Του Γιάννη Μήτσιου
φυσικού - νομικού
Τις προάλλες, ένα λεωφορείο ναυλωμένο απ΄ το ΚΑΠΗ Σερρών σταμάτησε έξω απ΄ το Ωδείο. Κατέβηκαν οι επιβάτες και κάποιος σταμάτησε ένα συνομίληκό του Λαρισαίο και του ζήτησε να του πει ποια είναι τα αξιοθέατα της Λάρισας. Ο Λαρισαίος βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Η ερώτηση του έθιξε το λαρισινό του φιλότιμο. Η ευστροφία του όμως, ευτυχώς, τον έβγαλε απ΄ τη δυσκολία: "Εχω να σας πω ένα μονάχα: Να πάτε επάνω στο Φρούριο και να αγναντέψετε τον Ολυμπο. Να θαυμάσετε την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπειά του. Θα καταλάβετε τότε γιατί οι δώδεκα θεοί του διάλεξαν για κατοικία τους.
Αποχαιρετώντας τον Σερραίο επισκέπτη ο Λαρισαίος άρχισε να συλλογιέται: Θυμάμαι τη Λάρισα από τότε που ήταν μια μικρή πόλη ή, μάλλον ένα μεγάλο χωριό. Τότε όταν τα κύρια χαρακτηριστικά της ήταν η λάσπη, η σκόνη και η ξενομανία. Αλλά που είχε ακόμη έναν ανοιχτό ορίζοντα και όπου και αν βρισκόταν κανείς μπορούσε να ατενίζει τον Ολυμπο και τον Κίσσαβο.Από τότε που ο Πηνειός διατηρούσε τη γοητεία της γραφικότητας, όπως τώρα φαίνεται στις γκραβούρες που δημοσιεύει κατά καιρούς η "Ελευθερία". Είναι γνωστό βέβαια πως από τότε άλλαξαν πολλά και πολύ. Τεράστια πληθυσμιακά φορτία απ΄ όλη τη Θεσσαλία και την Ελλάδα συγκεντρώθηκαν στη Λάρισα που ήταν εντελώς απροετοίμαστη να το δεχτεί. Επειδή την έδεναν στενοί κορσέδες από μικροψυχίες και μικροσυμφέροντα. Και που τελικά, την ανάγκασαν να αναπτυχθεί και να γιγαντωθεί άρρυθμα, άναρχα και άμετρα. Την υποχρέωσαν να ξεχυθεί προς τα Πυροβολικά, να ξεχειλίσει προς την οδό Βόλου, να ξεχειλώσει, προς ένα σωρό σημεία. Και ύστερα από όλα αυτά, να γίνει μια άμορφη άσχημη και άχαρη πόλη. Με ένα τεράστιο δάσος από πολυκατοικίες στο κέντρο, που δεν αφήνουν τον κάτοικοι να δει, όχι μόνο τον Ολυμπο και τον Κίσσαβο, αλλά ούτε καν τον ήλιο. Τόσο πολύ ώστε αρκετοί κάτοικοί της να αναζητούν λίγη ομορφιά έξω απ΄ αυτήν.
Αν όμως δεχτούμε ότι κάποιες αισθητικές ανάγκες είναι και για τον Λαρισαίο πρωταρχικές και ότι και η Λάρισα έχει αρκετές να τις καλύψει, μπορεί κάποιος να τονίσει μόνο δύο από τις δυνατότητες: Η πρώτη είναι το ποτάμι, ο χιλιοτραγουδισμένος Πηνειός. Δεν έχει βέβαια κανένας την απαίτηση να γίνει Σηκουάνας, Τάμεσης και Ρήνος. Μπορεί όμως να πάει στα γειτονικά μας Τρίκαλα και να δει με τα μάτια του πώς μπορεί ο παραπόταμος του Πηνειού, με το ενδιαφέρον και τη δραστηριότητα των Τρικαλινών, να γίνει αληθινό στολίδι για την πόλη και πηγή αισθητικής απόλαυσης και ομορφιάς για τους κατοίκους της.
Η δεύτερη είναι τα κτίρια του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού. Εκεί πίσω από το Τελωνείο. Τα κιτίρια αυτά, κτισμένα προπολεμικά, φορτωμένα με χιλιάδες αναμνήσεις για τους Λαρισαίους, συνεχίζουν να διατηρούν όλη τη χάρη, το χρώμα και την πατίνα του χρόνου.
Δεν είπε, ασφαλώς, κανείς να γίνει η Λάρισα Παρίσι όπου ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός του Ορσαί αναπαλαιώθηκε, διαμορφώθηκε και έγινε ένα θαυμάσιο μουσείο. Για να μην ακούσει το γνωστό και ειρωνικό "αυτά συμβαίνουν εις Παρισίους". Θα έλεγε, όμως, ότι στο Μεσολόγγι ο παλιός σταθμός έγινε ένα θαυμάσιο πνευματικό κέντρο. Και αν ο λαρισινός και ο παρισινός δεν μπορούν να συγκριθούν, μπορούν να συγκριθούν ο Λαρισαίος και ο Μεσολογγίτης.
Όλα αυτά συλλογιόταν ο Λαρισαίος που δυσκολεύονταν να γίνει ξεναγός των Σερραίων, και οι συλλογισμοί του είχαν τόση ένταση και τόση εμβέλεια ώστε τους άκουγαν και οι διπλανοί του.
Εσύ Λαρισαίε τους ακούς;...
