«Χαίρομαι πάρα πολύ όταν βλέπω Λαρισαίους θεατές να έρχονται στην παράσταση και να φεύγουν ενθουσιασμένοι», μου είπε η ηθοποιός Κωνσταντίνα Τάκαλου από την αρχή κιόλας της συνέντευξή μας, αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη της για τη γενέτειρά της. Η κ. Τάκαλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ομορφοχώρι, και μπορεί τώρα να διαπρέπει στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας, αλλά δεν ξεχνά ποτέ το χωριό της.Φέτος, ενσαρκώνει για δεύτερη χρονιά τη Μεξικάνα ζωγράφο Φρίντα Κάλο στην παράσταση της Εστέρ-Αντρέ Γκονζάλες «Φρίντα-Φρίντα» στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας και απολαμβάνει την επιτυχία… μία επιτυχία που κέρδισε με το ταλέντο της και τη σκληρή δουλειά. Η παράσταση δεν είναι ακόμα μία παρουσίαση της βιογραφίας της Μεξικάνας ζωγράφου με την πολυτάραχη και περιπετειώδη ζωή, αλλά περισσότερο ένα λαμπερό αποτύπωμα σε ολοζώντανο θεατρικό καμβά ετούτη τη φορά όχι απλώς μεμονωμένων γεγονότων - σταθμών στη ζωή της, αλλά στοιχείων που αναδεικνύουν ξεκάθαρα τις γραμμές που χάραξαν την ουσία του χαρακτήρα της. Τόσο η κ. Τάκαλου, όσο και η συμπρωταγωνίστριά της Φένια Παπαδόδημα, καταδύονται στα άδυτα της προσωπικότητας της ζωγράφου, ενώ ο Γιάννης Φίλιας ερμηνεύει παθιασμένα τους εναλλασσόμενους ρόλους του χωρίς υπερβολή. Η Λαρισαία ηθοποιός μιλά στην «Ε» για την πετυχημένη παράσταση, αλλά και τα παιδικά της χρόνια στο χωριό.
Συνέντευξη στη Σοφία Τζιότζιου
*Δεύτερη χρονιά για το «Φρίντα- Φρίντα», γεγονός που δηλώνει ξεκάθαρα την επιτυχία της παράστασης. Ποια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα στοιχεία που κάνουν αυτή την παράσταση τόσο πετυχημένη;
- Όντως προκύπτει μια επιτυχημένη παράσταση, η οποία πιθανότατα θα παραταθεί για έναν ακόμα μήνα πέρα της 7ης Δεκεμβρίου.
Στην επιτυχία της συνετέλεσε και το όνομα της Φρίντα Κάλο, για την οποία αρκετοί πολίτες ήταν ενήμεροι, είτε επειδή είχαν δει την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, είτε επειδή τα τελευταία χρόνια το όνομα της ζωγράφου συζητείται αρκετά.
Όμως τα παραπάνω δεν αρκούν για να προσδώσουν επιτυχία στην παράσταση. Πιστεύω ότι κύριος λόγος επιτυχίας του έργου είναι το ίδιο το θεατρικό κείμενο, η σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί και το εικαστικό κομμάτι της παράστασης που σε μεταφέρει κυριολεκτικά σε έναν ονειρικό και συνάμα αληθινό Μεξικάνικο χώρο, που αποτυπώνεται στο χρώμα των σκηνικών αλλά και στις μουσικές που είναι ενταγμένες μέσα στο κείμενο.
*Ποια από τα δύο πρόσωπα της Φρίντα ερμηνεύετε; Αυτό της Ευρωπαίας ή της Ινδιάνας; Ποια είναι τα στοιχεία αυτής της πλευράς του χαρακτήρα της;
- Ερμηνεύω τη Φρίντα και όχι μόνο. Ο ρόλος μου αναπαριστά το πάθος της για τη Ζωή, τον Έρωτα, τον πόνο της επειδή δεν κατόρθωσε να γίνει μητέρα, αλλά ακόμα και την Επανάσταση όπως εκείνη την οραματιζόταν. Συγχρόνως ερμηνεύω το Θάνατο και το Γιατρό πού τη σημάδεψαν και την ακολουθούσαν διαρκώς στην πολύπαθη ζωή της, καθώς και μία δημοσιογράφο. Πίσω απ΄όλα αυτά τα πρόσωπα υποκρύπτεται πάντα η Φρίντα και το δικό της βλέμμα.
*Υπάρχουν κοινά στοιχεία με τη δική σας ιδιοσυγκρασία και το χαρακτήρα σας;
- Ίσως. Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι έχουμε κοινά στοιχεία παρά τις διαφορές μας. Το θέμα είναι τι προτεραιότητες θέτει ο καθένας μας στην ζωή του και για ποιες αγωνίζεται.
*Τελικά, ποιο από τα δύο πρόσωπά της επικρατεί στη ζωή της Φρίντα;
- Κανένα, αλλά και τα δύο. Η Φρίντα είναι ολόκληρη. Ένα κομμάτι τού εαυτού της, της έλεγε «Πήγαινε, ζήσε, αγωνίσου» και ένα άλλο «Μην πηγαίνεις, μείνε ακίνητη, παραδώσου». Αυτή η εσωτερική σύγκρουση συναρθρώθηκε τελικά δημιουργικά και κυριάρχησε η αγάπη της για τη ζωή. Αφού δεν μπόρεσε να κάνει παιδί, που τόσο πολύ επιθυμούσε, το μετουσίωσε σε αγάπη για τη ζωή παρά τις αντιξοότητες.
Αγάπησε τους άνδρες, τις γυναίκες, τα ζώα, τα λουλούδια και όλα αυτά τα μετέτρεψε σε μια τέχνη μαγική, μια τέχνη αναστάσιμη.
*Ήταν μία γυναίκα που έζησε έντονα τη ζωή της με έντονη πολιτική συνείδηση και καλλιτεχνική παρουσία, ενώ η προσωπικότητά της υπερέβαινε το κατώφλι του χρόνου. Έχουμε τέτοιες γυναίκες στη σημερινή εποχή, και αν όχι, πόσο ανάγκη τις έχει η κοινωνία μας;
- Υπάρχουν πάντα τέτοιες γυναίκες-άνθρωποι σε όλες τις εποχές, ακόμα και σήμερα στη μικρή εποχή που ζούμε. Και φυσικά δεν είναι πάντα διάσημες. Αλλά υπάρχουν τριγύρω μας αρκεί να μπορούμε να τις δούμε.
Θα ήταν φυσικά ευχής έργο να υπήρχαν και δημόσια πρότυπα του «Εύ Αγωνίζεσθαι» γιατί ένα τέτοιο μοντέλο δίνει κουράγιο και ελπίδα στους πολλούς. Όμως θεωρώ πώς δεν χρειάζεται αγιοποίηση τέτοιων προσώπων.
Και αυτό συνέβη με τη μορφή της «Φριντομανίας» ειδικά μετά την κυκλοφορία της κινηματογραφικής ταινίας. Όμως πρόσωπα σαν της Φρίντας είναι αναγκαία γιατί συμβολίζουν τη δύναμη και επιθυμία για ζωή, την αντίσταση στο σωματικό και ψυχικό πόνο αλλά και σε μερικές συμβατικότητες.
Η Φρίντα έκανε 38 χειρουργικές επεμβάσεις. Είχε πάθει πολυομυελίτιδα σε μικρή ηλικία και κούτσαινε. Αργότερα της συνέβη και το σχεδόν θανατηφόρο αυτοκινητιστικό ατύχημα από το οποίο επιβίωσε.
Και όμως διατήρησε τη μαχητικότητά της, δεν εγκατέλειψε ποτέ τον αγώνα, αυτοσαρκαζόταν συχνά και αντιμαχόταν το Θάνατο κάθε μέρα.
Και σήμερα τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από ανθρώπους πού υποφέρουν.
Και αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν δύναμη από την κάθε Φρίντα.
Μας χρειάζονται,τελικά τέτοια πρόσωπα γιατί επαναπροσδιορίζουμε τη ζωή μας, τις ανάγκες μας και τις προτεραιότητές μας.
*Ποιοι ήταν οι «κώδικες» που έπρεπε να σπάσετε για να εισχωρήσετε στο κόσμο του μαγικού ρεαλισμού της ηρωίδας;
- Διάβασα τόσα πολλά πράγματα γι΄αυτήν, τόσο υλικό, που όταν άρχισαν οι πρόβες ήταν σαν να μιλάω για ένα συγγενικό μου πρόσωπο. Είχα μάθει πια πολλά για κείνη.
Όταν ένας ηθοποιός καταπιάνεται με υπαρκτά πρόσωπα, όπως η Φρίντα Κάλο και η Άννα Φρανκ –πού ερμήνευσα στο «Θεσσαλικό» το 2002-προσπαθεί να τα κατανοήσει αλλά και να τα αναπαραστήσει όσο καλύτερα γίνεται.
Ταυτόχρονα όταν εμβαθύνω υποκριτικά σε τέτοια πρόσωπα, πάντα σκέφτομαι, εάν υπάρχει η δυνατότητα να με βλέπουν στην άλλη ζωή που βρίσκονται-εφόσον υπάρχει-και εάν όντως θα ήθελαν να ασχολούμαστε μαζί τους.
Ως εκ τούτου επιθυμώ να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι έπραξα το καλύτερο δυνατόν, υπηρετώντας στο Θέατρο τέτοιου είδους προσωπικότητες.
*Μεγαλώσατε στο Ομορφοχώρι, ένα χωριό που, όπως τα περισσότερα, δεν δίνει την ευκαιρία στα νέα παιδιά να γνωρίσουν μορφές τέχνης. Η δική σας επαφή με το θέατρο πώς προέκυψε;
- Όμορφο χωριό ήταν κάποτε. Τώρα έχει γεμίσει εργοστάσια και ρύπανση. Για μένα πάντως παραμένει το πιο όμορφο γιατί εκεί μεγάλωσα και αποτελεί τον τόπο που με προσδιορίζει σε ό,τι και εάν κάνω.
Όμως ο νομός Λαρίσης δίνει τις δυνατότητες στα νέα παιδιά που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με πολλές μορφές Τέχνης.
Υπάρχει το «Θεσσαλικό Θέατρο» και είμαστε τυχεροί γι΄αυτό. Και εγώ «σπλάχνο» του είμαι. Υπάρχει το Ωδείο, το Λαογραφικό Μουσείο, το Μουσείο Κατσίγρα. Προσωπικά υπήρξα τυχερή γιατί στα πρώτα μου βήματα συνάντησα τον σπουδαίο μας Κώστα Τσιάνο.
Και όταν επέστρεψα, παίζοντας Άννα Φρανκ, Γλάρο, Ολεάνα-με σκηνοθέτη τον Κώστα Λαμπρούλη-υπήρξα πάλι τυχερή γιατί είχα ως καλλιτεχνικό διευθυντή τον άλλο σπουδαίο Λαρισαίο τον Γιώργο Ζιάκα.
Αξίζει όμως να αναφέρω πως το πιο σημαντικό κομμάτι του Θεάτρου μας είναι οι άνθρωποί του που εργάζονται ακούραστα γι΄αυτό.
Είναι από τους πιο σπουδαίους εργάτες του Θεάτρου που έχω γνωρίσει στα 13 χρόνια που δουλεύω. Αγαπούν το «Θεσσαλικό Θέατρο» και το θεωρούν δικό τους.
Kαι φυσικά, όνειρό μου είναι να παίξω κάποτε στο Αρχαίο Θέατρο.
Έχω κάνει εκεί τις πρώτες σχολικές εκδρομές, τις πρώτες μου κοπάνες, στο ρολόι που δεν υπάρχει πια. Είναι μαγικό, που κάτω από αυτά τα στενά που πηγαίναμε σαν πιτσιρίκια, υπήρχε όλος αυτός ο κρυμμένος θησαυρός... Αυτό το στολίδι της Οδού Βενιζέλου έχει ομορφύνει, ουσιαστικά, την πόλη μας.
*Ποιές θεωρείτε τις πιο σημαντικές δουλειές που έχετε κάνει έως σήμερα.
- Σημαντική είναι η πρώτη μου δουλειά με τον Πέτρο Σεβαστίκογλου.
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος και τα τρία χρόνια που έμεινα στο Θέατρο «Αττις» με καθόρισαν. Συναισθηματικά νιώθω πολύ κοντινές μου όλες τις δουλειές πού έκανα επί δύο χρόνια στο Θεσσαλικό.
Η Φρίντα βεβαίως, αλλά και η συνεργασία μου τον περσινό χειμώνα με το Εθνικό Θέατρο, όπου υποδύθηκα την βουβή Κάτριν στο «Μάνα Κουράγιο» του Μπρέχτ, υπό τη στιβαρή καθοδήγηση του Κώστα Τσιάνου. Για μένα υπήρξε αξέχαστη εμπειρία η συνεργασία μου με την κ. Βαλάκου, στο ίδιο έργο, στο οποίο υποδύθηκε τον ομώνυμο ρόλο.
*Η μεγάλη απόφαση για επαγγελματική σταδιοδρομία σε αυτό το χώρο πότε ήρθε;
- Αφού τελείωσα την σχολή Τεχνολογίας Τροφίμων στη Θεσσαλονίκη, επέστρεψα για έναν χρόνο στη Λάρισα και στη συνέχεια πήγα στην Αθήνα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Πέραν της τετραετίας των σπουδών μου στη Θεσσαλονίκη, το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής μου έχει περάσει στο Θέατρο.
Από τότε που 14 ετών έπαιξα στην Ειρήνη του Αριστοφάνη έως και σήμερα ο χώρος του Θεάτρου μου δίνει περισσότερο αέρα για να αναπνέω και να υπάρχω.
*Είστε απόφοιτη της Σχολής Ωδείου Αθηνών, με κάποια, μάλιστα, σημαντικά βήματα, στο χώρο αυτό. Γιατί σας κέρδισε το θέατρο;
- Είναι σαν να με ρωτάτε γιατί είμαι γυναίκα ή γιατί ήθελα να γίνω μητέρα. Το να είμαι ηθοποιός είναι το απολύτως φυσικό για μένα.
Μέσα από το Θέατρο προσδιορίζομαι, μαθαίνω, αναθεωρώ. Υπάρχοντας στο Θέατρο, υπάρχω καλύτερα και στην έξω ζωή.
*Η σχέση σας με την τηλεόραση ποια είναι;
- Mε την τηλεόραση έχω μια χαλαρή σχέση. Δεν φλερτάρω μαζί της, αλλά ούτε εκείνη με μένα. Δεν την υποτιμώ, μιας και αποτελεί μέρος της δουλειάς μας, αλλά όταν έχω να δουλέψω πάνω σε 2-3 θεατρικά έργα το χρόνο, που απαιτούν πολύωρες πρόβες, έχω την απαίτηση από τον εαυτό μου να αφοσιωθεί όσο περισσότερο γίνεται στις θεατρικές μου υποχρεώσεις, που αποτελούν πρωταρχικό μου μέλημα.
*Φέτος, εκτός από θέατρο, ασχολείστε και με κάτι άλλο;
- Ασχολούμαι σταθερά με την οικογένειά μου και με τον γιο μου. Και επειδή έχω να κάνω Χριστούγεννα χωρίς υποχρεώσεις εδώ και τρία χρόνια επιθυμώ να έρθω στη Λάρισα για διακοπές, να δω τους συγγενείς μου και τους φίλους μου. Μην ξεχνάτε πως οι ρίζες μου είναι πάντα εδώ.
