Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης
«Επιστρέφοντας από τη δουλειά το μεσημέρι, με καλεί στην κρεβατοκάμαρα. Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω, επιδεικνύοντας τη σωματική ρώμη του. Μου ζήτησε να του κάνω μασάζ και φυσικά αρνήθηκα. Δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα και με διέταξε να τον φιλήσω, τραβώντας με, με βία από τα χέρια».
Τα παραπάνω δεν είναι απόσπασμα από ροζ μυθιστόρημα. Κάθε άλλο. Είναι απόσπασμα μαρτυρίας μιας Ελληνίδας εργαζόμενης, για το αφεντικό της. Μόνο που ο εργοδότης της δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Ονομάζεται Φρανγκλίν Ραμόν Γκονζάλες και υπήρξε για περίπου οκτώ μήνες πρέσβης στην Αθήνα της μπολιβαριανής δημοκρατίας της Βενεζουέλας, εκλεκτός του προέδρου Μαδούρο, ιδεολογικού φίλου (μόνο;) του προέδρου Τσίπρα και του ριζοσπαστικού αριστερού κόμματός του.
Όπως αποκαλύφθηκε στον κυριακάτικο Τύπο, ο εν λόγω διπλωμάτης χρησιμοποιούσε τη θέση του για να επιτεθεί σεξουαλικά σε εργαζόμενες στην πρεσβεία. Οι πληροφορίες κάνουν για πέντε γυναίκες, Ελληνίδες, ανάμεσα στις οποίες η μία ήταν κόρη πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες υπέστησαν την παρενόχληση του «πέφτουλα» πρέσβη.
Ο «πέφτουλας» ήταν αριστερός. Και λοιπόν; Ποιος είπε ότι οι αριστεροί δεν έχουν ορμές; Επίσης, ποιος είπε ότι, στο πεδίο της εξουσίας, εκεί όπου ελέω της ιδεολογίας μιλά η ισχύς, ένας αξιωματούχος στο όνομα της ιδεολογίας έπρεπε να εναρμονίσει ντε και καλά τη ζωή του με τις ιδέες του, αποφεύγοντας να χρησιμοποιεί την εξουσία του για ασκήσεις σεξισμού κατά των υπαλλήλων του;
Άλλωστε, λόγω της ισχύος (ή και λόγω της ηθικολογικής διάστασης που η Αριστερά επιχειρεί να δίνει στην ιδεολογία της), ο πρέσβης, αντί να κατηγορηθεί ως σεξιστής από τις φεμινίστριες και τους χειραφετητικούς του κινήματος, έπεσε στα μαλακά, αφού όταν η υπόθεση έφτασε στ’ αυτιά του Αλέξη Τσίπρα, εκείνος προτίμησε να το χειριστεί μυστικά. Και ζήτησε από τον πρόεδρο Μαδούρο, τον καλό του φίλο, τις μεθόδους του οποίου θαύμαζε, να μεταθέσει τον πρέσβη, αλλά χωρίς να δοθεί έμφαση στη σεξιστική του βαναυσότητα. Ο λόγος; Όπως έγραφε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στον πρόεδρο Μαδούρο, έπρεπε να μην δημοσιοποιηθεί το πρόβλημα, διότι αλλιώς θα το εκμεταλλεύονταν «στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα».
***
Όταν η παραπάνω ιστορία διέρρευσε στον Τύπο, ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε με ένα κείμενο γενικόλογο, στο οποίο, κατά τα συνήθη, τα έβαζε ηθικολογώντας με τη διαπλοκή. Η είδηση, όμως, αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από ακριβής, και τεκμηριώνεται με το κείμενο ολόκληρης της επιστολής που έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τότε και εν αναμονή πρωθυπουργός, στον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο – την επιστολή έχει στην κατοχή του ο δημοσιογράφος Ιάσων Πιπίνης, περιέχεται μάλιστα στα υλικά του ντοκιμαντέρ του «Το πείραμα της Βενεζουέλας».
Τι επιβεβαιώνει η επιστολή; Ότι ο Αλέξης Τσίπρας, όπως άλλωστε και το είδωλό του, ο Νικολάς Μαδούρο, την ιδεολογία την έχουν για τους πιστούς του εκκλησιάσματος. Οι ίδιοι μιλάνε μια άλλη γλώσσα. Τη γλώσσα της εξουσίας. Είναι αγοραία και κυνική, λέει ψέματα, αποκρύπτει, συγκαλύπτει.
Είναι η περίοδος που ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζεται με τους λεγόμενους μεταμοντέρνους φιλοσόφους του δυτικού κόσμου. Τον καλούν στις δημόσιες εμφανίσεις τους, μαθαίνει ότι ο φεμινισμός είναι ήδη ξεπερασμένος, τώρα γίνεται λόγος για έμφυλες ταυτότητες, αλλά επίσης εμπεδώνει ότι η ανισότητα οφείλεται πάντα στη φαλλοκρατική εκδοχή του κόσμου – η φαλλοκρατία, άλλωστε, εκπροσωπεί τη δύναμη, ενώ η Αριστερά είναι υποτίθεται η δικαιοσύνη απέναντι στην κατάχρηση της δύναμης,
Ωραία λόγια για ρομαντικούς φοιτητές. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μάθει να διεκδικεί και να κερδίζει την εξουσία, θέλει ακόμα περισσότερη, διεκδικεί να πάρει τα ηνία της χώρας, έχει πει άπειρα ψέματα, έχει δώσει άπειρες υποσχέσεις για να το κατορθώσει κι έχει βρεθεί στο πλάι (αν δεν τα υπέθαλψε) βίαιων κινημάτων, που κινήθηκαν στο όνομα μιας κάποιας «αντισυστημικής» «αγανάκτησης». Και μολονότι παραπέμπει στο μπολιβαριανό παράδειγμα του πιο «δίκαιου συστήματος» που δήθεν πέτυχε το καθεστώς Τσάβες στη Βενεζουέλα, στην ουσία έχει στο νου του την εξουσία, όπως την άσκησε ο Τσάβες κι όπως συνεχίζει να την ασκεί ο Μαδούρο.
Ο σεξισμός είναι κακός, αλλά για να καταγγέλλουμε τους άλλους. Εμείς, απλώς, πρέπει να τον κρύβουμε.
Και κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας έγινε κυβέρνηση.
***
Η ένοχη σιωπή του Αλέξη Τσίπρα για το θέμα, πάντως, δεν αρκεί για να μην αναδειχθούν τρία τεράστια ζητήματα:
1. Ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να κάνει διορισμούς στην πρεσβεία της Βενεζουέλας. Είναι κομματική επιχείρηση η πρεσβεία μιας τρίτης χώρας; Η κυβέρνηση οφείλει πειστική απάντηση – η ρουμανική βοήθεια στο ΚΚΕ εσωτερικού, που πολλοί θυμούνται εσχάτως, δεν διαφέρει ως πρακτική.
2. Εάν υπάρχει διασύνδεση κόμματος με πρεσβεία, τίθεται θέμα εθνικής κυριαρχίας. Το υπουργείο Εξωτερικών οφείλει να ανακοινώσει τι έκανε, ή τι θα κάνει, επ’ αυτού.
3. Το καθεστώς Τσάβες, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, χρηματοδοτούσε δραστηριότητες των συγγενών του ΣΥΡΙΖΑ Podemos στην Ισπανία. Όπως αποκάλυψε χθες ο Γιάννης Κουτσομύτης, η εφημερίδα «Universal» αναφέρει ότι ο «πέφτουλας» πρέσβης «ήρθε στην Ελλάδα με συγκεκριμένη αποστολή από το καθεστώς Τσάβες. Η αποστολή ήταν να “ενισχυθούν οικονομικά οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρώ και των προγραμμάτων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου”». Είναι, βεβαίως, ένα απλό δημοσίευμα – το οποίο, αν ευσταθεί, μπορεί να υποκρύπτει παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο ισχύει ή, ακόμα κι αν ισχύει, θα αποδειχτεί ποτέ, σκέπτομαι όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα ανάλογο δημοσίευμα για αντιπάλους του θα το είχε εκμεταλλευτεί και με το παραπάνω. Όπως, φυσικά, έχει χρησιμοποιήσει την κατηγορία του σεξισμού για πολλούς από όσους άσκησαν ιδεολογική κριτική στην ιδιότυπη, τέως ριζοσπαστική και νυν μνημονιακή ελληνική Αριστερά.
Και τώρα, μετά απ’ αυτά, ανοίξτε την ΕΡΤ ή τα κομματικά ΜΜΕ να ξανακούσετε για το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα.
