Εικόνες ντροπής, που αν μη τι άλλο αδικούν τις σπουδαίες υπηρεσίες υγείας, που παρείχε επί δεκαετίες, παρέχει και θα συνεχίσει να παρέχει –παρά τις αντίξοες συνθήκες- στην πρωτεύουσα του θεσσαλικού κάμπου το νοσηλευτικό ίδρυμα της πόλης.
Εικόνες ντροπής και εγκατάλειψης, που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με όλους τους δείκτες αποδοτικότητας στη βάση των οποίων κρίνονται πολιτικές, αξιολογούνται ιδρύματα, διοικήσεις και προσωπικό.
Οι εραστές των αριθμών, οι αριθμολάγνοι, δύσκολα μπορούν να ερμηνεύσουν και να δικαιολογήσουν πώς το νοσοκομείο με τις καλύτερες επιδόσεις νοσηλείας στην Κεντρική Ελλάδα –μετά το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας- και χωρίς κανένα απολύτως «κόκκινο» παρουσιάζει αυτή την άθλια εικόνα στις υποδομές και τη συντήρησή τους.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς έστω και σε μια μικρή εξόρμηση στα παλιά κτίρια του ιδρύματος: Τους βρόμικους και γεμάτους αναλώσιμα υλικά διαδρόμους, που θυμίζουν αποθήκες –αλήθεια δεν υπάρχουν αποθηκευτικοί χώροι. Ή τα ασανσέρ, η χρήση των οποίων δεν ενδείκνυνται για καρδιακούς; Μιλάμε φυσικά για όσα ασανσέρ βρίσκονται σε λειτουργία, γιατί υπάρχουν και ασανσέρ σε αχρηστία, που το υποδηλώνουν τα τοποθετημένα καθίσματα και οι κάδοι απορριμάτων μπροστά στις πόρτες τους ή ακόμα και τα ξεχαρβαλωμένα μπουτόν.
Να θαυμάσει τις σιδερένιες βάσεις στους τοίχους που παραμένουν για να μας θυμίζουν ότι κάποτε εκεί λειτουργούσαν τηλεοράσεις ή τα μισοκατεστραμμένα επιδαπέδια κλιματιστικά, που κανείς σε κάθε περίπτωση δεν φρόντισε να απομακρύνει από την κοινή θέα των επισκεπτών;
Να θαυμάσει τα ελλιπή και κατεστραμμένα πάνελ στις ψευδοροφές, τις βάσεις με τα άδεια ντουί χωρίς λάμπες ή τη μούχλα στους τοίχους με τους ετοιμόρροπους σοβάδες, – τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά;
Και ο προβληματικός κατάλογος δεν έχει τέλος. Τι να πει κανείς στη θέα του σκουπιδότοπου έξω από τα εξωτερικά ιατρεία και το αμφιθέατρο. Σκουπιδότοπο με τα δεκάδες στοιβαγμένα καθίσματα κάτω από τον απλόχερα δοσμένο ίσκιο της ακακίας αλλά και τα κάθε λογής σίδερα, δείγματα μιας άλλης εποχής, που αναμένουν μάταια για χρόνια την απομάκρυνσή τους για να καθαρίσει ο χώρος.
Οικονομική στενότης, τα περιθώρια λιγοστά, χρήματα δεν υπάρχουν, θα μπορούσε να πει κανείς μεταξύ όσων έχουν επωμιστεί με την ευθύνη διαχείρισης των υγειονομικών υποθέσεων και των νοσηλευτικών ιδρυμάτων της περιοχής..
Και ίσως να μην έχει άδικο. Μόνο που αυτή είναι η μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι καμία διοίκηση τα τελευταία χρόνια δεν παρουσίασε και δεν υλοποίησε ένα αξιόπιστο πρόγραμμα συντήρησης των κτιριακών εγκαταστάσεων και υποδομών, όπως συμβαίνει σε κάθε επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα, που σέβεται το όνομά της και τη θέση της στην αγορά.
Ένα άλλο κομμάτι αυτής της άλλης μισής αλήθειας είναι δυστυχώς ότι λείπει το μεράκι, η αγάπη για τον χώρο εργασίας από το σύνολο των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στο Νοσοκομείο, πολύ δε περισσότερο από τους τεχνίτες και τους τεχνικούς. Το λάδωμα των μεντεσέδων στις πόρτες και των γρύλων στα κρεβάτια που τρίζουν, η απομάκρυνση του άχρηστου γραφείου αντίκας στην είσοδο του παλιού κτιρίου, το κλάδεμα των δένδρων και η περιποίηση του αύλειου χώρου δεν απαιτούν πρόσθετες δαπάνες.
Απαιτούν διοικήσεις που μπορούν να κινητοποιήσουν ανθρώπινο δυναμικό, φορείς και συλλογικότητες δίνοντας αποτελεσματικά –ίσως και ανέξοδα- λύσεις στην προβληματική εικόνα του νοσηλευτικού μας ιδρύματος. Από τους τεχνίτες υπαλλήλους μέχρι τον Δήμο Λαρισαίων με τον οποίο υπάρχει (;) συνεργασία και τις εθελοντικές οργανώσεις, που έχουν αποδείξει ότι και μπορούν και θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όπου χρειαστεί για το κοινωνικό σύνολο. Η καθιέρωση μιας ημέρας φροντίδας σε τακτική βάση για ένα νοσηλευτικό ίδρυμα που φροντίζει τους δημότες όταν το χρειάζονται αποτελεί πρόκληση για όλους. Αρκεί να αναλάβει κάποιος την πρωτοβουλία…
Του Δημ. Κατσανάκη
