Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΕ θέματα όπως το προσφυγικό, έχεις να ζυγίσεις δύο πράγματα: Από τη μία να καταγράψεις αλήθειες και εικόνες, όσο οδυνηρές και αν είναι, επηρεάζοντας το κοινό αίσθημα. Και από την άλλη, πρέπει να αποφύγεις την κινδυνολογία, που γεννά μεγαλύτερα προβλήματα. Πανικό, απογοήτευση, βεβιασμένες κινήσεις, λάθη...
ΠΟΙΟΣ θα μπορούσε να φανταστεί, ότι δεν χρειάζεται καν να γίνει πόλεμος με ...κουμπούρια (και τα κλασικά οπλικά συστήματα που διαθέτουν οι χώρες σήμερα και που τα αποτελέσματα γνωρίζουμε όλοι μας...) για να καταστραφεί μια χώρα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να διαλυθεί, χωρίς καν βιαιότητες. Ο ένας τρόπος, είναι αυτός που δοκιμάζεται ήδη εδώ και πέντε χρόνια. Πειραματίζονται με μας τους Έλληνες οι δανειστές μας. Για την ακρίβεια, τους ...καταχρεωμένους Έλληνες! Πόσο χρόνο και πόσες θυσίες μπορεί να αντέξει ένας λαός με τη θηλιά στον λαιμό που τη σφίγγουν κάθε τόσο, εκείνοι που για τη σωτηρία μας, υποτίθεται ότι νοιάζονται;
ΤΑ μνημόνια «στράγγισαν» τα νοικοκυριά, αποτελείωσαν τις επιχειρήσεις και οδήγησαν στην ανεργία τους μισούς Έλληνες... Και πάνω στην καμπούρα μας, προσέθεσαν τώρα και το δυσβάστακτο φορτίο, το βαρύτερο όλων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που γνώρισε η Ευρώπη. Το προσφυγικό! Που μεταλλάχθηκε και έγινε μεταναστευτικό. («Αι γενεαί πάσαι» μετέρχονταν το Αιγαίον πέλαγος και «συνωστίζονταν» εις τους λιμένας και τας πλατείας της Ελλάδας, και μετέπειτα, άμα της καλυτερεύσεως των καιρικών φαινομένων, «λιάζονταν» για να στεγνώσουν εις τα πάρκα και τα ξέφωτα! Ύστερα από ξεκούραση, πήγαιναν και μια εκδρομή προς τα σύνορα. Με τα πόδια!).
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν οι υπουργοί μας ενεργούσαν περισσότερο απ΄ όσο μιλούσαν, τέτοια κακοτυχία, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα και ιδίως τα εθνικά δεν θα είχαμε ως χώρα. Διότι εντάξει εμείς, λαός είμαστε, δεν δυνάμεθα να παρακολουθήσουμε τα τεκταινόμενα στη γειτονιά μας, παρά μόνο να πληρώνουμε με δυσβάστακτους φόρους, τις υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών και των άλλων υπουργείων να τα παρακολουθούν.
ΠΩΣ λοιπόν διέφυγε της προσοχής και δεν υπήρξαν οι ανάλογες προβλέψεις, ώστε να προετοιμαστούμε κατάλληλα ως χώρα, πριν το κύμα των εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών, καβαλήσει βάρκες, σχεδίες και σαπιοκάραβα και κάνει τη μεγάλη απόβαση στα νησιά του Αιγαίου; Πώς γίνεται κανείς να μην πάρει χαμπάρι, ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό;
ΥΠΑΡΧΕΙ λοιπόν και ένας άλλος τρόπος ως χώρα να καταστραφείς. Της ανεξέλεγκτης υποδοχής των μυριάδων ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που δεν θέλουν να κατοικοεδρεύσουν στη χώρα της ανεργίας και της αβεβαιότητας, αλλά θέλουν απλώς να διέλθουν απ΄ αυτή. Η ευρωπαϊκή συμμαχία, δεν μπορεί να τους το εξασφαλίσει, καλυπτόμενη πίσω από τον ανθρωπισμό των Ελλήνων. Για δεύτερη φορά απέδειξε ότι δεν σέβεται τους κανόνες αλληλεγγύης. Η άμυλα των λαών πάει περίπατο και εμείς το καταλάβαμε πολύ αργά. Παρόλα αυτά, δεν πουλήσαμε την ελληνική καρδιά, τη φιλοξενία μας και την ανθρωπιά. Προφταίνουμε έστω και τώρα να σηκώσουμε το ανάστημα, εκεί που συνεδριάζουν και χωρίς εμάς...
