Σάλια, πλατεία Εβραίων, Κεντρική πλατεία, πλατεία Ταχυδρομείου, Δημοτικό Ωδείο, Βενιζέλου, όλη η διαδρομή ένα ησυχαστήριο. Η κατάληξη όμως στο πάρκο Αλκαζάρ μια ευχάριστη έκπληξη. Συνωστισμός! Όχι όμως ανθρώπων αλλά τσαλαπετεινών. Στα δέντρα, στα δρομάκια, στο γρασίδι ξεπροβάλλουν από παντού με το πολύχρωμο φτέρωμά τους και το αεικίνητο πέταγμά τους.
Μια ευχάριστη νότα εντός του αστικού ιστού που δείχνει ότι η συνύπαρξη ανθρώπου και άγριας πανίδας δεν είναι αδύνατη. Αρκεί να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και να δείξουμε την αγάπη και τον σεβασμό μας προς αυτήν. Γιατί πραγματικά αξίζει…
Β.Α.