Έχω έναν φίλο πολύ παλαιομοδίτη. Να καταλάβεις, την περασμένη Τρίτη κάθισε επί ώρες και παρακολούθησε τη συζήτηση στη Βουλή, την οποία δεν άντεξαν ούτε οι... βουλευτές! Όπως διάβασα στα παραπολιτικά εφημερίδων οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν στο καφενείο της Βουλής ή παρακολουθούσαν το ματσάκι της Εθνικής με την... Ισλανδία (πού εκαταντήσαμε μον ντιέ. Να χάνουμε ακόμη και από τους... αλιείς μπακαλιάρου! Διέλυσαν τα πάντα οι κομμουνισταί που μας κυβερνούν).
Με παίρνει λοιπόν τηλ. στο κινητό, «πού είσαι» μου λέει (αυτό πάλι να δίνω λογαριασμό στον καθένα για το... πού είμαι!)- «πού να ’μαι;» του απαντάω σχεδόν αντανακλαστικά, «καλά, μου λέει, δεν βλέπεις Βουλή;».
- Ιησούς Χριστός νικάει και όλα τα κακά σκορπάει… Είσαι καλά; Δεν είσαι! Γκα –γκα είσαι, να τι είσαι (περνώ στην αντεπίθεση εγώ).
Εν τω μεταξύ ρε παιδιά, είχε μιαν ωραία ανοιξιάτικη βραδιά, απίστευτη. Είχα πάει για περπάτημα – τερματίζοντας τη χειμερία μου νάρκη και τη ραχατλίδικη περίοδο του καναπέως- και απολάμβανα ευωδίες φρεσκοανθισμένων δένδρων και λουλουδιών, από αυτά που φυτεύει ο Δήμος στις αλέες και που μετά πάνε όλες οι παλαβιάρες και οι αμακαδόροι και τα κλέβουν, οι παλιοξεφτίλες. Τεσπα (μεταφρ.: τέλος πάντων, όπως λένε και οι παλιοί) τέτοιοι είμαστε.
- Καλά, ε, ο Κούλης τον έχει σκίσει τον δικό σου...
Ποιος είναι ο Κούλης παιδιά; Και ποιος είναι ο δικός μου;
Στη συνέχεια της τηλεφωνικής μας συνομιλίας εκατηγορήθην, κύριε πρόεδρε, πως «δεν είμαι σοβαρός» διότι ο κόσμος καίγεται, έχουμε ασφαλιστικό, φορολογικό, προσφυγικό, έχουμε παγκόσμιες ανακατατάξεις κι εγώ... χτενίζομαι – άκου... περπάτημα στα πάρκα!
Και σας ερωτάω κύριε πρόεδρε. Τι είναι πιο σοβαρό; Να περπατάς –όπως συμβουλεύουν οι γιατροί (που σπάνια αφήνουν την καρέκλα) προς απόκτηση καλής υγείας ή να παρακολουθείς στη Βουλή κακέκτυπα «μονομαχιών»; Όταν έχεις δει στη ζωή σου τον Μητσοτάκαρο (παππού) να ξεσκίζεται με τον Παπ-Αντρέα «- Είσαι προδότης ρε άτιμε άντρα» - «- Εγώ ρε παλιοεφιάλτη;», τι να σου λένε πια τα ματσάκια Αλεξάκης - Κούλης με συμπαίκτες κάτι παικτάκια της σειράς, τύπου Φώφη, Πανούλης, Σταύρος και Λεβέντης; Άσε μας γλυκιά μου… Φάγαμε τα νιάτα μας στα Μπερναμπέου και στα Ολντ Τράφορντ, θα ασχοληθούμε τώρα με ματσάκια του ελληνικού πρωταθλήματος, σαν να λέμε «Καλλονή – Πλατανιάς» - που μακάρι να το κλείσει το μαγαζί ο Κοντονής να το φχαριστηθούμε όλοι μαζί. Μπουρλότοοοοοο! Σταύρωσέ τους Σταύρο!
Κύριε πρόεδρε, όλοι με ζηλεύουν που είμαι έτσι χαλαρός, το λέω σοβαρά. Διότι μετά από δεκαετίες σπουδής στα πολιτικά πράγματα αυτής της χώρας, «απηλλάγην». Αποφάσισα ότι στη ζωή υπάρχουν ένα σωρό πιο όμορφα πράγματα από τα πολιτικά, τουτέστιν, το... περπάτημα, η φύση, η μουσική, η ποίηση, ο έρως, τα πιτόγυρα και οι παγωμένες μπίρες. Α, και ο φρέντο καπουτσίνο, ναι βάλε κι αυτό μέσα, ειδικά όταν τον πίνεις αραχτός δίπλα στο κύμα.
Το δεύτερο σκέλος της θεωρίας που έχω αναπτύξει είναι πως αυτή εδώ τη χώρα (για την οποία πιστεύουμε πως είναι «η ωραιότερη του κόσμου», και ήταν πράγματι μέχρις ότου ήρθαμε εδώ οι Έλληνες), αυτήν εδώ τη χώρα, επαναλαμβάνω, πρέπει να τη ζει κανείς ως... τουρίστας. Ως ένα «Ούφο» που έρχεται εδώ και βλέπει άλλα «Ούφο». Πι-χί.
- Κυρίες και κύριοι καλώς ήρθατε στην Ελλάδα. Στη χώρα των τεράτων και των θαυμάτων. Είναι μια πολύ γραφική χώρα με ιδιαίτερες συνήθειες και εξωτικά έθιμα. Αυτό που βλέπετε στους δρόμους και τα πεζοδρόμια δεν είναι λακκούβες. Είναι μέρος της κουλτούρας του χαριτωμένου αυτού λαού που προτιμά το «ζην επικινδύνως» από το να πεθάνει από την πλήξη που προκαλεί η τελειότης των υποδομών. Εδώ βλέπετε τα καφέ, τα μπαρ και τα ουζερί. Είναι πάντα γεμάτα, όχι λόγω ανεργίας, αλλά διότι οι Έλληνες πιστεύουν πολύ στην κοινωνικοποίηση και αντιμάχονται με σθένος την αποξένωση επί 24ώρου βάσεως. Για δέστε πιο κάτω και κάτι άλλα, γεμάτα επίσης με κόσμο μαγαζιά. Τα λένε «προποτζίδικα». Οι Έλληνες αγαπούν τον τζόγο, αναγνωρίζοντας –και ορθώς- ότι αυτή είναι η μοναδική σοβαρή επιχειρηματική προοπτική στη χώρα – η άλλη είναι σε σοβαρές χώρες, όπως η Βουλγαρία, η Αλβανία και τα Σκόπια. Αυτά που βλέπετε επίσης κυρίες και κύριοι, ολόκληρα χωριά που σχηματίζουν οι λευκές σκηνές δεν είναι προσφυγικοί καταυλισμοί. Είναι επιχειρηματικά φόρουμ όπου Σύροι επενδυτές εξετάζουν το ενδεχόμενο να επενδύσουν στην Ελλάδα (μέχρι να ανακαλύψουν τη Βουλγαρία κι αυτοί).
Κυρίες και κύριοι καλώς ήρθατε στην Ελλάδα. Μην στέκεστε σε λεπτομέρειες και τις ατέλειες Απολαύστε την εμπειρία. Απολαύστε τον ήλιο, απολαύστε αυτούς τους υπέροχους Έλληνες, τους απογόνους ενδόξων προγόνων.
-Έλα, μ’ ακούς; Πού χαζεύεις πάλι; - επέμεινε ο άλλος στο κινητό- «μιλάμε τον τάπωσε τον δικό σου».
Ε, τα ψιλοπήρα λίγο (Τι πήρα; Δεν ξέρω- έτσι είναι η έκφραση).
-Να σου πω ρε… Εσύ δεν μας είχες πρήξει τις προάλλες να ψηφίσουμε Μεϊμαράκη; Τώρα τι κόβεσαι για τον Κούλη;
-Εγώ; Κάνεις λάθος φιλαράκι… Εγώ Μητσοτάκη ψήφισα.
Δεν έκανα λάθος… Αλλά τι να κάνουμε, αδύναμοι οι άνθρωποι ακολουθούμε το ρεύμα, σαλτάρουμε πάνω στο κύμα την ώρα που φουσκώνει προσδοκώντας να βρεθούμε με τους «σωστούς» συσχετισμούς την κατάλληλη στιγμή. Γιατί κυρίες και κύριοι, άμα δεν είσαι σε κάποιο συσχετισμό, μαύρος όφις σε έφαγε. Δεν έχει χαΐρι και προκοπή.
Συνέχισα να βαδίζω και ολοκλήρωσα τη βόλτα μου. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος από την πρώτη μου –για φέτος - απόδραση από τον καναπέ.
Εξάλλου, τι έχασα; Ήμουν βέβαιος πως την άλλη μέρα κάποιες εφημερίδες θα έγραφαν πως ο Αλέξης αποστόμωσε τον Κυριάκο, κάποιες άλλες πως ο Κυριάκος νίκησε και όλες μαζί θα τους... «κατακεραύνωναν» διότι ενώ η χώρα έχει βουλιάξει από τα πολλά προβλήματα και τα συνεχή Μνημόνια, αυτοί, κατώτεροι των περιστάσεων επιδίδονται σε κοκορομαχίες!
Το ότι έπεσα μέσα 100% δεν σημαίνει ότι είμαι «μάγος». Απλά, ζω στην Ελλάδα και γνωρίζω τα... ήθη και τα έθιμα του τόπου. Χαίρετε….
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
