, εφόσον τελικά η Ελλάδα με δική της ευθύνη, εγκαταλείψει το πλοίο. Και αν δει κανείς προσεκτικά τις διάφορες δηλώσεις θα διαπιστώσει ότι ακόμη και όταν κάποιοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι με τις δηλώσεις τους δεν φέρνουν την καταστροφή και είναι πιο διαλλακτικοί, πάντα υπάρχει ένα διαζευκτικό /η/ και πάντα μα πάντα επιφύλαξη για τις εξελίξεις και μία υπόδειξη επίσης. Απλώς, παίζουν τα χαρτιά τους αλλιώς. Και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επίσης με πολλή... στοργή και... αλληλεγγύη.
Είναι σαφές ότι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή θεωρείται ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης.
Επ΄ αυτού, δεν υπάρχουν διαφωνίες από τους «απέξω» που κοιτάνε προς τα μέσα και σταθμίζουν την κατάσταση, αναλόγως.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι «πόσο αδύναμος κρίκος είναι ακριβώς». Είναι τόσο όσο, να, από το πολύ... τάνυσμα να έχει ανοίξει λίγο στις άκρες αλλά μολαταύτα να μπορεί να συγκρατεί την αλυσίδα στο σημείο που βρίσκεται για να συνεχίσει να υπάρχει ενιαία; Ή έχει φθάσει στα όριά της και είναι έτοιμη να σπάσει; Και αν εν τέλει σπάσει, ποιο το «κακό» που θα προκαλέσει στους λοιπούς κρίκους; Διότι ας πούμε υπάρχει πάντα η δυνατότητα (και οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι τώρα είναι έως βεβαιότητα) να ανοίξουν με μία πένσα (;) οι δυο πλαϊνοί κρίκοι του κρίκου που έσπασε να ενωθούν πάλι μεταξύ τους και να κλείσουν και η αλυσίδα να συνεχίσει να κάνει κανονικά τη δουλειά της, όπως και πριν. Οπότε...
...Οπότε τι θα μας μείνει εμάς;
Θα μας μείνει η Μέρκελ η οποία θα μας πει, ανέκφραστα: «λυπάμαι είστε ο πιο αδύναμος κρίκος» και πριν προλάβουμε να απαντήσουμε θα ανοίξει η καταπακτή και θα μας καταπιεί.
Ενδιαφέρον παιχνίδι πάντως, έχει σασπένς.
