* Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου
Συνδικαλισμός, είναι η διεκδίκηση, των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, διά μέσου των εργατικών οργανώσεων. Είναι ενώσεις φυσικών και νομικών προσώπων, για την εξυπηρέτηση, αλλά και διεκδίκηση συμφερόντων των εργαζομένων.
Ο υγιής συνδικαλισμός σ’ όλες τις χώρες, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προάσπιση των δίκαιων αιτημάτων κάθε εργαζόμενου στον Δημόσιο ή Ιδιωτικό τομέα. Συνέβαλε πολύ στη βελτίωση των όρων εργασίας και διαβίωσης. Απετέλεσε τον ισχυρό κυματοθραύστη, σε κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης και αδικίας του εργαζόμενου από τον εργοδότη. Με τον συνδικαλισμό η εργοδοσία, εδώ και πάνω από 150 χρόνια, αναγκάζεται κάτω από την πίεση σκληρών αγώνων, συχνά ποτισμένων με αίμα, να παραχωρεί όλο και περισσότερα προνόμια στον εργαζόμενο. Αγώνες που αποβλέπουν στο κλείσιμο της ψαλίδας όλο και περισσότερο, ανάμεσα στον παρία και τον ισχυρό. Απάλυνε τις κοινωνικές διαφορές και αδικίες. Έκανε την κοινωνία πιο ανθρώπινη. Θεσμός υπέροχος.
Δυστυχώς όμως, αυτόν τον θεσμό, όπως και άλλωστε και πολλούς άλλους, φρόντισαν οι λαοπλάνοι και αμοραλιστές, οι λαϊκιστές και Ηρόστρατοι πολιτικοί μας, να τον αποπροσανατολίσουν, να τον χειραγωγήσουν και να τον εξαχρειώσουν. Με πρώτο φυσικά το λοιμικό σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, που από το 1981 με τον Ηρόστρατο Ανδρέα τον μετέτρεψε σε κομματικό όργανο και μοχλό των ανόμων πολιτικών επιδιώξεων.
Την ίδια πεπατημένη ακολούθησε και η Ν.Δ. κατ’ εξοχή εκμαυλιστή του εργατικού κινήματος. Ο συνδικαλισμός κατέστη ο εντεταλμένος μεσάζοντας και των δύο διεφθαρμένων κομμάτων, στις πελατειακές τους σχέσεις.
Όλοι οι «ηγεμονίσκοι» από το 1981 μέχρι σήμερα, χρησιμοποίησαν κομματικούς εγκάθετους, σαν μέσο χειραγώγησης των λαϊκών αντιδράσεων. Αυτά τα κομματόσκυλα με εντολή του κόμματος, πότε κατέβαζαν τους εργαζόμενους στους δρόμους και πότε κατέπνιγαν κάθε δίκαια απαίτηση των εργαζομένων.
Βέβαια γι’ αυτές τις «υπηρεσίες» οι συνδικαλιστές, οι λείχοντες τους μεγάλους, ανταμείβονταν ηγεμονικά. Οι αμαρτωλές τους «υπηρεσίες» αναγνωρίζονταν με παροχές και πόστα. Είναι γνωστοί σε όλους μας. Ποιος δεν τους ξέρει; Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας, Πολυζωγίδης, Μανώλης κ.ά. Αυτοί λοιπόν και άλλοι πολλοί εξαχρειωμένοι μετεπήδησαν σε βουλευτικούς, αλλά και υπουργικούς θώκους. Μεγάλη η αμοιβή τους, για το έργο τους. Οι προσωπικές αμοιβές και τα προνόμιά τους, είχαν σαν αποτέλεσμα, μερικές τάξεις εργαζομένων να καταστούν προνομιούχες έναντι άλλων. Και σήμερα, όπου οι ανάγκες των ημερών επιβάλλουν ισότιμα μέτρα και άρση των αδικιών οι τάξεις αυτές σηκώνουν παντιέρα μην χάσουν τα κεκτημένα τους. Δημιουργήματα του εξαχρειωμένου συνδικαλισμού.
Οι συνδικαλιστές μάλιστα αυτού του φυράματος, τα κομματόσκυλα δεν διστάζουν ν’ απαρνηθούν και τα «πιστεύω τους» (μήπως έχουν κιόλας!) Μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο, προδίνοντας μάλιστα, το κόμμα, που ως τώρα χόρευαν κάτω από την μπαγκέτα του. Οι αθλιότεροι των αθλίων. Φωτόπουλος, το επί χρόνια χαϊδεμένο παιδί του χαοτικού Γιωργάκη, μόλις είδε την κατακρύλα του ΠΑΣΟΚ, αναίσχυντα μετεπήδησε στις αγκαλιές του Τσίπρα. Ποιος δεν θυμάται τον επιστήθιο φίλο του Σαμαρά, τον άρχοντα των ταξί με τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά, που νέκρωνε αγορές, λιμάνια και σταθμούς. Που μας φοβέριζε πώς θα ρίξει την Κυβέρνηση και θα νεκρώσει τα πάντα; Τον Φωτόπουλο που μας φοβέριζε, πώς θα κατεβάσει τους διακόπτες της Δ.Ε.Η. και θα βυθίσει τη χώρα στα σκοτάδια; Ποιος ξεχνά το ΠΑΜΕ με τα καδρόνια, ως Ηρακληδείς του κόμματος, που απέκλειαν λιμάνια και νέκρωναν νησιά; Τον Μπούτο με τα τρακτέρ, να αποκλείει πόλεις, να κλείνει δρόμους για Νοσοκομεία ή εμπορικά κέντρα; Όλοι τους ν’ αδιαφορούν για την Ελλάδα, για τα δικαιώματα των πολλών, για την κοινωνία. Αρκεί να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, τα προνόμιά τους.
Ας χαίρονται τα κόμματα τον σημερινό εξαχρειωμένο συνδικαλισμό. Ας χαίρονται, που εκκόλαψαν έναν αρρωστημένο συνδικαλισμό, που όχι μόνον έβλαψε το κοινωνικό σύνολο, αλλά και διατάραξε μια πορεία ομαλών σχέσεων, μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
