Του Ηλία Κανέλλη
Η χθεσινοβραδινή ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή ήταν μια σειρά συνθήματα, διακηρύξεις, υποσχέσεις σε πελάτες και τις μόνιμες επιθέσεις στο «παλιό», στον νεοφιλελευθερισμό και στη διαπλοκή.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν βαρετός και κουρασμένος. Κι η ομιλία του ήταν κομμάτια κι αποσπάσματα από παλιές ομιλίες – ακόμα και ο ποιητής τον οποίο επικαλέστηκε ήταν ο ίδιος τον οποίον επικαλούνταν στην προεκλογική ομιλία του, λίγο πριν το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού («το μέλλον δεν θα ’ρθεί από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο...»).
Επίσης, ο πρωθυπουργός παρέπεμπε συνεχώς σε μια άλλη χώρα. Μια χώρα που δεν είναι διαλυμένη, που δεν πάσχει από έλλειψη ρευστότητας, που δεν υποφέρει από βαθύτατη ανεργία, που οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν τρεις, τέσσερις ή και οκτώ μήνες απλήρωτοι... Μια χώρα που, αν και στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην πραγματικότητα είναι αποκλεισμένη από την ευρύτερη ζώνη οικονομικής ελευθερίας λόγω των capital controls, μια χώρα που έχει αναθέσει τη φύλαξη των συνόρων της στη Frontex, στο ΝΑΤΟ, στην Τουρκία. Μια χώρα που παριστάνει τη φιλάνθρωπη, την ίδια στιγμή που έχει οδηγήσει σε φαβέλες τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που είχαν την ατυχία να πιστέψουν ότι η Ελλάδα είναι εύκολη δίοδος για την Ευρώπη. Μια χώρα που δεν ξέρει αύριο - μεθαύριο αν μπορεί να εγγυηθεί στους πολίτες την ασφάλεια, μια χώρα που δεν ξέρουμε πού όντως πηγαίνει. Μια χώρα κουρασμένων, συγχυσμένων και ανασφαλών πολιτών, που πολλοί οδηγούνται στην εξαθλίωση.
Πάνω από αυτή την εικόνα αβεβαιότητας και εξαθλίωσης, ωστόσο, υπάρχουν οι εξελίξεις. Κι οι εξελίξεις επισφραγίζουν το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, από χθες το βράδυ, και επισήμως πλέον, με 153 ψήφους υπέρ του ασφαλιστικού νόμου, γίνονται μνημονιακά κόμματα. Ωστόσο, δυστυχώς, η ψήφιση αυτή δεν βάζει τη χώρα, επιτέλους, ξανά, στις ευρωπαϊκές ράγες. Κάθε άλλο. Το αυριανό Eurogroup δεν σημαίνει επιστροφή της Ελλάδας στην πορεία εξόδου από την κρίση της. Το Eurogroup δεν έχει καμία σχέση με το προστατευμένο περιβάλλον του ελληνικού Κοινοβουλίου. Εκεί δεν αρκούν οι δαιμονολογίες. Ούτε οι συμβολισμοί. Εκεί, τα προβλήματα είναι πραγματικά, και αφορούν το μέλλον της χώρας. Τις ζωές μας, δηλαδή.
Και οι ζωές μας έχουν υποθηκευτεί, ακόμα μια φορά, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
***
Η ελληνική κυβέρνηση, από σήμερα, θα βρεθεί στην Ευρώπη. Υποτίθεται για να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση – και με τους νόμους που ψηφίστηκαν χθες το βράδυ, ως επιχείρημα, για να δηλώσει καταρχήν πίστη στις επιταγές της Τρόικας.
Η ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο, στην πραγματικότητα, τώρα πια το ξέρουμε καλά, δεν έχει τίποτα να διαπραγματευτεί, τίποτα δεν έχει να συνεισφέρει σε καμία διαπραγμάτευση. Η επιστολή Λαγκάρντ, που διέρρευσε στους Financial Times, έδειξε πολύ πριν από τη χθεσινή ψηφοφορία στην ελληνική Βουλή τον εχθρικό προς τους Έλληνες πολίτες τρόπο με τον οποίο η ίδια η κυβέρνησή τους χειρίστηκε τη διαπραγμάτευση. Τα μέτρα στο κεφάλι των πολιτών, που ψηφίστηκαν χθες, και όσα επιπλέον προστεθούν τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, είναι μέτρα της απολύτου επιλογής της ελληνικής κυβέρνησης.
Μια δεύτερη επιστολή, που επίσης διέρρευσε σε γερμανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο, η επιστολή Τσακαλώτου, δείχνει τον εγκλωβισμό της ελληνικής διαπραγμάτευσης. Στην ουσία, ο Έλληνας υπουργός Οικονομίας προσπαθεί να δικαιολογηθεί για τις ευθύνες της κυβέρνησής του, που καθυστέρησε έξι μήνες την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Η παραδοχή αυτή, στην ουσία, δείχνει ότι η ελληνική κυβέρνηση απλώς πουλάει ηρωισμό στο εσωτερικό. Μόνο στο εσωτερικό υποτίθεται ότι υπάρχουν ακόμα κόκκινες γραμμές. Με τους εταίρους, τα πράγματα είναι σαφέστερα. Η Ελλάδα θα είναι εναρμονισμένη με τη γραμμή της Ευρώπης, δηλαδή της Γερμανίας. Πιθανόν, να βάλει απέναντι το ΔΝΤ, για να συνεχίσουν να πιστεύουν στην Ελλάδα ότι υπάρχει ακόμα δράκος.
Αλλά, στην ουσία, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι έλληνες διαπραγματευτές, έρχονται στο Eurogroup σαν έτοιμοι από καιρό.
Οι αναφορές στον Παλαμά έχουν νόημα, ενδεχομένως, στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη ο Παλαμάς είναι άγνωστος. Στην Ευρώπη, η Ελλάδα έχει δύο επιλογές. Ή να συμφωνήσει με ό,τι της υπαγορεύσουν οι θεσμοί – ψιλά γράμματα, από τη στιγμή που οι ανυπότακτοι του γαλατικού χωριού συριζαίοι και ανελίτες, ήδη ψήφισαν δύο εφαρμοστικούς νόμους του τρίτου Μνημονίου. Ή να επιλέξει τον αυτοχειριασμό της – δηλαδή την άρση της εμπιστοσύνης των ξένων, άρα και της καλοσύνης τους – ήτοι, να επιστρέψει στην Αθήνα και να προσπαθήσει να πείσει ότι δεν ψήφισαν μνημονιακά χαράτσια και άλλα μέτρα, αλλά φόρους υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας.
Από σήμερα, με άλλα λόγια, είναι μια άλλη μέρα για τους δανειστές αλλά και για την Ελλάδα. Και φέρνει όλο και περισσότερη φθορά στην κυβέρνηση.
***
Από τη στιγμή, λοιπόν, που Τσίπρας και Καμμένος, εφαρμόζουν το μνημόνιο που ελεεινολογούσαν, θα πρέπει να μάθουν να εξηγούν στους πολίτες πώς και γιατί συρρικνώνεται το εισόδημά τους χωρίς να βελτιώνεται η κατάσταση στη χώρα.
Ήταν μια ιστορία που ξεκίνησε τόσο διαφορετικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε να κυβερνάει υποσχόμενος λαγούς με πετραχήλια με το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, έπειτα από ενάμιση χρόνο στη διακυβέρνηση και δύο, υποτίθεται σκληρές, διαπραγματεύσεις, αναλαμβάνει τη διαχείριση της χρεοκοπίας με συνταγές λιτότητας, οι οποίες πλήττουν ιδιαίτερα την επιχειρηματικότητα, την ιδιωτική απασχόληση ενώ φορτώνουν με νέους φόρους την εργασία και την κατανάλωση, ενώ και οι συνταξιούχοι θα αισθανθούν ακόμα μια φορά το κόστος μιας ακόμα περικοπής – σε δυόμισι χρόνια, θα τους ακολουθήσουν και όσοι δεν θίγονται σήμερα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από αύριο, θα αρχίσει να μετράει απώλειες και στην περιοχή των κομματικών φίλων της. Μένει να δούμε αν και πόσο θα αντέξει – και πώς θα αντιδράσει στην ογκούμενη δυσαρέσκεια.
