Του Κων. Παπακωνσταντίνου
Οι παλαιότεροι Λαρισαίοι, θα θυμούνται ασφαλώς τον λιτό και δραστήριο ιεροκήρυκα, που υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στην πόλη μας λίγο μετά την απελευθέρωση. Τον μαχητικότατο εκείνον κληρικό, τον Αυγουστίνο Καντιώτη, τον μετέπειτα Δεσπότη της Φλώρινας. Έμεινε στη μνήμη μας σαν πνεύμα καθαρό και γρήγορο. Σαν άνθρωπος με συνέπεια στα έργα και τις πράξεις του.
Κάποιος λοιπόν φίλος μου διηγήθηκε ένα συμβάν, που έλαβε χώρα στο Μητροπολιτικό Μέγαρο της Φλώρινας. Ένας δημοσιογράφος νεαρός, που προφανώς πολύ λίγο ήξερε τον Καντιώτη, θέλησε να του πάρει συνέντευξη. Τον έμπασαν λοιπόν στο γραφείο του Δεσπότη και τον παρακάλεσαν να περιμένει τον γέροντα. Αυτός στρογγυλοκάθισε στην πολυθρόνα, έβαλε το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο, ρύθμισε το μαγνητόφωνό του κι άναψε ένα τσιγαράκι, λιβανίζοντας τα πέριξ, με περισσή αναίδεια.
Σε λίγο μπαίνει μέσα σβέλτος και αποστεωμένος ο Καντιώτης. Με το αετίσιο μάτι επισκοπεί αμέσως τον ράθυμα καθήμενον στην πολυθρόνα νεαρό και του λέει: «Πώς από δώ;» Για μια συνέντευξη, του λέει, πώς ήλθε χωρίς μάλιστα να κάνει τον κόπο να σηκωθεί. Ο γέροντας έσμιξε τα φρύδια του, σφίχτηκε και χωρίς περιστροφές του είπε: «Πήγαινε σε παρακαλώ. Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».
Οι τρεις αυτοί αόριστοι των ρημάτων είναι μετάφραση των λέξεων ΜΑΝΗ, ΘΕΚΕΛ, ΦΑΡΕΣ, που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη (Κεφ. 5 στιχ. 25). Ο Βασιλιάς Βαλτάσαρ πήρε τις τρεις αυτές λέξεις σαν μήνυμα από τον Θεό και κάλεσε τον Δανιήλ να τις ερμηνεύσει. Ο Δανιήλ ερμήνευσε και του είπε: «Για τον έκλυτο και άδικο βίο που έκανες βασιλιά μου, ο Θεός σου παραγγέλλει, πώς σ’ εμέτρησε (δηλαδή σε έκρινε), σε ζύγισε (δηλαδή σε δίκασε) και τη βασιλεία σου, αφού είσαι ανάξιος, θα σου την πάρει και θα τη μοιράσει στους Μήδους».
Αν λοιπόν παρουσιαζόταν σήμερα ο υπέρτατος Κριτής, κρατώντας στο ένα χέρι του τη ζυγαριά και στο άλλο το ξίφος, θα δυσκολευόταν πολύ ν’ απαλλάξει της καταδίκης πολλούς από μας. Σύνοφρυς και αποκαρδιωμένος για την αποτυχία της επί 2.000 χρόνια διδασκαλίας του Υιού του πάνω στη Γη, θα μετρούσε, θα ζύγιζε και θα πετούσε στα άχρηστα πολλούς «πιστούς» του. Με δικαιολογημένη οργή θα έβαζε τον τελετάρχη του να φωνάξει: «Να προσέλθουν οι μεγάλοι της Γης. Ο Μπους, ο Μπλερ, ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο Λάντεν…
Τι κάνατε μωρέ; Υποκριτές και Φαρισαίοι. Είχατε όλη τη δύναμη να σώσετε τον κόσμο από τις αμαρτίες του κι εσείς τους μπολιάσατε το μίσος, την κακία και το έγκλημα; Είχατε τη δυνατότητα να δώσετε σε όλους τους λαούς την ειρήνη και σεις ανάψατε παντού φωτιές του πολέμου; Άγρια κι ανήμερα θεριά, με δορά προβάτου. Ψεύτες και λαοπλάνοι. Μόνο για παχιά λόγια είστε. Τα λόγια σας θεσπέσια. Τα έργα σας απαίσια. Στο πυρ το εξώτερο. Μανή, Θεκέλ, Φαρές. Άντε στο διάβολο.
Ο τελετάρχης, όρθιος στην πόρτα της μεγάλης αιθούσης του Κριτού, ξανακτυπά το ραβδί του πάνω στο δάπεδο, ντουπ, ντουπ, ντουπ. Να προσέλθουν οι πολιτικοί. (Άλλου είδους Μεγάλοι κι αυτοί. Της αυτής όμως συνομοταξίας). Κι εσείς τι κάνατε; Μιλισόνια περάσατε από τον τόπο σας. Αποστάτες, μετεγγραφόμενοι, μεταπηδούντες, επιστρέφοντες, και πάλι αποσκιρτούντες. Κόλακες και οσφυοκάμπτες μπροστά στους ισχυρούς της ημέρας. Εμπτυστές και φιλοκατήγοροι την επομένη.
Χορτάσατε τον κοσμάκη υποσχέσεις ανεκπλήρωτες. Σας βαρύνει το πολιτικό ρουσφέτι, η ιδιοτέλεια, οι διαπλοκές, τα σκάνδαλα, οι αρρωστημένες φιλοδοξίες και οι ίντριγκες. Βδέλλες του κρατικού κορβανά. Τι κάνατε για τον κοσμάκη; Αποβάλλεσθε διά παντός. Μανή, Θεκέλ, Φαρές!
Ο βαρύς γδούπος της αναγγελίας ξανακούγεται. Ντουπ, ντουπ, ντουπ. Να προσέλθουν οι παπάδες, οι καρδινάλιοι, οι ιμάμηδες. Οι απανταχού του κόσμου κληρικοί.
«Ως ευπαρέστητε αγαπητοί μου εκπρόσωποι επί της Γης». Ένας είναι ο Θεός για όλους σας. Και γι’ αυτό σας κρίνω ομαδικά. Μωρέ τι μου κάνατε κι εσείς; Άλλα σας έδωσα εντολή να κάνετε κι αλλιώς μου τα πράξατε. Τα θαλασσώσατε. Πέτρες σκανδάλου γίνατε πολλοί από σας και σκανδαλίσατε τις άδολες ψυχές των πιστών.
Επιλήσμονες της διδασκαλίας του Υιού μου. Φιλοχρήματοι, κοιλιόδουλοι, φορείς του μίσους, ανίκανοι να επιβάλλετε τον λόγο του Θεανθρώπου. Αποστρέφω το πρόσωπό μου κι από σας. Μανή, Θεκέλ, Φαρές.
Ντουπ, ντουπ, ντουπ ηκούσθη η ράβδος. Να προσέλθουν οι ακαδημαϊκοί, οι κατ’ ευφημισμόν καλούμενοι ΑΘΑΝΑΤΟΙ. Οι δήθεν εκπρόσωποι του πνεύματος. Τι κάνατε για τον λαό βρέ γέροντα; Κοσμογονία, γίνεται χαλασμός κόσμου ο λαός δυστυχεί κι εσείς λουφάρετε; Πού είναι η ευαισθησία σας; Δεν βρήκατε μια διαμαρτυρία, μια επίσημη καταγγελία, για όσα οι ταγοί σε βάρος του δύσμοιρου λαού διαπράττουν; Συναγωνίζεσθε με την Εκκλησία στη μούγκα και την ένοχη σιωπή; Μόνο για τηβέννους, ποδήρεις ενδυμασίας και κορδελάκια μου είστε. Αποβάλλεσθε ως άχρηστοι. ΜΑΝΗ, ΘΕΚΕΛ, ΦΑΡΕΣ. Έξω απ’ εδώ!
Έξω απ’ εδώ και σεις εξαχρειωμένοι συνδικαλιστές που εν ονόματι των λαϊκών μαζών και της υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων, συμφύρεσθε με τους αχρείους πολιτικούς, κομματικοποιείσθε, σκοπεύετε σε δόλιες αναρριχήσεις σε υπουργικούς θώκους. Λυμεώνες και χαραμποφάγηδες. ΜΑΝΗ, ΘΕΚΕΛ, ΦΑΡΕΣ. Στον αγύριστο κι εσείς.
Ντουπ, ντουπ, ντουπ! Συνεχίζει ο τελετάρχης. Να προσέλθουν οι φεμινίστριες. Ελάτε εδώ απόγονες της Εύας! Δεν σας έγινε μάθημα το προπατορικό αμάρτημα; Σάλο φέρατε στον κόσμο με τα κινήματά σας. Ανατρέψατε τα πάντα. Κλονίσατε την τάξη του κόσμου. «Οι γυναίκες άνδρες γεγόνασι». Ξεπορτίσατε από το σπίτι. Φουμάρατε σαν φουγάρα. Καταπιέζετε τον δότη του πλευρού. Με πονηριές πάτε να ανατρέψετε την καθεστηκυία τάξη. Γιατί δεν μένετε πιστές; Εκεί όπου σας έταξα; Μανή, Θεκέλ, Φαρές.
Γυρίστε στα σπίτια και γίνετε η καλή μαγιά της οικογένειας και της κοινωνίας. Εσείς είστε το θεμέλιο του κόσμου. Η έκφραση της αγάπης. Βροντές υποχθόνιες ακούστηκαν και αστραπές όργωσαν τη φύση. Οι καημένες οι γυναίκες σπάραξαν από τον φόβο και ξιφούλκισαν με το προαιώνιο μα τόσο αποτελεσματικό όπλο του. Το κλάμα! Μα η φωνή του Μεγάλου Κριτού ξανακούστηκε βαριά. Μανή, Θεκέλ, Φαρές.
