Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΕΝΑΜΙΣΙ εκατομμύριο άνεργοι... Αυτός είναι ο λογαριασμός μετά από πέντε χρόνια κρίσης... Αν εξαιρέσει κανείς τις 9.500 των ανέργων- πρώην εργαζομένων στο Δημόσιο, που, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ότι θα ξαναπροσλάβει, οι υπόλοιποι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα... Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι!... Όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου συμφωνούν ότι αυτό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας: το υψηλό ποσοστό της ανεργίας... Αλλά μέχρις εκεί...
ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ τώρα, η προεκλογική αντιπαράθεση έχει περάσει από πολλές φάσεις... Επικεντρώθηκε στο ποιος είναι ο εγγυητής της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και ποιος όχι... Διολίσθησε στο ποιος πετάει τα περιστέρια και ποιος διασφαλίζει ότι οι εικόνες δεν θα κατέβουν από τα δημόσια κτίρια... Ακόμη χαμηλότερα: στο ποιος απειλεί το κυνήγι της μπεκάτσας και ποιος είναι υπηρέτης της εκσυγχρονιστικής ιδέας «...μπαμ και κάτω ο λαγός»! Ακολούθησε η αντιπαράθεση για το πόσο ΕΝΦΙΑ «χρεώνει» η Νέα Δημοκρατία και πόσο προτίθεται να επιβαρύνει, δι' άλλων φόρων, ο ΣΥΡΙΖΑ την ακίνητη περιουσία... Ο Αλ. Τσίπρας υπόσχεται «πήδημα» από τη Ρόδο κι ο Αντ. Σαμαράς κάνει τηλεοπτικό ντελίβερι στα σπίτια και συζητάει με τους νοικοκυραίους... Άκουσε άραγε κανείς, όλο αυτό το διάστημα, καμιά ιδέα για την αντιμετώπιση του προβλήματος που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν υπ’ αριθμόν ένα; Άκουσε κανείς, καμιά πειστική πρόταση για τη δημιουργία μιας θέσεως- έστω- εργασίας;
ΟΧΙ, είναι η απάντηση... Εμμέσως, απλώς αφήνεται να εννοηθεί ότι μόνο ένα νέο παραγωγικό μοντέλο θα είναι η λύση για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αλλά την καραμέλα αυτή που πιπιλίζουν οι πολιτικοί όλων των κομμάτων, αρνούνται να την εντάξουν στην ατζέντα της καθημερινής αντιπαράθεσής τους... Προτιμούν τον ΕΝΦΙΑ, τις εικόνες, το κυνήγι, τη ρεβανσιστική διάθεση του «πηδήματος», την κινδυνολογία και τον ρετρό αντικομμουνισμό, από την ουσία... Και η ουσία είναι, ότι, η ιδέα αυτού του νέου παραγωγικού μοντέλου που, όλοι επικαλούνται, είναι τόσο ασαφής και αόριστη, που δεν προσφέρεται για αντιπαραθέσεις... Περισσότερο, συνιστά μια απόπειρα απόδρασης από τη σκληρή πραγματικότητα και τα δύσκολα, παρά λύση που αξίζει τον κόπο να συζητηθεί... Γιατί, ακόμη κι αν είναι ειλικρινής η αναφορά σ’ αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο, απουσιάζουν οι κρίσιμες «λεπτομέρειες»: το πώς θα «στηθεί», σε πόσα χρόνια θ’ αποκτήσει δυναμική και τι θ’ αποδίδει προϊόντος του χρόνου: εκατό χιλιάδες θέσεις εργασίας π.χ. κατ’ έτος; Τότε χρειάζεται μια δεκαετία για να γυρίσουμε στα ποσοστά του 2009!... Δεν ακούγεται ελκυστικό το σύνθημα «μείωση της ανεργίας το 2025 στα επίπεδα της προ του μνημονίου εποχής»... Ιδίως, όταν, για να έχεις αυτό το αποτέλεσμα το 2025, το σχέδιο πρέπει ν’ αποδίδει σταθερά 100.000 νέες θέσεις από το 2015!... Και να έχει κάθε χρόνο την ίδια απόδοση!...
Ο ΑΝΕΡΓΟΣ λοιπόν, γνωρίζει ήδη ότι, το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής δεν τον αφορά, στο σκέλος της αντιμετωπίσεως του προβλήματός του... Ο άνεργος του ιδιωτικού τομέα τουλάχιστον... Αυτός, που του ζητούν να «τιμωρήσει» εκείνους που τον οδήγησαν στην ανεργία, αλλά δεν του λένε, πώς η «τιμωρητική» του ψήφος θα του λύσει το πρόβλημα... Το οποίο, δεν θα του το λύσει βεβαίως, ούτε η ψήφος σ’ αυτούς που τον κατέστησαν άνεργο και αορίστως τώρα, τού υπόσχονται ανάκαμψη...
ΤΙ ΜΕΝΕΙ λοιπόν, να του υποσχεθούν για να τον κερδίσουν; Ότι δεν θα πληρώνει ΕΝΦΙΑ... Του αρκεί; Δεν νομίζω... Θα προτιμούσε φαντάζομαι, να έχει εισόδημα και να πληρώνει ΕΝΦΙΑ παρά να του τον μειώνουν επειδή ξέρουν ότι δεν θα έχει εισόδημα... Και μάλιστα για πολλά χρόνια...
