Από το Νικόλαο Σταφύλη
Έχει γίνει σήμερα συνείδηση, όσο ποτέ άλλοτε, ότι η ανάπτυξη της χώρας μας εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την εκμετάλλευση και αξιοποίηση των φυσικών πόρων που διαθέτει η Ελλάδα. Με τον όρο εκμετάλλευση και αξιοποίηση των φυσικών πόρων εννοούμε την καλλιέργεια του εδάφους, την ανάπτυξη και εκμετάλλευση των δασών μας, την εξόρυξη και εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων, του αλιευτικού πλούτου, την αξιοποίηση του φυσικού κάλλους, την άντληση των υγρών καυσίμων, την εκμετάλλευση του υδάτινου δυναμικού και της πάσης μορφής ενέργειας ηλιακής, αιολικής κλπ. Σε κάθε περίπτωση, η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας μας θα πρέπει να στηρίζεται σε μια αειφορική διαχείριση. Αυτό σημαίνει ότι η χρήση τους δεν θα πρέπει να γίνεται ταχύτερα απ’ ότι η φύση τους ανανεώνει με σκοπό να διατηρείται παράλληλα η ισορροπία και η προστασία του περιβάλλοντος.
Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στο έδαφος, ανεπιφύλακτα μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί ένα πολύ σημαντικό φυσικό πόρο από το οποίο εξαρτάται όχι μόνο η οικονομία σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα, αλλά και η διατήρηση της χερσαίας ζωής στον πλανήτη. Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα το έδαφος την τελευταία τριακονταετία δεν εκμεταλλεύτηκε αειφορικά με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να υποβαθμιστεί, εξαιτίας των εντατικών καλλιεργειών, της μονοκαλλιέργειας, της χρήσης υπερβολικών ποσοτήτων χημικών λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, καθώς και άλλων παραγόντων που έχουν να κάνουν με την αποψίλωση δασών, τις πυρκαγιές κ.α Σε άλλες δε περιπτώσεις δεν αξιοποιήθηκε κατάλληλα για την παραγωγή ποικιλίας αγροτικών προϊόντων, γεγονός που οδήγησε σε αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο.
Στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης συνέβαλαν τόσο η αγροτική πολιτική της ΕΕ (πχ. χορήγηση επιδοτήσεων) όσο και η έλλειψη μακρόπνοου εθνικού σχεδίου για την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, καθώς και η έλλειψη κινήτρων για την παραγωγή αγροτικών προϊόντων. Από την άλλη πλευρά η νοοτροπία που επικράτησε τα τελευταία χρόνια για την απασχόληση των εργαζομένων στον τριτογενή τομέα παραγωγής (δημόσιος και ιδιωτικός) οδήγησε στην απαξίωση του πρωτογενούς τομέα παραγωγής.
Έτσι, τα τελευταία χρόνια η χώρα μας κατέστη ελλειμματική ή λιγότερο ανταγωνιστική σε μια σειρά από αγροτικά προϊόντα δεδομένου και του υψηλού κόστους παραγωγής. Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι να εισάγουμε ρεβίθια από το Μεξικό, λεμόνια από την Αργεντινή, σκόρδα από την Κίνα, πατάτες από τη Γαλλία κ.α σε μια χώρα όπου οι εδαφοκλιματικές συνθήκες επιτρέπουν την ανάπτυξη των συγκεκριμένων αγαθών.
Η παρούσα οικονομική συγκυρία φαίνεται να δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο ανάπτυξης της γεωργίας στρέφοντας την αγροτική παραγωγή σε μια ποικιλία προϊόντων. Η βασικότερη, όμως, αλλαγή έγκειται στη διαμόρφωση μιας άλλης νοοτροπίας και πεποίθησης ότι η πραγματική ανάπτυξη θα περάσει μέσα από την παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων και όχι από κρατικοδίαιτες και «επιδοτησιοδίατες» γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Συνεπώς, είναι επιτακτική ανάγκη η όποια αγροτική πολιτική να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση με συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα.
* Ο Νικόλαος Γ. Σταφύλης, είναι Μsc Εκπ/κος ΕΠΑΛ Φαρσάλων
