*Του Γ. Καραβάνα (karavanas1@yahoo.gr)
Το γεγονός ότι η πολιτική συζήτηση περιστρέφεται τόσο συχνά γύρω από το ζήτημα της φορολογίας, δείχνει ότι ως κοινωνία ελάχιστα έχουμε διδαχθεί από το τι μας συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Μόλις χθες ανακοινώθηκαν, για ακόμα μία φορά, αυξήσεις σε έμμεσους και άμεσους φόρους. Επιμένουμε σε μια πολιτική που έχουμε πολλάκις δοκιμάσει και πάντα αποτυγχάνει. Αυξάνουμε τον ΦΠΑ, μειώνονται οι εισπράξεις! Αυξάνουμε τα τέλη κυκλοφορίας, αυξάνουν κι αυτοί που καταθέτουν τις πινακίδες. Αυξάνουμε τις ασφαλιστικές εισφορές, αυξάνει η μαύρη εργασία – καταρρέουν τα ταμεία. Αυξάνουμε τον φόρο επί των επιχειρηματικών κερδών, κλείνουν ή μεταναστεύουν οι επιχειρήσεις – αυξάνει ακόμα περισσότερο η ανεργία και η φυγή των μορφωμένων νέων.
Κι έρχεται τώρα η κυβέρνηση να προτείνει ξανά μία από τα ίδια! Προφανώς μόνο αυτό ξέρει να κάνει. Συμπεριφερόμαστε σαν τον πνιγμένο που προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του. Κανένας δεν ασχολείται με το πώς θα αυξηθούν οι επενδύσεις, πως θα προσελκύσουμε ξένα κεφάλαια, πως θα βοηθήσουμε τις ελληνικές επιχειρήσεις που απέμειναν. «Δεν μας αφήνουν οι ξένοι». Πιστεύουν ορισμένοι. «Θέλουν να μας καταστρέψουν, γι’ αυτό μας επιβάλλουν υψηλούς φόρους».
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, που – είμαι βέβαιος – δεν το γνωρίζουν οι περισσότεροι (τα διαπλεκόμενα με το πολιτικό κατεστημένο ΜΜΕ έχουν διαχρονικά φροντίσει γι’ αυτό): στα χρόνια της κρίσης (δηλαδή από το 2009 ως σήμερα) δεν έχουμε πληρώσει τους θεσμούς με ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ, από τα δικά μας λεφτά. Ακόμα και σήμερα, εξακολουθούμε να έχουμε πρωτογενές έλλειμμα, που σημαίνει πως οι ξένοι πληρώνουν (με δανεικά) μέρος των κρατικών δαπανών μας και σχεδόν το σύνολο των πενιχρών δημοσίων επενδύσεών μας (βλέπε ΕΣΠΑ). Ακόμα και τους λίγους μήνες που η χώρα εμφάνισε μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, σχεδόν ούτε ευρώ δεν πληρώθηκε από δικά μας λεφτά, για τόκους και χρεολύσια προς το εξωτερικό. Τότε πού πηγαίνουν τα χρήματα που πληρώνουμε στο κράτος; Και γιατί συνεχώς αυξάνουν; Το ΣΥΝΟΛΟ των φόρων μας κατευθύνεται αποκλειστικά στις δαπάνες του δικού μας κράτους! Το μεγαλύτερο μέρος πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις κι ένα μικρότερο μέρος πηγαίνει σε λογαριασμούς και προμηθευτές αναλωσίμων. Το δε γεγονός ότι όλο και περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν και όλο και περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται εκτός της επίσημης οικονομίας (για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω) έχει σαν αποτέλεσμα πως τις ίδιες δαπάνες πρέπει τώρα να αναλαμβάνουν όλο και λιγότεροι φορολογούμενοι, με συνεπώς όλο και ψηλότερους φόρους.
Εντούτοις το πολιτικό μας κατεστημένο, δεν λέει καθόλου να ασχοληθεί με τη μείωση των κρατικών δαπανών. Εδώ χρειάζεται μια δεύτερη διευκρίνιση: όταν κάποιος μιλά για μείωση των δαπανών, κάποιοι νομίζουν πως τίθεται υπέρ μειώσεων στην παιδεία, στην υγεία, στο κοινωνικό κράτος. Όμως δεν είναι έτσι. Εκτός από αυτούς τους τομείς (οι οποίοι ωστόσο επίσης έχουν περιθώριο για συμμάζεμα – εξακολουθούμε να έχουμε από τις υψηλότερες φαρμακευτικές δαπάνες και τις περισσότερες, συχνά αχρείαστες, εργαστηριακές εξετάσεις στην Ευρώπη, ενώ ως χώρα έχουμε σχεδόν 2λάσιους καθηγητές και δασκάλους ανά μαθητή, σε σχέση π.χ. με τη Γαλλία), υπάρχουν και άλλοι πολύ πιο «ένοχοι» και καλύτερα κρυμμένοι τομείς. Ακόμα και το ίδιο το Κράτος έχει χάσει πλέον τον λογαριασμό μέσα στον λαβύρινθο των αμέτρητων «φορέων και οργανισμών» που έχουν ιδρύσει οι δήμοι, οι περιφέρειες και τα διάφορα υπουργεία. Φορείς που είναι κρυμμένοι σε μια ποικιλία κωδικών και ευφάνταστων ονομάτων εντός του προϋπολογισμού, που περιλαμβάνουν Δημοτικές Επιχειρήσεις, ΑΕ Περιφερειών, Οργανισμούς, ΔΕΚΟ, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ του Δημοσίου, Ινστιτούτα, Ιδρύματα και συναφή δημόσια κατασκευάσματα… Έχουμε για παράδειγμα διαδημοτικούς φορείς (αγνώστου αντικειμένου), φορείς διαχείρισης δασών (που όμως κάθε χρόνο κατακαίγονται), φορείς διαχείρισης σκουπιδιών (που όμως δεν κάνουν διαχείριση κι έτσι πληρώνουμε εκατομμύρια κάθε χρόνο σε πρόστιμα) κοκ. Πρόσφατα ο κ. Δρίτσας προανήγγειλε την ίδρυση «Δημόσιου Φορέα Διαχείρισης Λιμένων», λες και το Υπουργείο Ναυτιλίας, το Λιμενικό και οι Οργανισμοί του κάθε λιμένα δεν επαρκούν γι’ αυτή τη δουλειά. Μήνες νωρίτερα συνάδερφός του ίδρυσε φορέα διαχείρισης υδρογονανθράκων (ΔΕΠΕΝΕ) για τους υδρογονάνθρακες που ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ανακαλύψουμε και εξορύξουμε… Για πολλούς από αυτούς τους φορείς δεν γνωρίζουμε καν τον αριθμό των υπαλλήλων τους, μια και πεισματικά οι διοικήσεις αρνούνται να τους απογράψουν. Υπαλλήλων μάλιστα, που εξαιρούνται από το Ενιαίο Μισθολόγιο και διοικητών που κάποιες φορές αμείβονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο! Μοναδικός σκοπός ύπαρξης αυτών των φορέων, το παρκάρισμα πολιτευτών, κολλητών και κομματικών πελατών.
Άποψή μου είναι πως πρέπει άμεσα να αξιολογηθεί η αναγκαιότητα ύπαρξης καθενός απ’ αυτούς τους φορείς, κι εφόσον δεν κριθούν απολύτως απαραίτητοι να κλείσουν, με ταυτόχρονη απόλυση των κομματικά διορισμένων. Στο βαθμό όμως που η ελληνική κοινωνία δεν το θέλει αυτό (συναισθηματικά πολλοί τάσσονται κατά των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, ακόμα κι όταν η οικονομική ανάγκη το επιβάλλει), μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο: να κλείσουμε τους οργανισμούς, αναπτύσσοντας αντίστοιχα εκείνους που μας είναι πραγματικά απαραίτητοι. Δημόσιες υπηρεσίες με σημαντικό ρόλο, μπορούν να μένουν ανοιχτές ως αργά το απόγευμα, απασχολώντας όχι μία αλλά δύο βάρδιες εργαζομένων. Χρήσιμοι οργανισμοί με υποστελέχωση, μπορούν να στελεχωθούν με όσους προηγουμένως «εργάζονταν» σε οργανισμούς χωρίς αντικείμενο. Με τον τρόπο αυτό
α) κανείς δεν απολύεται
β) γλιτώνουμε τα λειτουργικά έξοδα και τα αναλώσιμα οργανισμών που δεν παράγουν ουσιαστικό έργο
γ) μειώνουμε δραστικά τη γραφειοκρατία
δ) μειώνουμε το μισθολογικό κόστος και τις αδικίες, με την υπαγωγή όλων στο ενιαίο μισθολόγιο και
ε) αυξάνουμε την παραγωγικότητα της οικονομίας και την ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών.
Η κατάργηση ωστόσο των εν λόγω οργανισμών, βρίσκει διαχρονικά αντίθετο σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου, που έχει φροντίσει να τοποθετήσει σε ακριβώς τέτοιες θέσεις, την αφρόκρεμα των κομματικών του πελατών. Εξακολουθεί να κυνηγά τους φοροφυγάδες όπως ο σκύλος την ουρά του, ξεχνώντας πως εκτός από φοροφυγάδες, υπάρχουν και φοροφαγάδες!
*Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μέλος της ΔΕ της ΔΡΑΣΗΣ
