Αν το βλέμμα σου γυρίσεις
και κοιτάξεις γύρω – γύρω
δεν θα δεις ποτάμι – ρέμα
δεν θα δεις δάσος πυκνό
παρά μόνο θ’ αντικρίσεις
μες τον κάμπο το ιστορικό χωριό.
Κιλελέρ το όνομά του
μα κυψέλη η καρδιά του
Μια κυψέλη με το μέλι
που τα πάντα τα γλυκαίνει.
Και αντίκρυ του γι’ ασπίδα
έχει εκείνο το βουνό
«κεφαλές ή Καραντάου
ή ακόμη Μαυροβούνι»
που εστάθη δυνατό
στον Ρωμαϊκό στρατό.
Κιλελέρ – Κιλελέρ
χώμα ιδρώτας αίμα και τρακτέρ
η ιστορία μεγάλη
μεροδούλι – μεροφάι.
Μόχθος, κόπος πόνος
όλ΄ αυτά μαζί
λασπωμένο στιβαρό και σκηλό
του αγρότη το κορμί.
Αγωνία όλων για το αυριανό ψωμί
για τη μάνα καρποφόρα γή
«το χρυσάφι στη ζωή».
Χαραγμένες αυλακιές
στου προσώπου τις μεριές
σκονισμένες μαυρισμένες
ιδρωμένες ζωγραφιές
χαραγμένο και το χώμα
ξεραμένο και σχισμένο
περιμένει το νερό
για να θρέψει τον καρπό.
Χρυσό χαλί στρωμένο
στον κάμπο απλωμένο
βαριά και μεστουμένα
ψηλά και λικνιστά
θα φέρουν την καλή σοδιά.
Το σώμα συ αγρότη
αντάμα με το χώμα
οργώνονται μαζί
και σπέρνουν τη ζωή.
Αυτή τη θάλασσα της γης
εζήλεψε ο κατακτητής
τσιφλικάδες κι αρχοντάδες
τους αγρότες σε ομάδες
κουβαλούν ολημερίς
τη σοδιά τους να μαζέψουν
κι ύστερα να τους «ξεζέψουν».
Σκλαβωμένη λαβωμένη
του Κολίγου η ζωή
και στα ύψη η υπομονή
με σκυμμένο το κεφάλι
το ψωμί του για να βγάλει.
Πού; το βλέμμα να σηκώσει;
Ποιος; μπορεί πιά να τον νιώσει;
Το μυαλό του δεν κοιμάται
στο σώμα του μια ταραχή
στόνα χέρι το δρεπάνι
το άλλο σκάβει την ψυχή.
Μήπως έρθει εκείνη η μέρα
που θα ελευθερωθεί.
Και την 6η του Μαρτίου 1910
Ξεσηκωμός των κολίγων αγροτών
για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.
Ξεσπούν με θάρρος και ελπίδα
τις πέτρες τις πετούν με βία
με πόνο ματωμένη την καρδιά
οι ακτήμονες παλεύουν σαν θεριά
να διώξουν τον γαιοκτήμονα του τσιφλικά
τη βαριά τους τη σκλαβιά.
Συγκίνηση μεγάλη
στιγμή ιστορική
μαζί με τους κολίγους
ανέστη όλη η γη.
Αγρότη παιδεμένε
αγρότη δοξασμένε
κράτα γερά κράτα ψηλά
την ατσαλένιά σου κοσά
θα ξαποστάσεις στη ζωή
όταν θα φάς γλυκό ψωμί.
Μαριάννα
Παπαδημητρούλα – Σβερώνη
