Ο Αρχιμήδης Παναγιωτίδης γράφει κριτική για το θεατρικό δρώμενο «Η ευτυχία. Ή καλύτερα λίγες σκόρπιες σκέψεις για την ευτυχία» που παρουσιάστηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, από τις θεατρικές ομάδες παιδιών και ενηλίκων του δημιουργικού εργαστηρίου ΝΗΜΑ.
Το θεατρικό δρώμενο ανέβηκε σε συνεργασία με την αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων.
«-Άκουσε Μαρία.
-Δεν με λένε Μαρία.
-Δεν έχει σημασία. Τυχαίο είναι το όνομα σου. Τυχαίο και που δεν ζεις στον πόλεμο. Αυτοί που δεν θέλουν τους πρόσφυγες είναι καταραμένοι.
-Δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν .
-Η γη δεν ανήκει σε κανέναν. Οι άνθρωποι δεν έδωσαν γη σε αυτό το παιδί για να περπατήσει αλλά η γη του έδωσε μια γωνιά για να πεθάνει. Το χώμα δεν κάνει διακρίσεις. Τους δέχεται όλους…».
Στο θεατρικό δρώμενο «Η Ευτυχία» η Αγλαΐα Νάκα (σκηνοθέτιδα) περιέγραψε με σαφήνεια σκέψεις και συναισθήματα, «μπερδεύοντας» στη σκηνή ενήλικες και παιδιά. Το δρώμενο γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο, τολμώντας να θίξει το θέμα με τους πρόσφυγες. Αλλά όχι μόνο. Για περισσότερο από μία ώρα προσπάθησε να μεταδώσει αποσπασματικές εικόνες και λόγια καρδιάς του ποιος είναι ακριβώς ο ορισμός της ευτυχίας. Αλήθεια, υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο για την ευτυχία; Κάποιος «μπούσουλας»;
Τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες- ενήλικες- προσπαθούν να δώσουν το δικό τους ορισμό. Αυστηροί γονείς που θεωρούν τη μόρφωση ως το ανώτατο αγαθό, καθώς και τη φροντίδα της υστεροφημίας τους από τα παιδιά. Καριερίστες που θεωρούν προτεραιότητά τους την επαγγελματική τους ανάδειξη και καταξίωση. Τι συμβαίνει όμως όταν εμπλέκονται παιδιά και έφηβοι; Η ευτυχία αποκτά την πρωτόλεια σημασία της. Κι έχει να κάνει με εκείνα τα απλά πράγματα που ξεχνάμε ως μεγάλοι. Τη χαρά του να περπατάς ξυπόλητος στο γρασίδι, του να τρως παγωτό, του να κοιτάς τα αστέρια, του να χαμογελάς…
Η Αγλαΐα Νάκα χειρίστηκε το θεατρικό δρώμενο- το οποίο και συνέγραψε- με σχολαστική ακρίβεια, προσφέροντας ένα θέαμα συνόλου και καθοδηγώντας μικρούς και μεγάλους σε ένα δυναμικό πινγκ πονγκ συναισθημάτων. Οι συνεχείς εναλλαγές των ρόλων στη σκηνή, παράλληλα με τις προβολές βίντεο, έκαναν τους θεατές να χειροκροτήσουν θερμά στο τέλος της παράστασης. Εξαιρετικές οι θεατρικές ομάδες παιδιών, εφήβων και ενηλίκων, όπως και οι χορογραφίες που παρουσιάστηκαν.
Πρόσωπα, συναισθήματα, εικόνες, λέξεις, αναμνήσεις, μέρη, ήχοι. Στιγμές…
«Στο κάτω - κάτω αυτό δεν είναι το νόημα της ζωής; Λίγες στιγμές ευτυχίας…».
