Το φιλί του Ανέμου, ποιητικό έργο, της Άννας Μανωλοπούλου στο θεσσαλικό θέατρο. Μύθος ο έρωτας, αρχέτυπο της ύπαρξης μας.
Πρόσωπα: «ο Άνεμος, ο ατίθασος αφέντης των αιθέρων, μα και ο ζηλωτής, ο σκοτεινός, του πεπρωμένου». Όπως γράφει η ίδια, και η ΙτιάΛ<ενωχούμενη απ' του ουρανού της φλέβες», νύχτα και μέρα να τον περιμένει. Σκηνοθέτης ο χρόνος, το ποτάμι των δακρύων της, αντικαθρέφτισμα του ίσκιου της και των καημών της. Σκηνή το όνειρο.
Ονειρόδραμα, λοιπόν, σε πράξη μία. Ή μήπως γενναιοδωρία της τέχνης στου βλέμματος μας το γαλάζιο φως... Να μη χαθεί η ζωή!
Βασικά, είναι, θα έλεγα, ένα σπαραχτικό υπαρξιακό ποίημα, με μία ένταση που φτάνει ως το παραλήρημα.
Η ιδέα της να βάζει τα στοιχεία της φύσης να μιλούν και να σκέφτονται, μας συνδέουν αναμφίβολα με την δημοτική ποίηση, γΓ αυτό ο λόγος παίρνει άλλη διάσταση, έχει μια καθολικότητα. Εξάλλου, τα στοιχεία της φύσης, πάντα, στην ποίηση, όπως και στο δημοτικό τραγούδι, σημειολογούν το σύμπαν της υπέρβασης.
Έπειτα, η επιλογή των φυσικών στοιχείων είναι πολύ πετυχημένη, και εκφράζουν τέλεια τον συμβολισμό τους.
Άνεμος, σύννεφο, κεραυνός, ιτιά, ποτάμι.
Ο άνεμος, το σύννεφο και ο κεραυνός ως γονιμοποιά στοιχεία, η ιτιά ως το πιο κατάλληλο στη φύση δέντρο που μπορεί να προσωποποιηθεί σε γυναίκα έτσι, όπως είναι με λυγισμένα προς τα κάτω τα μακριά και λεπτά κλωνάρια, σαν λυμένα μαλλιά, όπως στις αρχαίες τραγωδίες, είναι το αιώνιο σύμβολο της ζωής του πόνου και του θρήνου. Το ποτάμι ως σύμβολο της έννοιας του χρόνου, του μη αναστρέψιμου. Όλα αυτά, ιεροπρεπώς λειτουργούν και μας φανερώνουν με βαθυστόχαστο τρόπο την υπαρξιακή μας αγωνία.
Κατά τη διάρκεια της θέασης, αποτύπωσα κάποιες θαυμάσιες φράσεις:
«Πεθαίνουμε κάθε μέρα μόνοι με τόση υπομονή»
«Σώμα μου λίκνο ματαιότητας και άδυτο λαγνείας»
«Έχει και η μελαγχολία τη δική της ευφυΐα»
«Κάθε πρωί αναδύομαι αθώα σαν νεογέννητη και το βράδυ πέφτω να κοιμηθώ σε βαθύτατο γήρας» Και τούτο: «Παιχνίδι ο κόσμος και ο Θεός παιδί».
Μου άρεσε αυτή η τολμηρή, κατά τα άλλα, ανατροπή που κάνει! Έτσι ξαφνικά ο παντοδύναμος Θεός γίνεται παιδί που παίζει, και ότι μπορεί να μας συμβεί είναι από παιδική αθωότητα και τα παιδιά τα συγχωρούμε. Να που ο άνθρωπος τολμά και υπερβαίνει...
Μέσα από την ερμηνεία της Ανδρομάχης Μακρίδου - Ιτιάς, βγαίνουν πολύ ωραίες εικόνες, που σίγουρα έγκειται στην ικανότητα του σκηνοθέτη να δώσει υπόσταση σ' αυτά τα άυλα πράγματα και να τα παρουσιάσει επί σκηνής ως κειμήλια λόγου ή έστω ως δωρεά ονείρου από την δημιουργό τους.
Σ' ευχαριστούμε Άννα
Χρήστος Σαμαράς
Info: Οι παραστάσεις του έργου «Το Φιλί» θα δίνονται μέχρι τις 13 Ιανουαρίου στο Θέατρο του Μύλου στις 9 το βράδυ. Πληροφορίες-κρατήσεις στο τηλέφωνο 2410533417
