Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Να `ναι καλά το γελαστό παιδί, που κάθε τόσο μέσα στη θολούρα μας, βρίσκει κάτι για να γελάμε. Να θαρρύνουμε, να αισιοδοξούμε. Μας λέει, πως με την Ανάσταση του Χριστού, θα έχουμε και την ανάσταση της οικονομίας μας, πως τέλειωσαν τα Μνημόνια, πως αχνοφέγγει η ανάπτυξη κ.λπ.… Στην τελευταία του συμφωνία με τους δανειστές ομολογεί, πως αυτός ο ίδιος έπεισε τους εταίρους μας να εφαρμόσουν τη διάταξη, για τον περίφημο κόφτη. Τι προβλέπει αυτός; Η Τσιπροκαμμένη ανίερος κολεγιά με τις συνηθισμένες αρλούμπες, που χρησιμοποιούν πάντα, ορίζει: «Κόφτης είναι η αυτόματη αναπροσαρμογή λογιστικών μεγεθών». Καταλάβατε κάτι; Ούτε εγώ. Ο όρος κόφτης, προσωπικά μου δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Επίφοβα, επικίνδυνα και εφιαλτικά. Λέμε δηλαδή «Ο Θεός τον έκοψε». Κόπηκαν τα ήπατά μας από το φόβο, κοψοχόλιασα. Κόπηκαν τα πόδια μου από την πείνα, μ` έκοψε λόρδα, θα σου κόψω τη γλώσσα ή και μ` έπιασε κόψιμο…
Απ` όσα κατάλαβα, ο κόφτης εάν ως του χρόνου τα πράγματα δεν πάνε καλά, που σίγουρα δεν θα πάνε, θα επεμβαίνει και θα κόβει αυτόματα, μισθούς και συντάξεις, επιδόματα και παροχές. Γενικά θα επιβάλει κάθετα και οριζόντια περικοπές. Θα κόβει το νήμα της ζωής των επιχειρήσεων, με τα λουκέτα. Θα κόβει τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο. Θα μας αλλάζει τον αδόξαστο. Είναι αλήθεια, πως εμείς δεν θέλαμε έναν τέτοιο κόφτη. Θα προτιμούσαμε έναν κόφτη, που θα θέριζε σύριζα τα ψέματα, τις έωλες υποσχέσεις, τις ιδεοληψίες και τις φαντασιώσεις, του θιάσου των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΗΔΩΝ. Την ασχετοσύνη και την ανημποριά τους. Το θράσος και την άγνοιά τους… Τώρα θα μου πείτε: Πού ξέρεις καμιά φορά, οι προβλέψεις του Τσίπρα, ίσως τούτη τη φορά να επαληθευθούν. Και το μέτρο κόφτης, να μείνει ανενεργό και άχρηστο. Το πιστεύετε; Ασφαλώς όχι. Γιατί; Μα απλούστατα. Το αποτυχημένο οικονομικό σύστημα, που εφαρμόζουν, ποτέ δεν θα φέρει την ανάπτυξη στη χώρα μας. Χόμπυ τους είναι η υπερφορολόγηση. Αλλά αυτή και μόνη είναι ανέφικτη και αδύνατη, να προσπορίσει χρήματα στον Εθνικό κουρβανά. Είναι τόσο πιεστική η φορολόγηση, ώστε ο Έλληνας εκ των πραγμάτων, να μην είναι σε θέση ν` ανταποκριθεί, με την οικονομική ένδεια, που τον βασανίζει.
Οι μαθητευόμενοι μάγοι του παρδαλού κυβερνητικού θιάσου, τι κάνουν; Παίρνουν χαρτί και γράφουν. Πόσα μας λείπουν; Τόσα. Λοιπόν, από φόρο στα καύσιμα θα εισπράξουμε 200 εκατ. ευρώ. Από φόρο στα τσιγάρα 300 εκατ. ευρώ. Τόσα από δω. Τόσα από κει και στο άψε σβήσε, συγκεντρώνουν τα δις που τους λείπουν και παραπάνω μάλιστα. Και το ξέρουν καλά, πως ποτέ δεν μάζεψαν χρήματα τόσα, όσα είχαν προϋπολογίσει. Γι αυτό ο πολίτης στέγνωσε. Έφτασε στο Αμήν. Δεν πληρώνει γιατί δεν έχει.
Στο χαρτί είναι όλα εύκολα. Αλλά στην πράξη λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Θυμήθηκα τώρα, πως στη Σχολή εφέδρων αξιωματικών, μας δίδασκαν τη διαδικασία μιας μάχης, επί χάρτου και στην αμμοδόχο. Ξέρετε τώρα. Σημαιάκια, πολύχρωμες διαβάσεις στην άμμο και πάντα στο τέλος κατατροπώνουμε τον εχθρό. Ένας Συνταγματάρχης, Θεσσαλός, που δεν είχε αποβάλλει τη βαριά θεσσαλική προφορά, στο τέλος της εικονικής μάχης πάνω στο χαρτί, μας έλεγε: Α, ρε ζαγάρια, στου κ`τι (η μεγάλη ξύλινη αμμοδόχος) και στο χαρτί, καλά τα πάτι. Στην πράξ` να σας δω.»
Και ο Τσιπροκαμμένος θίασος, από φαντασίωση πάει καλά. Στην πράξη είναι που πάντα τα θαλασσώνει.
Ο κόφτης, όμως δουλεύει ήδη από πολλού χρόνου. Παντού. Στην πολύπαθη Παιδεία έκοψε την αριστεία, που τη χαρακτηρίζει σαν κουσούρι. Έκοψε τα συμβούλια στα Α.Ε.Ι. Το Άσυλο, τα Πειραματικά Σχολεία, τα ολοήμερα Σχολεία… Τα πάντα. Οι άνθρωποι αυτοί, όχι πως δεν βλέπουν, μάλλον δεν θέλουν να καταλάβουν, πως η ήδη από καιρό νοσούσα Παιδεία μας, δεν έχει ανάγκη από ματζούνια και κομπογιανίτες. Χρειάζεται μια διακομματική ομάδα, από διακεκριμένους παιδαγωγούς (όχι τύπου Κουράκη και του άμοιρου Παιδείας Φίλη) να κάνουν ό,τι έκανε η Διαμαντοπούλου. Να βρουν λύση άμεση για τη σωτηρία της παιδείας μας… Ακόμα ο κόφτης έκανε θαύματα, με το δρεπάνι του θανάτου. Έκοψε την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Σκάρτοι οι ίδιοι, διορίζουν σκάρτους κομματικούς φίλους. Κόβουν τους άξιους και τα γερά μυαλά, για χάρη και επιβράβευση, παλιών συμπυρπολητών σε καταλήψεις. Είναι οι ιθύνοντες του Νέου Κράτους, όπως το ονειρεύονται οι Λούμπεν Μαρξιστές, της πρώτης φοράς Αριστεράς.
Ο χώρος δεν μας επιτρέπει να επισημάνουμε και άλλους τομείς, του δρεπανηφόρου κόφτη. Ας περιμένουμε με τη Δαμόκλειο Σπάθη, που κρέμεται πάνω από το κεφάλι του δύσμοιρου λαού δηλαδή τον περίφημο κόφτη και ας ελπίσουμε ευχόμενοι στο Θεό να τον ξαστρατίσει από πάνω μας γιατί αυτός θα είναι η χαριστική μας βολή.
