Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Η δημιουργία «άλλοθι» λοιπόν είναι εν τέλει μία μεγάλη υπόθεση.
Όταν ας πούμε κάποιος ετοιμάζεται να κάνει έναν φόνο εκ προμελέτης και όχι εν βρασμώ ψυχής, τι φροντίζει να διασφαλίσει; Ένα «άλλοθι».
Δηλαδή να μπορεί να «αποδείξει» κατά το δυνατόν, ότι την ώρα που διαπράχθηκε ο φόνος, ο ίδιος δεν ήταν σε άλλο σημείο, με μάρτυρες ει δυνατόν που μπορούν να το βεβαιώσουν, ή έστω με συνθήκες τέτοιες που να μπορούν να του διασφαλίσουν τον ισχυρισμό ότι ήταν σε άλλο σημείο από εκείνο που συνέβη το κακό.
Το άλλοθι βεβαίως δεν είναι μόνον πρακτικό. Είναι και συνειδησιακό.
Και αυτό το «συνειδησιακό» κομμάτι έχει μία ποικιλία εκφάνσεων, ανάλογα με τη «χρήση» του. Προκειμένου δηλαδή κάποιος να δικαιολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό αλλά και στους γύρω του, διάφορες πράξεις, αποφάσεις, δράσεις, οι οποίες καταφανώς αντίκεινται σε κανόνες κοινής ηθικής και συνειδησιακής προσέγγισης των πραγμάτων ή των γεγονότων, δημιουργεί ένα «άλλοθι» τέτοιο, που να του επιτρέπει να δικαιολογεί τις πράξεις και να αισθάνεται μία χαρά με τον εαυτό του, ώστε να... τιναχτεί και να προχωρήσει παρακάτω εξυπηρετώντας τους σκοπούς του. Αν δε το «άλλοθι» είναι και «ακλόνητο» ακόμη καλύτερα. Αν και τελικά όλα τα «άλλοθι» που βασίζονται σε ψέματα ή «φαντασιώσεις» κλονίζονται.
Σε αυτή την ευρεία κατηγορία, συγκαταλέγεται και το «πολιτικό άλλοθι».
Τι είναι το «πολιτικό άλλοθι;» Κάτι καταρχήν πολύ «φορεμένο» και στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως βεβαίως. Αλλά επειδή εμάς τώρα η Ελλάδα μας κόφτει, εγχωρίως λοιπόν συνήθως το «άλλοθι» των πολιτικών που είναι στην εξουσία είναι οι προηγούμενοι πολιτικοί που ήταν στην εξουσία. «Αφού το κάνανε αυτοί, εμείς δεν θα το κάνουμε» είναι η αρχική ατάκα. Και μετά μόλις αρχίσουν τα ζόρια, το παραμύθι αλλάζει και γίνεται «ναι, το κάνουμε κι εμείς αλλά το κάνουμε καλύτερα και διαφορετικά από τους άλλους». Και όταν πραγματικά παραζορίσουν τα πράγματα, τότε έχουμε το «γιατί, οι άλλοι καλύτερα τα κάνανε;». Και κάπου εκεί, το παίρνει απόφαση και ο Έλληνας πολίτης, ότι πραγματικά ψήφισε «μία από τα ίδια» και περιμένει να έρθουν οι επόμενοι και να του πουλήσουν καινούργιο παραμύθι. Διότι το κακό, στη δική μας περίπτωση είναι ότι από ιδιοσυγκρασία αν και είμαστε πονηροί ως λαός είμαστε ταυτόχρονα και εύπιστοι και έχουμε επίσης και μνήμη χρυσόψαρου.
Ωστόσο τούτη τη φορά, με την «πρώτη φορά Αριστερά», ζούμε πραγματικά μία ακόμη πρωτόγνωρη κατάσταση δημιουργίας «πολιτικού άλλοθι».
Αυτή τη φορά για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το «άλλοθι» δεν είναι μόνον οι προηγούμενοι στην εξουσία. Είναι βεβαίως και αυτοί, διότι υπάρχουν και «πειστήρια» των «εγκλημάτων» που έχουν διαπραχτεί κατά το παρελθόν, αλλά δεν είναι μόνον αυτοί. Κατά βάσιν είμαστε εμείς οι πολίτες.
Το σκεπτικό δημιουργίας «άλλοθι» έχει ως εξής: την «πρώτη φορά Αριστερά» δηλαδή στις εκλογές του Ιανουαρίου πέρσι, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές μετά φανών, λαμπάδων και τυμπανοκρουσιών και με την ελπίδα να έρχεται... καλπάζοντας και καβαλάρη αγέρωχο και περήφανο τον Αλ. Τσίπρα που θα... κατατρόπωνε την Ευρώπη και τους δανειστές με μουσική υπόκρουση από νταούλια και ζουρνάδες.
Από όλα αυτά που είχε πει και εξαγγείλει προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές, όχι μόνον δεν έκανε τίποτα αλλά έκανε και τα πράγματα πολύ χειρότερα από ό,τι τα παρέλαβε. Για την ακρίβεια τους άλλαξε τα φώτα με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να φθάσουμε στο δημοψήφισμα και στα κάπιταλ κοντρόλς. Στο δημοψήφισμα μία ακόμη απογοήτευση περίμενε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που για μία φορά ακόμη «παραμυθιάστηκε» προθύμως και ψήφισε το «υπερήφανο ΟΧΙ» που έγινε αμέσως «υπερήφανο ΝΑΙ» και έφερε το τρίτο μνημόνιο. Οπότε τον Σεπτέμβριο ξαναπήγαμε σε εκλογές. Στο μεταξύ όμως γνωρίζαμε ότι τίποτα από όσα είχε εξαγγείλει στις προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υλοποιηθεί, ότι τα πράγματα είχανε γίνει πολύ χειρότερα από πριν, ότι το «ΟΧΙ» έγινε «ΝΑΙ» και ότι υπογράφηκε τρίτο μνημόνιο από την κυβέρνηση Τσίπρα και... Και πήγαμε στις κάλπες και ξαναβγάλαμε τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και ξαναέγινε κυβέρνηση με τον «προνομιακό» του εταίρο, τους ΑΝΕΛ. Οπότε...
... Οπότε πώς μεταφράζεται όλο αυτό;
Καταρχήν με τον «κλασικό» τρόπο ότι «τα θέλει ο απαυτός μας».
Και αφού τα θέλει γιατί να μας χαλάσουν το χατίρι οι άνθρωποι;
Βγαίνουν λοιπόν ανά τις τηλεοράσεις και τα λοιπά μέσα μαζικής ενημέρωσης διάφοροι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και λένε ό,τι πιθανό και απίθανο μπορεί να ακούσει κανείς και όταν οι συνομιλητές τους, τους υπενθυμίζουν ότι τίποτα από όσα είχαν υποσχεθεί δεν έχουν κάνει και αντιθέτως τα έχουν κάνει ρόιδο, τι απαντούν; «Μα ο λαός μας ψήφισε τον Σεπτέμβριο»! Όπερ εστί μεθερμηνευόμενο: «Τον Σεπτέμβριο ξέρανε ότι δεν κάναμε τίποτα από όσα υποσχεθήκαμε, ξέρανε πόσο πιο χάλια είχαν γίνει τα πράγματα, ξέρανε ότι είχαμε υπογράψει τρίτο μνημόνιο και μας ξαναψήφισαν!» Άρα; Άρα θεωρούν και μάλλον πολύ λογικά ότι έχουν πάρει «άφεση αμαρτιών από τον λαό (άλλο που στο μεταξύ φαίνεται να έχουν χάσει και την επαφή με την πραγματικότητα), ότι έχει «μηδενίσει το κοντέρ» και ότι με «άλλοθι» όλα τα ως άνω, δηλαδή τον ίδιο τον λαό, μπορούν να συνεχίζουν απτόητοι να κυβερνούν, ή να νομίζουν εν πάση περιπτώσει, ότι κυβερνούν.
Αυτό πραγματικά πρώτη φορά μας συμβαίνει, τουλάχιστον τόσο καταφανώς.
Με δύο λόγια γίναμε το «πολιτικό άλλοθι» της κυβέρνησης αυτής.
Εκουσίως; Ακουσίως; Δεν έχει σημασία. Διότι τελικά, όλα, από τον φόνο μέχρι την πολιτική κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
