Κι όμως οι γραμμές και τα σκίτσα μπορούν να είναι ένα ιδιαίτερο έργο τέχνης. Αν όχι για τους περισσότερους, για τον Γιάννη Πέτρου και τον εικαστικό Χρήστο Παπανικολάου η «διαδρομή» μιας γραμμής ή ο «λαβύρινθος» μιας μουτζούρας είναι μια συνειδητή παύση του λόγου που σίγουρα κρύβει μια δική της ιστορία. Ο κοινωνικός ρεαλισμός, η αποδοχή, η διαπίστωση, η απορία, η δημιουργική φαντασία που εκπλήσσει τον ίδιο μας τον εαυτό, ο ρομαντισμός, ο πόνος, το ταξίδι, η φιλία, η αυτονόητη αλλά όχι ασήμαντη καθημερινότητά μας, εγκαθίσταται εικαστικά στα έργα του Γιάννη Πέτρου που κάνουν το φουαγιέ της Δημοτικής Πινακοθήκης – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, καλλιτεχνικό καφενείο μέσα από μια δουλειά ασυνήθιστα αληθινή και ελκυστικά παράξενη τόσο σε ό,τι αφορά στον τίτλο της – «Σκίτσα Λόγια, Η μικρή ανάποδη Ιστορία, μια(ν)τζούρα» - όσο και στο περιεχόμενό της που συγκεντρωμένο αρχικά σε ένα εγχειρίδιο μεγιστοποιήθηκε αργότερα στον εικαστικό καμβά. Τα προσωπικά «Σκίτσα – Λόγια» του Γιάννη Πέτρου είδαν το φως της δημοσιότητας και η ακολουθία της γραμμής που τα χαρακτηρίζει παρουσιάζει πραγματικό ενδιαφέρον κυρίως γιατί προσδιορίζει στον παρατηρητή την ουσία καθημερινών καταστάσεων και στιγμών, μοναχικών και συντροφικών. Έργα που σχολιάζουν την πολιτική, την οικονομία, τις ιδεολογίες, τις υπαρξιακές μας αγωνίες συνθέτουν μια πρωτότυπη δημιουργία μιας εικαστικής προσέγγιση που εκφράζει την ενδόμυχη τάση του ανθρώπου να προχωρήσει σε νέες τάσεις δημιουργίας.
Γιάννης Πέτρου: Η αρχή της Μικρής Ανάποδης Ιστορίας
«Τα σκίτσα και οι γραμμές στις σελίδες μπορούν να σηματοδοτούν μια μόνο στιγμή της καθημερινότητας, όχι μόνο της δικής μου αλλά όλων των ανθρώπων που θα πιάσουν στα χέρια ένα στυλό. Ας μην απαξιώνουμε τις στιγμές μας... Τέχνη άλλωστε μπορεί να είναι ξημερώματα κατακαλόκαιρο στο Ρακοπόταμο να διαβάζεις ένα βιβλίο, μια βόλτα στο πάρκο με το παιδί σου για να κλοτσήσετε μια μπάλα ή εν μέσω ψιλόβροχου να ξεκινήσεις με φίλους να διαβείς το μονοπάτι που σε οδηγεί από το Συρράκο στους Καλαρρύτες μέσα από το φαράγγι του Άραχθου και να πιεις ένα καφέ στο καφενείο στην πλατεία». Η ιδέα προέκυψε όταν πια συγκέντρωσε ο Γιάννης Πέτρου όλα τα χαρτιά των σημειώσεών του και αποφάσισε να βάλει λόγια στα σκίτσα δημιουργώντας μια τμηματικά χωρισμένη ιστορία, στην οποία ο παρατηρητής χαμογελά καθώς βλέπει σκέψεις τους και στιγμές του να περιέχονται στο λεύκωμα και στην εικαστική εγκατάσταση κάποιου άλλου, οι οποίες δίνουν την αφορμή για συζήτηση και συνέχεια.
Χρήστος Παπανικολάου: Ζητούμενο η συνέχεια
Η συζήτηση και η συνέχεια είναι και το ζητούμενο μιας εικαστικής παρέμβασης, λέει ο Χρήστος Παπανικολάου, το ερέθισμα να γίνεται αποδεκτό και να πηγαίνει τα πράγματα πιο πέρα. Ένα κρυμμένο κείμενο στο λεύκωμα, σε μια σελίδα απέναντι από ένα εξώφυλλο των Pink Floyd, γραμμένο από τον Χρήστο Παπανικολάου ερμηνεύει εύστοχα τη λογική συνοχή της «Μικρής Ανάποδης Ιστορίας», η οποία μακριά από κάθε δουλική μίμηση, ξεφεύγει από τα όρια του κοινού προκαλώντας στους παρατηρητές ποικίλες συζητήσεις. «Κυνηγώντας χίμαιρες κατά τη φορά του γραμμικού χρόνου, ούτε να νιώσουμε προλαβαίνουμε, ούτε να κατανοήσουμε είναι δυνατό πώς η ύπαρξη εκρήγνυται αθόρυβα και διασπείρεται σε άπειρα μικρά θραύσματα μνήμης. Όλες οι αφηγήσεις είναι ραψωδίες ανασυρμένες από τα καλάθια των αχρήστων. Η ιστορία δεν συντίθεται, μόνο ανασυντίθεται. Κινούμενα προς τα πίσω, τα μικρά αυτά σπαράγματα του λόγου, οι σπασμένες εικόνες, τα λείψανα και τα περισσεύματα, οι σπασμένες εικόνες, τα λείψανα και τα περισσεύματα μιας γεμάτης μέρας ορθώνουν λόγο, αίφνης αναγνωρίσιμο... Οι μικρές ανάποδες ιστορίες σπάνε για μια στιγμή τη γυάλινη κλεψύδρα. Από ανάγκη, όχι για πλάκα. Να χυθεί η άμμος και να χαθεί στον απειροστό λογισμό της προσωπικής μας αυταπάτης. Γιατί ο μόνος τρόπος να αποκριθείς στην επίμονη ώθηση για αυτοσυνειδησία είναι να δεις τον εαυτό σου σαν ξένος. Να εκλάβεις τη ζωή σου σαν άθροισμα φαινομενικά άσχετων και άχρηστων λεπτομερειών. Σαν μια(ν)τζούρα του θορυβώδους κατακρημνιζόμενου, αείρροου χρόνου».
Γι’ αυτή την ιστορία ιδιαίτερη ιστορία αναφορά έγινε κατά την έναρξή της και από άλλους σημαντικούς ανθρώπους της εικόνας και του λόγου. Ο ζωγράφος Χρήστος Σαμαράς, ο συγγραφέας Άγγελος Πετρουλάκης και ο φιλόλογος Κώστας Ντόλκος σχολίασαν με τη δική τους ενδιαφέρουσα αλληλουχία σκέψης. Η έκθεση θα υποδέχεται τους επισκέπτες στο νευραλγικό χώρο του καφέ της Δημοτικής Πινακοθήκης – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα έως τις 20 Ιουνίου τις ώρες λειτουργίας της Πινακοθήκης.
