Από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΚΟΥΡΑ
Άκουσε άνθρωπε οκνέ
Δειλέ και φοβητσιάρη
Στυλώσου κι αναζήτησε
Της Λευτεριάς τη χάρη
Έργο δικό σου να τη βρεις
Και να την αποχτήσεις
Βίωμα να ναι, αίμα σου
Μαζί μ’ αυτή να ζήσεις…
Κ. Βάρναλης
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατιμία και προδοσία στον κόσμο αυτό, από το να λες την αλήθεια!... Από τα χρόνια του Περικλή, που έλεγε πως: «η δύναμη και η καλοπέραση της Πολιτείας, είναι η σωτηρία (καλοπέραση και δύναμη) των δυστυχισμένων». Τι εννοούσε ο Περικλής Πολιτεία; Όλο το Λαό; Όχι βέβαια. Αν ο Λαός ζει ευτυχισμένος, δεν έχει ανάγκη κανένας να σωθεί. Εννοούσε καθαρά τους λίγους, τους «εκλεχτούς», παραλήδες και πολιτικούς, μ’ ένα λόγο, τους έξυπνους… Γιατί όταν εκείνοι τρώνε πλουσιοπάροχα, χορταίνουμε εμείς, ό Λαός, κι όταν εκείνοι δεν γίνονται πλουσιότεροι, φτωχαίνουμε εμείς περισσότερο, κι όταν εκείνων οι περιουσίες βρίσκονται σε κίνδυνο, χάνουμε εμείς τον ύπνο μας.
Έτσι, κατά τη διαδρομή της μακραίωνης ιστορίας μας, εμφανίστηκαν πολλές ξεχωριστές προσωπικότητες – άτομα μεμονωμένα που διαφωνούσαν με την πολιτική και θρησκευτική κατάσταση της εποχής τους, και ήρθαν σε σύγκρουση με την καθεστηκυία τάξη των ισχυρών – λέγοντας και υποστηρίζοντας πάντα την πραγματική αλήθεια, με τα γνωστά ιστορικά αποτελέσματα: ο Σωκράτης να οδηγηθεί στην καταδίκη και την εκτέλεση με το κώνειο, ο Χριστός στον σταυρικό θάνατο, η Ιωάννα της Ορλεάνης στην πυρά, ο Γαλιλαίος στην Ιερά Εξέταση, ο Ντρέιφους στην αποικία των καταδίκων, στο νησί του διαβόλου, ο Σάκο κι ο Βαντσέττι στην ηλεκτρική καρέκλα, ο Δαρβίνος στη στηλίτευση κ.λ.π., κ.λ.π. χωρίς αρχή και τέλος ο κατάλογος αυτός, αν συνεχίσουμε. Και ο θυμόσοφος Λαός. Οι άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, σκυμμένοι πάντα στο ζυγό, παλεύουν με τα βάσανα, ώσπου να βγει η ψυχή τους.
Αυτό λοιπόν συμβαίνει μέχρι σήμερα, στα χρόνια και στις μέρες τις «ταχτικής» χρεοκοπίας, όπως την αποκαλούν στη χώρα μας οι εντολοδόχοι πολιτικοί μας. Αυτοί δηλαδή, που πάντα στις εκλογές ψηφίζουμε. Οι καλύτεροι ψεύτες, οι μεθοδικοί κλέφτες, οι αφιλότιμοι, για να μας κυβερνήσουν με τις ωραίες τους ψευτιές, τις «δίκαιες νομότυπες» κλεψιές και ατιμίες. Που μας ψευτο – παραμυθιάζουν με τις ψευτοφιλοσοφίες τους κάθε φορά. Κι ιδού τα αποτελέσματα, τα ζούμε στο πετσί μας, όλοι σχεδόν οι Έλληνες, εκτός από τους λίγους, τους «εκλεχτούς» πολιτικούς, την τάξη των πλουσίων, που έχουνε τη χώρα μας, Νομή τους και τσιφλίκι, τους Έλληνες στη δούλεψη και υποταχτικούς, με δόλια μνημόνια – πάντα εξαρτημένους κι όπως κατά το σύστημα φτωχούς και πεινασμένους. Κι όποιος ζητά τη Λευτεριά, την ανεξαρτησία, το δίκαιο το Λαϊκό, από την Πολιτεία, να τρώει χόρτο και σανό για να χει ευδαιμονία…
Τι ωραία Πολιτεία; τι σωστή Δημοκρατία; Έχουμε αδέρφια μου Ρωμιοί…; από τα χρόνια τα παλιά, την αρχαιολατρία, σε κάθε τόπο και ντουνιά, σε κάθε κοινωνία, το δίκαιο του Κρίτωνα, τον κόσμο κυβερνάει, με κάθε καμουφλάρισμα, το Νίτσε ευλογάει… αυτό τον Ζαρατούστρα του, και τις φιλοσοφίες, που πάντα δικαιώνεται σ’ αυτές τις κοινωνίες…
Κι όμως, παρά τα μύρια δύσμοιρα, τ’ ανθρώπινα τα πάθη, που όλα συγκαταλέγονται στ’ ανθρώπινα τα λάθη, π’ αφήνουνε στο διάβα μας, μια κάποια ηλιαχτίδα, που δείχνει στην πορεία μας μία καλή ελπίδα, στα όνειρα που έχουμε, που πλάθουμε, καθένας, για μέρες δικαιότερες και πιο ελπιδοφόρες. Οι τύχες μας στα χέρια μας, μπορούνε να περάσουν και τη ζωή στο μέλλον μας, να την καλοκαρδίσουν. Φτάνει από τα δύσμοιρα, αυτά να διδαχτούμε και την ΑΛΗΘΕΙΑ ρότα μας να κάνουμε, να δούμε. Μόνο με την αλήθεια μας και τη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, μπορούμε να ελπίζουμε στην όποια προσδοκία. Και όπως τα περιγράφουμε, τραγουδιστά τα λέμε, πολλά μπορούν ν’ αλλάξουνε, αν δούμε πούθε φταίμε…
Υπάρχει ελπίδα πάντοτε στον κόσμο της αλήθειας, της λεύτερης συνείδησης, της αλληλοβοήθειας, αυτά διδάσκει η ζωή, η κάθε επιστήμη, φιλοσοφώντας κριτικά, τα έργα μας, τη φήμη. Αυτά μας λένε κι οι σοφοί, στ’ ανθρώπινο βασίλειο, διδάσκαλοι, φιλόσοφοι, που δείχνουνε τον ήλιο, το κάθε μας δικαίωμα, που πρέπει στη ζωή μας, να κάνουμε ορόσημο, συλλογική βολή μας.
* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης – ποιητής και ιστορικός μελετητής
