Δε θέλω πάνω μου ματιές ειρωνικές
από τους δήθεν λογικούς και καθώς πρέπει,
εσείς αν έχετε ατσάλινες καρδιές
να αγαπώ η δική μου μου επιτρέπει,
και να τρελαίνομαι στου έρωτα τα δίχτυα,
κορμιά που καίγονται, ατέλειωτα ξενύχτια.
Κατηγορείστε το μυαλό μου που κολλάει
και βλέπει μόνο τη δική της τη μορφή
κι αν η καρδιά μου θέλει εκείνη ν΄ αγαπάει
τότε λοιπόν κατηγορείστε την κι αυτή
κατηγορείστε μου τα μάτια που θαμπώνουν
καθώς περνάει από μπροστά μου ξαφνικά,
κι αν από έρωτα οι άνθρωποι ματώνουν,
κατηγορείστε την αγάπη τελικά.
Εσείς που τάχα δε σας έκαψε καμία
φωτιά στα στήθια που ανάβει η αγάπη
πρέπει να ξέρετε δεν έχει γιατρειά,
αρρώστια είναι που δε φεύγει μ΄ ένα χάπι,
κι όποιος δεν ένιωσε του έρωτα το πάθος
ειν΄ ένας άνθρωπος κενός, ζει κατά λάθος.
ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΧΑΔΟΥΛΟΣ
