Τα σύννεφα, κι ένα ελαφρύ βοριαδάκι, πήγαν για λίγο να αντισταθούν χθες το πρωί στην παραλιακή ζώνη του ν. Λάρισας, αλλά μάταια. Βγήκε ο ήλιος και τους έδωσε να καταλάβουν ποιος είναι το αφεντικό της εποχής… Το καλοκαίρι έρχεται… Στην παραλία στήθηκαν ομπρέλες και ξαπλώστρες, τα μαγαζιά περιμένουν τους πρώτους πελάτες μέσα σε ισχυρές αμφιβολίες για το πώς θα κινηθεί η τουριστική κίνηση, τουλάχιστον στην περιοχή.
Κανείς στην πραγματικότητα δεν ξέρει να μας πει πού πάμε. Έχεις την αίσθηση ότι η χώρα και οι πολίτες της είναι... ζαλισμένοι. Σαν κάποιον που βγήκε μετά από ατύχημα: Μπαταρισμένος. Στον... γύψο. Με πολλαπλά κατάγματα. Έχουν μια κυβέρνηση που τους υπόσχεται πως «η ανάπτυξη ξεκίνησε». Και αυτοί απλώς χαμογελούν. Πόσες και πόσες φορές δεν έχει ξεκινήσει αυτή η διαβόητη ανάπτυξη… Που πάντα μένει στον δρόμο. Από λάστιχο…
Πάλι καλά που ξεκινάει το ποδοσφαιρικό «Euro» - χωρίς την Ελλάδα φέτος, αλλά αυτό δεν στενοχωρεί μάλλον κανέναν. Βιώνουμε τόση παρακμή στην καθημερινότητά μας, ώστε ο ξεπεσμός του ελληνικού ποδοσφαίρου (και των βαρόνων που το διοικούν) να φλερτάρει με τη χαιρεκακία μας. Και στο ποδόσφαιρο –να το πω κάπως κλισεδιάρικα- έχουμε αυτό που μας αξίζει. Δεν μας τρέφει εμάς το θέαμα, η ποιότητα, ο υγιής ανταγωνισμός. Εμείς γουστάρουμε παρασκήνιο, ίντριγκα, δολοπλοκία, Μαρινάκηδες, Μελισσανίδηδες, Μπέους, στημένα ματς, και πέτσινα πέναλτι. Να έχουμε να λέμε… Τολμώ να πω ότι η απομάκρυνση του Σάκη Τσιώλη, έδωσε μια ανάσα, στους Λαρισαίους, ένα νόημα να ζουν.. Τα αίματα άναψαν. Οι συζητήσεις στα καφέ παθιασμένες. Φωνές οργής στα τοπικά ραδιόφωνα, πάθος, κραυγές και ψίθυροι, κρίσεις, επικρίσεις και τσαμπουκάδες. Κι όμως. Αν το δεις ψυχρά, δεν μιλάμε παρά για το θέμα του προπονητή μιας τοπικής ομάδας. Δηλαδή, για ένα θέμα που ελάχιστα επηρεάζει την πραγματική ζωή. Για τα πραγματικά ζητήματα, για τους φόρους που έρχονται, τις περικοπές στις συντάξεις, την υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και παιδείας, απλά σιωπή. Ξανά στον γύψο. Μπαταρισμένοι.
Αυτήν την τάση μας να ασχολούμαστε με τα δευτερεύοντα, να αγνοούμε τα σπουδαία και τα ουσιώδη και να απαξιώνουμε πρόσωπα την συναντάς παντού στην σημερνή Ελλάδα. Μιλάμε για κανονική αρρώστια πια. Πρόσφατα ας πούμε βρέθηκα σε ένα ορεινό χωριό, κάπου στην Κεντρική Ελλάδα. Τα σημεία που συνθέτουν την εικόνα του, δείχνουν ανάγλυφα την πορεία που είχε όλη η χώρα πριν χρεοκοπήσει.
Το λοιπόν, το συγκεκριμένο χωριό είχε έναν πρόεδρο, έναν κοινοτάρχη, πραγματικά έξυπνο άνθρωπο -καθώς λέγανε- και με όραμα. Γεμάτη βέβαια η Ελλάδα από ανθρώπους με... οράματα (ειδικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές), αλλά τούτος δω, ήξερε και πώς να τα κάνει πράξη. Τουτέστιν, γνώριζε από Κοινοτικά Προγράμματα. Δεν ήξερε μόνο από... βέσπα (σύνηθες), κάτεχε και από ΕΣΠΑ (σπάνιο). Ο τύπος καλά το πήγε το πράγμα, «τα έφερνε» (όπως λένε και οι ιδιοκτήτες σκυλάδικων για τη φίρμα του καταστήματος) και κονομήθηκαν άπαντες. Ειδικά οι κτηνοτρόφοι του χωριού είδαν τόσες επιδοτήσεις και τέτοιες υποδομές που... ούτε στα όνειρά τους.
- Στο χωριό μας, μου είπε κάποιος με εμφανή κομπασμό, ο τελευταίος κτηνοτρόφος έχει εισόδημα πάνω από 50 χιλιάρικα τον χρόνο…
Το συγκεκριμένο... «σαξές στόρυ» δεν κράτησε πολύ. Γιατί στο μεταξύ την Κοινότητα πρόλαβαν και την ενέταξαν πρώτα στον «Καποδίστρια», μετά της τράβηξαν και έναν «Καλλικράτη» και υπάχθηκε στον πιο κοντινό Δήμο, όπου συνήθως κάνουν κουμάντο οι τοπικοί κοτζαμπάσηδες. Όλοι αυτοί οι τύποι που λένε πολλά «μασλάτια» περί ανάπτυξης και τέτοια, αλλά στην ουσία είναι αστοιχείωτοι, αδαείς, κάποτε δε και αυταρχικοί, με ύφος οθωμανού μπέη, εν ολίγοις μοσχάρια κανονικά.
Σήμερα το χωριό μυρίζει παρακμή από μακριά. Κάτι καλές υποδομές που είχαν γίνει καταρρέουν, αφού οι καλλικρατικοί Δήμοι είναι απλώς ανύπαρκτοι (και δεν φταίει μόνο η αφραγκία τους). Το σχολείο, οι παιδικές χαρές, τα παρκάκια και οι πλατείες, όλα παρουσιάζουν φθορές ελλείψει συντήρησης.
Το χειρότερο όμως είναι ότι το χωριό –που κρατούσε και έθρεφε κόσμο έχοντας μηδενική ανεργία- σήμερα έχει απομείνει κι αυτό με ελάχιστους κατοίκους. Ενώ είναι βέβαιο ότι η κτηνοτροφία του μπορούσε να ακμάσει, τα νεότερα παιδιά έφυγαν. Βαριά βλέπεις η καλογερική. Δεν μάθαμε τα παιδιά μας να δουλεύουν σκληρά, φιλότιμα, παραγωγικά. Προτιμήσαμε να τα εφοδιάσουμε με ένα χαρτί επαρχιακού ΤΕΙ και να τα βλέπουμε σήμερα παρτ-τάιμ γκαρσόνια σε «street cafés» για τριακόσια ευρώ το μήνα. Αυτά τα παιδιά, που έχουν ήδη «χτυπήσει» καμιά δεκαριά τατουάζ σε κάθε σημείο του σώματος, που κουρεύονται μοδάτα σχεδόν κάθε βδομάδα και χαϊδεύουν όλη μέρα την οθόνη αφής του κινητού για να ψηφίσουν στο X- Factor, δεν θέλησαν να το παλέψουν στο χωριό και να κερδίσουν εκεί τη ζωή τους. Η γνωστή στρεβλή εικόνα της ελληνικής κοινωνίας που κλαψουρίζει σαν γεροντοκόρη για την ανεργία της δίχως να ψάχνει τρόπους αντίδρασης.
Στην πανέμορφη πλατεία του χωριού όπου πίναμε τον καφέ μας, οι επισκέπτες και κάμποσοι ντόπιοι, πιάσαμε κουβέντα. Η συζήτηση δεν γυρνούσε –όπως θα πίστευε κανείς- στα μεγάλα ζητήματα του χωριού και της ευρύτερης περιοχής. Το θέμα ήταν ο παλιός... κοινοτάρχης.
- Θα πρέπει να εργάστηκε πολύ για το χωριό του, παρατήρησε κάποιος από τους ξένους.
Τι το ‘θελε; Έπιασαν δουλειά τα φτυάρια, το αγαπημένο εργαλείο της φυλής των Νέο-ελλήνων.
Μερικοί μονάχα τον υποστήριξαν. Για τους υπόλοιπους ντόπιους ήταν ένας καιροσκόπος, ένας εγωιστής, που κοίταξε μόνο την πάρτη του, που τα έκανε όλα για την προβολή και την «κονόμα»… Γενικώς, άκουγες όλα τα ωραία που λέγονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις… Η βεντάλια της αχαριστίας έχει πολλές πτυχώσεις. Κόπωση…
Κόπωση… να ακούς παντού τις ίδιες συζητήσεις. Όχι για το καλό και πώς αυτό να γίνει καλύτερο, αλλά πάντα για το κακό. Κόπωση να αναμασάς, να μηρυκάζεις τις ίδιες μίζερες κουβέντες για ζητήματα ανούσια και ποταπά. Κόπωση να αναλύεις πόσο «άχρηστοι» είμαστε και γιατί «δεν θα γίνουμε ποτέ κράτος», ακόμη και σε χωριά που θα περίμενες ότι οι άνθρωποι – ζώντας στη φύση- θα έβλεπαν πιο καθαρά τα πράγματα, με ματιά πιο αυθεντική από αυτήν που τους δίνει έτοιμη η τηλεόραση και με μια διάθεση πιο μαχητική.
Τελικά έχω να σας δώσω μια μικρή συμβουλή, βγαλμένη από την εμπειρία. Μια συμβουλή χρήσιμη ίσως για το καλοκαίρι που ξεκινάει. Άμα καταφέρετε (οικονομικά) και βρεθείτε σε μέρη ήσυχα και όμορφα, καλύτερα να μην μιλάτε… Κλείστε τα μάτια και ακούστε τους ήχους της θάλασσας, το τραγούδι του τζίτζικα τα μεσημέρια και του γρύλλου τα βράδια, τα κελαηδήματα των αηδονιών στο δάσος…
Είναι τα μόνα που μπορούν ίσως ακόμη να μιλήσουν στην ψυχή μας…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
