Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΑΝ άκουγες μόνο τη φωνή και δεν έβλεπες το πρόσωπο του ομιλούντος, θα μπορούσες να υποθέσεις ότι ο δεκάρικος περί «βοθροκάναλων» και το νταηλίκι για το θάψιμο του δημοσιογράφου «τρία μέτρα κάτω από τη γη» δεν έβγαιναν από το στόμα του Πολάκη, αλλά από το στόμα του Λαγού ή του Παναγιώταρου… Το δε χειροκρότημα της επιδοκιμασίας δεν προερχόταν από το συριζαϊκό ακροατήριο του υφυπουργού Υγείας, αλλά από έναν εσμό χρυσαυγιτών που ζουν τη συνέχεια του γνωστού επεισοδίου με πρωταγωνιστή τον Κασιδιάρη να κλωτσάει κάμερες και δημοσιογράφους, εξερχόμενος του Δικαστικού Μεγάρου…
ΜΠΟΡΕΙ να ενοχλεί την Αριστερά η ταύτιση της συμπεριφοράς της με την Ακροδεξιά, αλλά δεν την αδικεί… Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Χρυσή Αυγή» μετέτρεψαν την κριτική των αστικών κομμάτων κατά των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων σε μπούλινγκ… Σε μπούλινγκ κατά συρροήν μάλιστα, αν μετρήσει κανείς τον ξυλοδαρμό του Τάσου Τέλογλου στο κέντρο της Αθήνας, τον προπηλακισμό της Σοφίας Παπαϊωάννου, τα νερά στον Πρετεντέρη, τις απειλές κατά του Μπογδάνου, την επίθεση κατά του Πάσχου Μανδραβέλη, ενέργειες που έχουν καταγραφεί όλες στο pay book του ΣΥΡΙΖΑ κι «έτρεξαν» παράλληλα με ανάλογες επιθέσεις και απειλές χρυσαυγιτών…
ΕΙΝΑΙ κοινό μυστικό ότι δεν αποδοκιμάστηκαν από την κοινή γνώμη οι εν λόγω επιθέσεις… Γιατί; Γιατί, η κοινή γνώμη έχει γαλουχηθεί από το 1980 και μετά, με τόσες ιστορίες περί διαπλοκής και χειραγώγησης, που θα της φαινόταν παράξενο να μην βρεθεί κάποια στιγμή ένας Πολάκης ή ένας Κασιδιάρης ώστε ν’ αναλάβουν «να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου»… Στη σύντομη ιστορία της μεταπολίτευσης, μόνον ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κι ο Κώστας Σημίτης είχαν αποδεχθεί τον ρόλο του Τύπου και δεν αντιδρούσαν με λαϊκισμό κάθε φορά που υφίσταντο τη δίκαιη ή την άδικη κρίση του… Όλοι οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες έβλεπαν τα διαπλεκόμενα πίσω από κάθε άσκηση κριτικής εναντίον τους… Έτσι, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήγγειλε σκευωρίες εναντίον του, είτε το έγκυρο ΤΙΜΕ τον «ξεφώνιζε» για το σκάνδαλο Κοσκωτά, είτε η «Ελευθεροτυπία» και η «Καθημερινή»… Θεωρούσε δε την «Αυριανή» υπόδειγμα δημοκρατικής εφημερίδας... Αντίστοιχα, ο Κων. Μητσοτάκης θεωρούσε αντικειμενική τη δημοσιογραφία του Ρίζου του «Ελεύθερου Τύπου» και εγκαινίαζε το κανάλι του Γιώργου Καρατζαφέρη (τι ειρωνεία! Ο Ανδρέας είχε εγκαινιάσει τον σταθμό της «Αυριανής»), τη στιγμή που θεωρούσε προϊόν διαπλοκής την κριτική που του ασκούσε η «Καθημερινή»! Ο Κώστας Καραμανλής κατήγγειλε συλλήβδην τους νταβατζήδες από γνωστό ψητοπωλείο της Αθήνας, τη στιγμή που είχε εκχωρήσει την εξουσία της χώρας στον άλλοτε προϊστάμενο του πολιτικού ρεπορτάζ του MEGA (κατόπιν υποδείξεως του κ. Βαρδινογιάννη μάλιστα, όπως ο ίδιος ομολόγησε) Θόδωρο Ρουσόπουλο! Ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου έσπευσε να καταλογίσει από το 2004 στη διαπλοκή την υποστήριξη του Βενιζέλου για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως θύμα της διαπλοκής ακόμη και σήμερα που δεν έχει μείνει σε κανέναν η αμφιβολία για την ποιότητα των πολιτικών υπηρεσιών που προσέφερε στη χώρα…
ΚΑΤΑ περίεργη σύμπτωση μάλιστα, όλοι οι παραπάνω και μαζί και ο κ. Τσίπρας που θεωρεί εαυτόν στόχο της διαπλοκής, κατάφεραν να γίνουν και μερικοί απ’ αυτούς να ξαναγίνουν (κερδίζοντας και δεύτερη ή τρίτη εκλογική αναμέτρηση) πρωθυπουργοί, παρά το γεγονός ότι τους «πολέμησαν» τα διαπλεκόμενα συμφέροντα! Και καθώς, στο συλλογικό υποσυνείδητο έχει εγγραφεί η άποψη ότι τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, αναρωτιέται κανείς εάν όλοι οι παραπάνω απήλαυσαν του ευεργετήματος της ανόδου, πριν αρχίσουν τις καταγγελίες για την κάθοδο! Αλλά τα πράγματα είναι απλά:
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία ως γνωστόν, είχε σπεύσει από το 1974 και μετά να μυθοποιήσει τα κόμματα και να θεοποιήσει τους πολιτικούς αρχηγούς… Αποτέλεσμα αυτής της θεοποίησης ήταν ό,τι κατήγγειλαν οι πολιτικοί άνδρες να καταναλώνεται αμάσητο από τους οπαδούς τους… Τόσο αμάσητο που τους έκανε, τη μία μέρα να «χρεώνουν» την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο «όργανο των διαπλεκομένων» Σαμαρά και την άλλη μέρα να υποδέχονται τον διαπλεκόμενο ως υπουργό Πολιτισμού στην κυβέρνηση του …διώκτη των διαπλεκομένων Κώστα Καραμανλή! Και μετά να τον εκλέγουν πανηγυρικά ηγέτη της παράταξης που είχε ρίξει (με εντολή των διαπλεκομένων) από την εξουσία...
ΟΧΙ ότι είναι μύθος η διαπλοκή, αλλά η συνωμοσιολογία έχει και τα όριά της… Όρια που ενίοτε διαμορφώνει η πολιτική: είναι τυχαίο άραγε ότι στοχοποιείται από την παρούσα κυβέρνηση ο Στ. Ψυχάρης, ενώ δεν ακούγεται κουβέντα για τον ιδιοκτήτη του ALPHA που από το 2012 βαρύνεται με κάμποσα κακουργήματα για την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Είναι τυχαίο επίσης, ότι από το κανάλι του (ελεύθερου με χρηματική εγγύηση 5 εκ. ευρώ) κυρίου Κοντομηνά, ο Λάκης Λαζόπουλος επιτίθεται εναντίον των άλλων «νταβατζήδων», ξεπλένοντας τον ίδιο;
ΧΡΗΣΙΜΗ η διαπλοκή λοιπόν, σ’ όσους αναζητούν έναν τρόπο ώστε ν’ αποφύγουν ν’ απολογηθούν για τα λάθη τους και τα ψέματά τους… Τόσο χρήσιμη που τους συμφέρει να τη «συντηρούν» ώστε να τους βγάζει από τη δύσκολη θέση, παρά να την καταργήσουν… Η περίπτωση Πολάκη το αποδεικνύει περίτρανα: αν χρειαζόταν ν’ απολογηθεί για την αδυναμία του να διασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας για τους καρκινοπαθείς, θα άκουγε βρισίδια… Βρίζοντας ο ίδιος τους δημοσιογράφους όμως, δέχτηκε χειροκροτήματα… Το νοήμον κοινό βλέπετε, ξέρει να εκτιμά...
