Του Βασίλη Πλατή, φιλόλογου-δρος Ιστορίας Α.Π.Θ.
Οι εικόνες που εκτυλίσσονται τις τελευταίες εβδομάδες στους δρόμους των γαλλικών μεγαλουπόλεων με αφορμή την επιβολή της νέας εργατικής νομοθεσίας ξεπερνούν κατά πολύ τις λαϊκές αντιδράσεις του «Κινήματος των Αγανακτισμένων» στην Ισπανία και την Ελλάδα κατά το έτος 2011.
Η μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας στην οποία προχώρησε η γαλλική κυβέρνηση χωρίς προηγουμένως να εγκριθεί το νομοσχέδιο από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, καθιστά τις εργασιακές σχέσεις στη χώρα ελαστικές, καθώς η γαλλική κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, θυσιάζει μακροχρόνιες κατακτήσεις των εργατών.
Η κυβέρνηση Μανουέλ Βαλς σε αγαστή συνεργασία με τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, ακολουθώντας νεοφιλελεύθερες πρακτικές, οδηγεί σε ομαδικές απολύσεις εργαζόμενων, αυξήσεις ωραρίων, περικοπές μισθών, με αποτέλεσμα να πληγεί βάναυσα το βιοτικό επίπεδο των γάλλων εργαζόμενων.
Οι κινητοποιήσεις στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες πόλεις που έλαβαν τη μορφή απεργιών, διαδηλώσεων, βανδαλισμών και διασάλευσαν το κλίμα κοινωνικής ηρεμίας, μπορούν κάλλιστα να παραβληθούν με ανάλογες εκδηλώσεις κατά τη λεγόμενη «Άνοιξη του 1968». Στην περίπτωση εκείνη, «μπροστάρης» ήταν η μαθητική και σπουδαστική νεολαία της Γαλλίας και εν γένει η εκπαιδευτική κοινότητα.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν μπορούμε βέβαια να προβλέψουμε με βεβαιότητα ποια θα είναι η έκβαση των κινητοποιήσεων, καθώς τα εργατικά συνδικάτα σκληραίνουν διαρκώς τη στάση τους, ενώ ο γάλλος πρόεδρος Ολάντ και η σοσιαλιστική κυβέρνηση Βαλς από την άλλη πλευρά δεν δείχνουν διατεθειμένοι να προβούν σε περαιτέρω υποχωρήσεις.
Παράλληλα, η έκρυθμη κατάσταση που διαμορφώνεται υπό την απειλή ενός νέου χτυπήματος των τζιχαντιστών εν όψει της διεξαγωγής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου στα γαλλικά γήπεδα (ξεκινάει στις 10 Ιουνίου) επιτείνει το αδιέξοδο.
Οποιαδήποτε πάντως κι αν είναι η κατάληξη αυτού του ιδιότυπου μπρα ντε φερ ανάμεσα στη γαλλική κυβέρνηση και τα συνδικάτα, ένα είναι βέβαιο: η Γαλλία σιγά-σιγά εναρμονίζεται με τις «προτεσταντικές» αντιλήψεις περί ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων που εισηγείται η κυρίαρχη γερμανική οικονομική σκέψη, με επικεφαλής τον δόκτορα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Οι εξελίξεις στα εργασιακά στη Γαλλία φαίνεται να εναρμονίζονται με τα νομοθετήματα της ελληνικής κυβέρνησης στο πλαίσιο της εφαρμογής του Τρίτου ψηφισθέντος Μνημονίου αλλά και με τις απαιτήσεις της τρόικας, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η κατάργηση του δέκατου τρίτου μισθού και οι ομαδικές απολύσεις.
Επιπλέον, η τωρινή κατάσταση στους εργασιακούς χώρους στη χώρα μας παραπέμπει σε συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα. Η ανασφάλιστη εργασία «οργιάζει», ενώ σε πολλές περιπτώσεις καταστρατηγείται το θεσμικά κατοχυρωμένο ελάχιστο εισόδημα και παραβιάζονται οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας.
Το παράδοξο όμως είναι ότι σε πλήρη αντίθεση με τα διαδραματιζόμενα τις τελευταίες εβδομάδες στη Γαλλία, απουσιάζει κάθε οργανωμένη αντίδραση από την πλευρά των Ελλήνων εργαζόμενων.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι εμφανίζονται παραδομένοι στη μοίρα τους, έχοντας διαποτισθεί από την απαισιόδοξη ιδέα ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο» και ότι έχει χαθεί πια κάθε δυνατότητα ανάκαμψης και επιστροφής στην ανάπτυξη.
Αναμφισβήτητα, η τελευταία διαπίστωση είναι η πλέον οδυνηρή για την Ελλάδα, μια χώρα που τα χρόνια της οικονομικής κρίσης έχει απολέσει και την παρουσία ισχυρών συνδικάτων αλλά και πραγματικά ανεξάρτητων συνδικαλιστών (κάποιων δηλαδή σαν τον μυστακοφόρο ηγέτη του CGT Φιλίπ Μαρτινέζ).
