Κύριε Διευθυντά,
παρακαλώ να δημοσιεύσετε την άποψη μου για το περιεχόμενο της επιστολής (εφ. «Ελευθερία», Κυριακή 10 Απριλίου 2016) του Δικηγόρου κ. Στ .Π. Σούρλα.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι κατακτητές Γερμανοί και Ιταλοί έκαψαν ολόκληρα χωριά και εκτέλεσαν χιλιάδες Ελληνες Πατριώτες για ελάχιστους σκοτωμένους στρατιώτες τους, όπως τα Καλάβρυτα, το Δίστομο της Βοιωτίας, την Κλεισούρα της Καστοριάς, το Δομένικο της Ελασσόνας και πάρα πολλά άλλα χωριά. Ενώ ο Γρηγόρης Σούρλας που σκότωσε, κατά τα γραφόμενα του συγγενούς του κ .Σούρλα, σε διάφορα σαμποτάζ περίπου χίλιους Ιταλούς και Γερμανούς, κυκλοφορούσε ελεύθερος.
Αυτά ούτε μικρά παιδιά δεν τα πιστεύουν.
Αλλά ας μιλήσουμε για την περιοχή μας που γνωρίζουμε καλά.
Έχει ακούσει ο κ. Σούρλας ότι τον Ιούλιο του 1946 η ομάδα του «καπετάνιου του κάμπου» έφτασε από τα Φάρσαλα στην Καλλιπεύκη για να τρομοκρατήσει παλιούς αντάρτες, χωρίς να γίνει μέχρι τότε κάποια παράνομη ενέργεια απ’αυτούς; Και επειδή αυτοί οι αντάρτες δεν ήταν αφελείς να περιμένουν να τους σφάξει στα σπίτια τους, η ομάδα ξέσπασε σ΄όποιον έβρισκε. Βίασαν κορίτσια, έδειραν και σκότωσαν αθώους και μετά κατέβηκαν στους Γόννους για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Τότε οργανώθηκαν οι αντάρτες της κατοχής και τους περίμεναν στο καράβι του Πηνειού, όπου και έγινε πολύωρη μάχη στην οποία σκοτώθηκαν πολλοί της ομάδας του Σούρλα. Δυστυχώς ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν και πολλοί αθώοι που είχαν βίαια επιστρατευτεί από χωριά του κάμπου.
Αγριεμένοι οι Σουρλικοί επέστρεψαν στο χωριό μας το Μακρυχώρι στις 6 Αυγούστου του 1946 και έπιαναν οποιονδήποτε κινούνταν στο χωριό.
Αφού βασάνιζαν όποιον αντιδρούσε, εκτέλεσαν περισσότερους από τριάντα ανθρώπους. Δέκα έξι ήταν Μακρυχωρίτες και οι υπόλοιποι ξένοι εργάτες που δούλευαν στις πατόζες. Μία γυναίκα της οικογένειας Λιούπα την έκαψαν ζωντανή στο σπίτι της. Την ίδια ημέρα έκαψαν και 15 σπίτια, επειδή δεν έβρισκαν τους ιδιοκτήτες τους μέσα.
Ήρθε και τρίτη φορά η ομάδα του ‘’καπετάνιου’’ στις 13 Αύγουστου του 1946 για να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο, αλλά έφυγε κυνηγημένη από τους παλιούς αντάρτες. Αυτή ήταν η «προσφορά» του Γρηγόρη Σούρλα στην περιοχή μας.
Υ.Γ.
1) Αναλυτικά για την «Μαύρη» μέρα του χωριού μας, δημοσίευσε επιστολή μου η Ελευθερία στις 6-8-2008.
2) Στις μετακινήσεις της η ομάδα του Σούρλα χρησιμοποιούσε στρατιωτικά καμιόνια, άρα κινούνταν με τις εντολές των Άγγλων, οι οποίοι στην πραγματικότητα κυβερνούσαν, για να αναγκάσουν τους αντάρτες να βγουν πάλι στο βουνό. Εξ άλλου τέτοιες παραστρατιωτικές ομάδες δημιουργήθηκαν σε όλη τη χώρα.
3) Δεν ξέρω πόσο ηθικό είναι να υπερασπίζεται το έργο ενός ‘’καπετάνιου’’, μόνο ο γόνος της οικογενείας του και μάλιστα 70 χρόνια μετά τα κατορθώματα του, τώρα που έχουν φύγει απ’ τη ζωή όλα σχεδόν τα θύματα του, που αποτελούσαν τη ζωντανή μαρτυρία της δράσης του.
4) Για τις θηριωδίες της ομάδας του, καλά είναι να μιλήσουν απόγονοι και άλλων θυμάτων από χωριά όπως Νίκαια, Καλαμάκι, Γυρτώνη, Παραπόταμο , Γόννους, Καλλιπεύκη κ.ά., όπου υπήρξαν θύματα ,ώστε να μην έχουν το θράσος να προβάλλουν οι συγγενείς του σαν ήρωα έναν κοινό εγκληματία.
Την επιστολή τη στέλνω στη μνήμη όλων των συγχωριανών μου που άδικα εκτελέστηκαν από την ομάδα του ‘’καπετάνιου του κάμπου ‘’ και ιδιαίτερα στη μνήμη του θείου μου Στεργίου Δαρδακούλη , που όντας αγροφύλακας στο χωριό μας δεν κρύβονταν ( αφού ήταν Βασιλόφρων) και πήγε να περιποιηθεί τους ξένους, όπως είπε στη γυναίκα του. Άφησε πέντε ορφανά από δύο έως δώδεκα ετών, που ταλαιπωρήθηκαν πολύ για να μεγαλώσουν τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν, χωρίς καμία αναγνώριση από επίσημο κράτος ότι υπήρξαν θύματα πολέμου.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Χρήστος Σαΐτης, συνταξιούχος μαθηματικός
