Από τον Αθανάσιο Φώτο
Αφορμή και κέντρισμα σε τούτους τους συλλογισμούς, μου έδωσε η σταυροφορία τηλεοπτικού σταθμού που πρόβαλε στη μικρή του οθόνη το σύνθημα «όλοι μαζί μπορούμε». Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αναφορά αυτή, αφορά την κινητοποίηση του ενδιαφέροντος ολόκληρης της κοινωνίας για την προσφορά κάθε υλικής βοήθειας προς τους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας. Τον τίτλο αυτό τον δανείζομαι και με τη γραφίδα μου θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω όσο μπορώ καλύτερα την υποχρέωση που έχουμε όλοι μας, στις δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα τούτο τον καιρό, να τρέξουμε αρωγοί και προστάτες σ' όσους έχουν την ανάγκη μας.
Βρίσκω σωστή και ενδιαφέρουσα την πρωτοβουλία αυτή. Την υιοθετώ πλήρως, με αγάπη και προσχωρώ ολόψυχα και χωρίς κανένα ενδοιασμό σ' αυτή. Προσεγγίζω με θάρρος και ελπίδα, την καταχτυπημένη και πονεμένη εκείνη μερίδα της κοινωνίας μας που η οικονομική κρίση και ανέχεια τον τελευταίων ετών την έφερε σε σημεία στέρησης των απολύτων αγαθών επιβίωσης της και σε στιγμές απόγνωσης και απελπισίας. Οι πολλές διάσπαρτες πληγές που εξακολουθούν να παραμένουν ανοιχτές, να πυορροούν και να προκαλούν τον πόνο των ανθρώπων αυτών, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τις υποτιμήσει πολύ δε περισσότερο να τις αγνοήσει και να μη σκύψει να τις επουλώσει. Δεν προσπερνώ ελαφρά τη καρδία, την υποχρέωση που έχουμε όλοι μας να ελαφρύνουμε τον οξύ πόνο των συνανθρώπων μας που μαστίζονται από τη φτώχεια και την ανέχεια. Την αντίδραση της καθολικής μάζας τη βρίσκω μπροστά, σε κάθε βηματισμό μου. Δεν αγνοώ, ότι τα φαινόμενα αυτά τσάκισαν και λύγισαν τις αντοχές των ανθρώπων αυτών. Τραυμάτισαν την ψυχική τους γαλήνη και ηρεμία. Έγιναν πραγματικό κολαστήριο για την περαιτέρω ζωή τους, Ευελπιστώ, ότι όλα αυτά πολύ σύντομα θα θεραπευτούν και οι άνθρωποι αυτοί θα ξαναβρούν τη χαρά και το γέλιο που τώρα τους λείπει και θα ατενίσουν με αισιοδοξία, και πίστη πάλι τη ζωή. Τα κουρασμένα και απογοητευμένα μελαγχολικά πρόσωπά τους γρήγορα θα ξαναγυρίσουν και θα βρουν τον δρόμο της δημιουργίας και της ευτυχίας. Άμεση βοήθεια και φροντίδα σ' όσους έχουν πραγματική ανάγκη.
Να αρνηθούμε σ' όσους με προκλητικό και αναιδέστατο τρόπο καθημερινά περιφέρονται στις καφετέριες, στα καφενεία, έξω από τους πολυσύχναστους χώρους, γιατί μόνο βοήθεια δεν χρειάζονται. Αναφέρομαι στους επαγγελματίες επαίτες που έχουν κατακλύσει την πόλη και έχουν καταντήσει πραγματική γάγγραινα για την κοινωνία μας. Όχι και στα μικρά παιδιά των 8 και 10 ετών. Στο σχολείο να τα βοηθήσουμε να πάνε και όχι να περιφέρονται στους δρόμους να ζητιανεύουν για τον πότη, χασικλή και χαρτοπαίκτη, πατέρα τους.
Μέσα σ'αυτό το κλίμα της σκοτεινής και ακραίας απογοήτευσης που βιώνει μια μεγάλη μερίδα του λαού, η δημοσιογραφική αυτή πρωτοβουλία του τηλεοπτικού σταθμού ν' αναδείξει με γνήσιο ενδιαφέρον και με ανύστακτη αγωνία το θέμα αυτό και τον τρόπο διαφυγής από το χαώδη γκρεμό, στην προσπάθεια αυτή, πρέπει όλοι μας να σταθούμε αρωγοί και συνεργάτες. Κανένας από εμάς δεν μπορεί να υποτιμήσει, πολύ δε περισσότερο να ψέξει αυτήν την πρωτοβουλία, την πρόσκληση για την κινητοποίηση όλων μας, για την προσφορά κάθε υλικής βοήθειας. Αυτή η προσπάθεια και πολλές άλλες παρόμοιες που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας και εδώ στην πόλη μας είναι πράξεις ανθρώπινης αγάπης και πολιτισμού. Δείχνουν πως σε δύσκολες στιγμές, όλοι εμείς μπορούμε να σταθούμε πλάι στους συνοδοιπόρους αδελφούς μας.
Όλοι μαζί μπορούμε να συλλέξουμε φάρμακα, τρόφιμα και ρούχα για τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας. Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε σωτήρες. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε ένα «μπουκάλι λάδι» «ένα πάκο μακαρόνια» «μια μπλούζα, ένα παντελόνι» με ένα τριαντάφυλλο αγάπης στο χέρι, με ανοιχτή την καρδιά μας γεμάτη από αγάπη, καλοσύνη, διάθεση προσφοράς και θυσίας, για όλους, όσους έχουν ανάγκη σε όλα τα θέματα. Η απλή αναγνώριση αυτών των αναγκών, απ όλους μας και η εκτίμηση προς τους συνανθρώπους μας, μας διδάσκει πως η ελεημοσύνη είναι πράξη θεάρεστη που πρέπει να μας εγγίζει όλους. Η προσφορά συμπαράστασης και η παροχή οιασδήποτε υλικής βοήθειας σε πρόσωπα που έχουν άμεση ανάγκη, αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη του μεγαλείου της ψυχής μας. Αρκεί αυτό να γίνεται με σεμνότητα, σιωπή και αγάπη. Όλοι τους έχουν δικαίωμα και μερίδιο στη συμπάθεια μας.
Αρκεί όλο αυτά να γίνονται χωρίς κοινοποίηση και διασάλπιση από μέρους μας. Η κάθε βοήθεια μας πρέπει να γίνεται όχι από ματαιοδοξία ή από έπαρση και αλαζονεία, αλλά με ανιδιοτέλεια, από αγάπη για τον πλησίον μας. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει πως, «η ελεημοσύνη που μολύνθηκε από την αρρώστια της ματαιοδοξίας δεν είναι ελεημοσύνη, αλλά κομπασμός». Η σημασία της προσφοράς και της αδελφοσύνης χάνεται, όταν γίνεται για λόγους αυτοπροβολής και διαφήμισης, όταν εισχωρεί σ' αυτή το στοιχείο της υποκρισίας και της επίδειξης. «Μη γνώτω λοιπόν, η αριστερά σου, τι ποιεί η δεξιά σου». Άκρα ταπείνωση, σιωπή και απεριόριστη, αστείρευτη και ανόθευτη αγάπη, είναι τα μόνα που πρέπει να συνοδεύουν τις πράξεις μας αυτές. Μακάριοι λοιπόν, οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.
Ο Αθανάσιος Φώτος είναι επί τιμή δικηγόρος
