Ευκαιρία να πειραματιστούν όχι τόσο οι συμμετέχοντες αλλά κυρίως οι θεατές, αποτέλεσε η διοργάνωση του 1ου Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου, της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Σαντικλερί» υπό την αιγίδα του Θεσσαλικού Θεάτρου με τις ασυνήθιστα δομημένες παραστάσεις να καθηλώνουν τα βλέμματα όσων βρέθηκαν στο «Θέατρο του Μύλου» στη σκηνή. Παρακολουθώντας άλλοτε με αγωνιώδες ενδιαφέρον και άλλοτε με ανυπόμονη διάθεση για ξεσπάσματα γέλιου, διαφορετικές συλλήψεις λογοτεχνικών ή ποιητικών κειμένων αποδοσμένα με τεχνικές μιμικής, χορού, σωματικού θεάτρου αλλά και άλλες, ανοίχτηκε ανάμεσα σε κοινό και ερμηνευτές ένας εναλλακτικός δίαυλος επικοινωνίας. Θεατρικά σχήματα που μπορεί να ξεκίνησαν την πορεία τους σε απλά στέκια διαθέτουν σπάνια ικανότητα να αυτοσχεδιάζουν, να τολμούν το διαφορετικό, να πειραματίζονται. «Πειραματισμός», λένε οι ειδικοί του χώρου, δεν είναι μια προσπάθεια που βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο ή μια δύσκολα κατανοήσιμη παράσταση. Επιχειρώντας έναν προσδιορισμό της έννοιας που περικλείει η φράση «πειραματικό θέατρο» η εκπρόσωπος της «Σαντικλερί», κ. Μαρία Αντάρα, και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεσσαλικού Θεάτρου, κ. Άκυς Μητσούλης, πραγματοποιούν ένα μικρό αφιέρωμα με αφορμή το γεγονός τού 1ου Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου, που βρήκε πολλούς υποστηρικτές.
«Θέατρο που δεν συμβιβάζεται, που διαθέτει διαφορετικές θεατρικές φόρμες στο οποίο μεγάλη συμμετοχή έχει ο θεατής, θέατρο με σωματική κίνηση, μιμική και έντονη εκφραστικότητα που δεν εγκλωβίζεται σε συγκεκριμένους χώρους, που απελευθερώνει τη δημιουργική σκέψη είναι το Πειραματικό» είπε η κ. Αντάρα σχολιάζοντας μια εβδομάδα γιορτής και ανταλλαγής ιδεών, εκφράζοντας την επιθυμία να αποτελέσει την αφετηρία για περισσότερες διοργανώσεις αυτού του περιεχομένου στην πόλη της Λάρισας, καθώς ο κόσμος, όλων των ηλικιών, το αγκάλιασε με πραγματικό ενδιαφέρον.
«Πειραματικό θέατρο δεν είναι κατ’ ανάγκη το δύσκολο, δυσνόητο, ακατανόητο θέατρο. Πειραματικό θέατρο, όπως απέδειξαν κι οι παραστάσεις που φιλοξενήθηκαν στο 1ο Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου, είναι παραστάσεις που βασίζονται και ανιχνεύουν σύγχρονες αισθητικές τάσεις και θεατρικές πρακτικές, που εξελίσσουν τις θεατρικές τεχνικές, που αναπτύσσουν και συνεργάζονται με νέα μέσα, είναι παραστάσεις οι οποίες δοκιμάζουν πράγματα που πειραματίζονται και αργότερα μπορούν να οδηγήσουν σε ένα αλλιώτικο θέατρο. Εξάλλου, το θέατρο ως τέχνη εξελίσσεται και πρέπει να εξελίσσεται. Άρα, το πειραματικό θέατρο, με δυο κουβέντες, είναι θέατρο που δημιουργείται σήμερα, αλλά ουσιαστικά είναι το θέατρο του μέλλοντος» σημειώνει ο κ. Μητσούλης.
ΑΡΤΩ, ΓΚΡΟΤΟΦΣΚΙ, ΧΑΪΚΙΝ
ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ ΤΟΥ... ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΥ
Σύμφωνα με τη θεατρολόγο κ. Πατρούλα Χριστοδούλου, μεγάλη ώθηση στην εξελικτική πορεία του θεάτρου καταθέτει ο Αντονέν Αρτώ. O Αντονέν Αρτώ ήταν Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και θεωρητικός του θεάτρου, ο οποίος συνέγραψε πλήθος δοκιμίων και μελετών για το θέατρο και τη δραματολογία. Ο ίδιος επινόησε και δημιούργησε το «Θέατρο της Σκληρότητας». Ο Αρτώ αναζητώντας ένα θέατρο ουσίας που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τού 20ού αιώνα, οραματίζεται ένα θεσμό με σάρκα και οστά που θα φέρει πίσω τις παραμερισμένες όψεις του θεάματος, που θα βασίζεται περισσότερο σε χειρονομίες, παρά σε λέξεις, μιλώντας με το σώμα και όχι με τη γλώσσα, αναζητώντας μία επικοινωνιακή γλώσσα που θα ενοχλήσει, γιατί θα αποκαλύψει πτυχές των σκέψεων που δεν αρθρώνονται. Και όλα αυτά αποτελούν μια πτυχή της έννοιας του πειραματικού θεάτρου, που ο Αρτώ είχε στο μυαλό του ως «θέατρο της σκληρότητας». «Ο Πολωνός Γκροτόφσκι αναβιώνει ένα θέατρο εμπνευσμένο από τον Αρτώ όπου ο ηθοποιός είναι αντιμέτωπος με το «είναι» του, τη σκοτεινή πλευρά τού εαυτού του, χωρίς σκηνικά, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς ειδικά κοστούμια. Πέρα από τον Πολωνό θεατράνθρωπο αξίζει να αναφερθεί και ο Αμερικανός σκηνοθέτης Χάικιν που συνέχισε το «θέατρο της σκληρότητας» του Αρτώ μέσα από κινήσεις, σιωπές, ήχους, δίνοντας τη δυνατότητα στον ηθοποιό να εξερευνήσει και να απελευθερώσει στοιχεία που δέχονται ταξινόμηση και ιεράρχηση μέχρι τότε στο μυαλό του, εκφράζοντάς τα, με ενστικτώδη διάθεση, ξεπερνώντας αυτά τα όρια και τα στερεότυπα.
ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘60
Θα υπάρξουν πολλοί συνεχιστές του Αρτώ, λέει η κ. Χριστοδούλου, οι οποίοι θα διασκευάσουν κατά κάποιο τρόπο την αρχική έμπνευσή του, κι έτσι, κυρίως μετά τη δεκαετία του 60’, το πειραματικό θέατρο θα λάβει και μια άλλη διάσταση ως «θέατρο των μικτών μέσων» στο οποίο αποφεύγοντας την ευρεία χρήση της γλώσσας, δίνεται έμφαση στην προβολή ήχων, φωτισμών και τεχνολογικών μέσων. Όσο προχωρούν τα χρόνια, και με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, η χρήση μεικτών μέσων στο θέατρο, όπως προβολές φωτογραφιών, video projection, video-art, εικονικά περιβάλλοντα, ακόμη και μετάδοση θεατρικής παράστασης μέσω του διαδικτύου, έχει πολλαπλασιαστεί, και μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις, φτάνει σε σημείο να αντικαθιστά ακόμη και τον ίδιο τον ηθοποιό. Ο πειραματισμός στο θέατρο εμπεριέχει και την έννοια χρήσης μη συμβατικών θεατρικών χώρων. Δηλαδή, μπορεί να γίνει θέατρο και εκτός του θεάτρου, οπουδήποτε, σε άλλο εσωτερικό ή εξωτερικό χώρο, όπως γιατί όχι στο δρόμο ή σε ένα μπαρ. Μια άλλη διάσταση του πειραματικού θεάτρου είναι η σχέση του ηθοποιού με το κοινό και η ενεργή συμμετοχή του τελευταίου στην παράσταση. Στο συμβατικό θέατρο, ο ηθοποιός περιορίζεται στη σκηνή και δεν κατεβαίνει στο κοινό. Ωστόσο, στο πειραματικό θέατρο, η στενή σχέση του ηθοποιού είναι κανόνας.
Σήμερα οι «Ανταπανταχού» στις 7 μ.μ. κινούν «Της μουσικής τα νήματα» σε ένα κουκλοθέατρο με μαριονέτες αλλά και κουκλοπαίκτες. Ένας ακορντεονίστας, μια τσιγγάνα τραγουδίστρια, ένας παραδοσιακός ουτίστας, τρεις κλασικοί βιολιστές και το ροκ συγκρότημα «The strings» είναι οι πρωταγωνιστές. Πληροφορίες στο τηλέφωνο 2410 -533.417.
