Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΑ πράγματα είναι απλά. Περιμένουμε όλοι με μεγάλη ανησυχία και τεράστια αγωνία, την ανάσταση της οικονομίας και την ανάκαμψη της χώρας. Και μάλιστα τη γρήγορη ανάκαμψη, να γίνουμε όπως ήμασταν δηλαδή...
ΚΑΙ γι' αυτό, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, έχουμε κυριολεκτικά «ματώσει», ψυχικά και οικονομικά, καταθέτοντας τους κόπους μας και σχεδόν όλα τα κεκτημένα μιας ζωής, για τον σκοπό αυτό. Ποιον σκοπό; Να ικανοποιήσουμε δηλαδή τους δανειστές μας, (αφού τους αναγάγαμε πρώτα σε σωτήρες), για να μπορούμε έτσι να έχουμε πρόσβαση και σε νέα δανεικά. Να μας δίνουν δηλαδή κι άλλα, μόλις τελειώνουν τα χρήματα. Από μόνοι μας, φυσικά, δεν προσφέραμε τέτοιες θυσίες. Μας το επέβαλαν χωρίς και να μας ρωτήσουν, μέσω μιας βαρύτατης φορολογίας. Και μπορούσαμε δεν μπορούσαμε, το ανεχτήκαμε...
ΟΛΑ αυτά τα δεινά, τα έχουμε υποστεί και ας πούμε ότι ελπίζουμε ακόμα για το καλύτερο. Και κρύβουμε τις ελπίδες ή τις ψευδαισθήσεις, ότι γίνονται και θαύματα, αν και με το οικονομικό μας «Βατερλό» ουδεμία ανάμειξη μπορεί να έχει ο Ύψιστος...Και ενώ προσπαθούμε, όπως οι ναυαγοί σε φουρτουνιασμένη θάλασσα να σωθούμε, δεν έχουμε καθαρό μυαλό να δούμε τη θλιβερή πραγματικότητα.
* Να δούμε δηλαδή ότι ζούμε σε μια χώρα στην οποία οι άνεργοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους!
* ΟΤΙ εδώ και μερικά χρόνια τα νούμερα αντιστράφηκαν και οι θάνατοι κάθε χρόνο είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις! (Ελληνική Στατιστική Αρχή: το 2011 οι γεννήσεις ήταν 106.428 και οι θάνατοι 111.099. Το 2012 οι γεννήσεις 100.371 και οι θάνατοι 116.668. Το 2013 οι γεννήσεις 94.134 και οι θάνατοι 111.974). Συνεπώς...ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΜΕ!
* ΝΑ δούμε ότι στους 100 από εμάς, οι 40 (!) ζούνε στο όριο της φτώχειας!
* ΟΤΙ τα δανεικά που πήραμε για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε είναι τόσα πολλά που δεν τα ξεχρεώνουμε ...στον αιώνα τον άπαντα!
* ΟΤΙ είμαστε οι φτωχοί και προβληματικοί...χαραμοφάηδες (έτσι δεν μας λένε;) της ευρωπαϊκής παρέας και δεν υπάρχουν ΜΜΕ οποιασδήποτε χώρας που να μην ασχολούνται καθημερινά με μας. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Γίναμε πρώτο θέμα καιρό τώρα...
ΤΙ ΜΑΣ απομένει λοιπόν; Με βάση τη λογική, δύο απλά πράγματα:
Ή συμβιβαζόμαστε με την (επτάκις εβδομαδιαίως) φορολογική ...αιμοκάθαρση (!) και συνεχίζουμε μέχρις ότου αντέξουμε...
Ή βγαίνουμε από την ελεγχόμενη (οικονομική) νοσηλεία, όπερ σημαίνει, ηρωική έξοδο και ό,τι προκύψει...
ΚΑΙ στις δυο περιπτώσεις είναι να ...φυλάει ο Θεός! Τόσο απλά είναι τα πράγματα (και δύσκολα τα θαύματα). Είναι κάτι σαν να στρίβεις ένα νόμισμα και όπου σου κάτσει... Τι εν πάση περιπτώσει, τι το διαφορετικό νομίζετε ότι θα κάνουμε οι μισοί Έλληνες σε δέκα ημέρες;
