Της Κανέλας Κοπάνου
Τα είκοσι πέντε της χρόνια κλείνει φέτος η Ερασιτεχνική Σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. «Θεσσαλικό Θέατρο Λάρισας» έχοντας στο ενεργητικό της ένα πολύ σημαντικό και αξιόλογο έργο. Γιορτάζοντας αυτή τη μακρόχρονη πορεία, δύο αντιπροσωπευτικοί χαρακτήρες τής Ερασιτεχνικής Σκηνής του Θεσσαλικού, ο Ανδρέας Τσατσαρής και η Πόπη Πελτεκοπούλου γυρνούν πίσω τις σελίδες του χρόνου, πραγματοποιώντας μια πλήρη παρουσίαση της Ερασιτεχνικής Σκηνής εστιάζοντας στο περιεχόμενό της μέσα από μια απλή αλλά πολυσήμαντη ετυμολογία μιας λέξης, που ακτινοβολεί στο πρόσωπο των εραστών της Τέχνης. Η ιστορία της Ερασιτεχνικής Σκηνής ξεκινά το 1983, μας λέει ο κ. Τσατσαρής, όταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεσσαλικού Θεάτρου ήταν ο Κώστας Τσιάνος, ο οποίος μαζί με μια ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών παρουσιάζει την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Μια παρέα ανήσυχων, λοιπόν, παιδιών εκδήλωσε την επιθυμία, μεταξύ αστείου και σοβαρού, να δημιουργήσει μια μικρή θεατρική ομάδα που αποτελούνταν από είκοσι περίπου παιδιά.
Οι γειτονιές... της Τέχνης
«Το 1983 επικρατούσε ένας θεατρικός και πολιτιστικός οργασμός και όλοι οι εξωραϊστικοί σύλλογοι και οι Λέσχες Πολιτισμού ακόμη και στα χωριά τού νομού είχαν μια θεατρική ομάδα. Αυτό προέκυπτε από την ανάγκη που είχαν οι άνθρωποι να συνευρίσκονται προκειμένου να δημιουργήσουν τέχνη. Όλο αυτό έπρεπε επομένως να βγει έξω. Μπορεί να υπήρχαν εκείνη την περίοδο, πολλά χορευτικά συγκροτήματα στα οποία πολλοί συμμετέχοντας σε αυτά κάλυπταν τον ελεύθερο χρόνο τους, καθώς είχαν έντονη την επιθυμία να βρεθούν σε κοινωνικά σύνολα, την ίδια περίοδο όμως οι θεατρικές ομάδες άρχισαν να αναπτύσσονται και η πόλη της Λάρισας παρουσιάστηκε πρωτοπόρα σε αυτό το κομμάτι. Βέβαια, υπήρχε ήδη η «Θεσσαλική Πορεία» η οποία αργότερα μετονομάστηκε Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο, θεσμός που ξεκίνησε από τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία κατόρθωσε με αυτόν τον τρόπο, να φέρει το θέατρο κοντά στους Έλληνες της επαρχίας. Αυτό σηματοδότησε και την αφετηρία της Ερασιτεχνικής Σκηνής που στηριζόταν πολύ από την τότε Δημοτική Αρχή, εφόσον 15% του προϋπολογισμού κατευθυνόταν στον πολιτισμό. Σε δύσκολες περιόδους, μη οικονομικής στήριξης, αξίζει να σημειωθεί ότι σημαντική ήταν η προσφορά του σκηνοθέτη Αποστόλου Ζέρβα, αφιλοκερδώς στήριξε την Ερασιτεχνική Σκηνή όπως και κάποιων ιδιοκτητών καταστημάτων της πόλης.
Πρεμιέρα της Ερασιτεχνικής με την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη
«Η Ερασιτεχνική Σκηνή του Θεσσαλικού Θεάτρου κάνει την πρώτη της παράσταση τον Ιανουάριο του 1983 με την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Το σχήμα αποτελούνταν από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς και από πολλούς άλλους που βοηθούσαν με τα σκηνικά και τα κοστούμια. Ο Κώστας Τσιάνος είδε πολύ θετικά τη θεατρική απόπειρα στην οποία έδωσε μια πειραματική προσέγγιση με αποτέλεσμα να παρακολουθήσει την παράσταση πλήθος κόσμου στο Δημοτικό Ωδείο, όπου πραγματοποιήθηκε, ενώ η επιτυχία της την έβγαλε και εκτός ορίων πόλεως».
Δραστηριότητες της Ερασιτεχνικής
«Κάθε χρόνο πραγματοποιούνται οπωσδήποτε μια ή δύο παραγωγές θεατρικών έργων. Τα έξοδα καλύπτονται με τις χορηγίες. Το εισιτήριο υπάρχει για να περιφρουρήσει περισσότερο την ιστορία του Θεσσαλικού Θεάτρου. Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι η Ερασιτεχνική Σκηνή είναι μια εναλλακτική πρόταση. Πέρα από τις καφετέριες ακονίζει κανείς και το πνεύμα».
Η Ερασιτεχνική Σκηνή στο ραδιόφωνο
Στα είκοσι πέντε χρόνια πορείας η Σκηνή παρουσίασε τριάντα θεατρικά έργα, δύο ποιητικές βραδιές για τη μεταπολεμική και νεότερη ελληνική ποίηση καθώς και τα έργα: «Το Φιόρο του Λεβάντε» του Γρ. Ξενόπουλου, «Η θαυμαστή Μπαλωματού» του Φ. Γκ. Λόρκα, «Τα παντρολογήματα» του Ν. Γκογκόλ, «Μιας πεντάρας νιάτα» των Α. Γιαλαμά και Κ. Πρετεντέρη. Τη ραδιοφωνική επιμέλεια των έργων είχε ο Ανδρέας Τσατσαρής.
Από τη ματιά του σκηνοθέτη...
Η Ερασιτεχνική Σκηνή έχει λειτουργήσει σαν φυτώριο και έχει βγάλει από τους κόλπους της πολλούς γνωστούς σήμερα ηθοποιούς» λέει η ηθοποιός – σκηνοθέτις κ. Πόπη Πελτεκοπούλου, μιλώντας για το πάθος που διέπει τον ερασιτέχνη και τη μαγεία του θεάτρου. «Ανάμεσα σε πολλούς ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια ονόματα όπως της Κωνσταντίνας Τάκαλου, του Βασίλη Γιαβρή, του Τάκη Βαμβακίδη, του Σπύρου Κυριαζόπουλου, της Ζωής Συγκελοπούλου, του Αλμπέρτο Φάις και άλλων. Όσοι έρχονται στην Ερασιτεχνική Σκηνή έρχονται γιατί αγαπούν το θέατρο από παιδιά. Το θέατρο είναι μια ψυχανάλυση και πολλές φορές τα πιο ντροπαλά παιδιά απελευθερώνονται μέσα από την ερμηνεία του ρόλου. Ο άνθρωπος έχει μια κρυμμένη δυναμική και είναι πολύ γοητευτικό να εκτίθεται κανείς πάνω στη σκηνή. Επάνω στη σκηνή όλα είναι ξεκάθαρα και προβάλλονται σαν μέσα από ένα διάφανο γυαλί. Βασικό μέλημά τους είναι να μάθουν το μηχανισμό με τον οποίο κινείται το θέατρο. Είναι μεγάλη επιτυχία είκοσι παιδιά να μην είναι μπροστά στην τηλεόραση και στις καφετέριες και να διαβάζουν έργα σπουδαίων συγγραφέων. Το θέατρο είναι άλλωστε η συνισταμένη του λόγου, του πεζογραφήματος, της ποίησης, της ζωγραφικής, του χορού, της μουσικής, της γλυπτικής. Ο αυτοσχεδιασμός είναι στάση του σώματος».
Η Ερασιτεχνική Σκηνή έχοντας πάντα αρωγό το Θεσσαλικό Θέατρο φιλοξενείται στο «Χατζηγιάννειο» όπου και πραγματοποιεί τις πρόβες της, έχει πρόσβαση στο βεστιάριο του Θεσσαλικού Θεάτρου και δημιουργεί τα σκηνικά για την κάθε παράστασή του. Στη σκηνή συμμετέχουν τριάντα πέντε μέλη που σκοπό έχουν η Σκηνή αυτή να συνεχίσει το ανοδικό της ταξίδι στο χρόνο ευελπιστώντας να αποκτήσει και το δικό της χώρο, όπως συμπληρώνει ο κ. Τσατσαρής, ανακαλώντας τις περιπλανήσεις της τα προηγούμενα χρόνια που την έκαναν να μοιάζει, όπως χαρακτηριστικά είπε, σαν μια «τσιγγάνα» του θεάτρου.
