Το Μουσείο Αμπελακίων Περιόδου 1940-1949, οργανώνει εκδήλωση με θέμα «Ο εμφύλιος πόλεμος και η αλήθεια για τα παιδιά του εμφυλίου», μεθαύριο Τρίτη 28 Απριλίου στις 7:30 μ.μ., στο «Χατζηγιάννειο». Κεντρικός ομιλητής θα είναι ο κ. Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ. Στην εκδήλωση θα παρουσιαστούν μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα στα παιδικά τους χρόνια. Θα ακολουθήσει συζήτηση.
Η Διοικούσα Επιτροπή του Μουσείου Αμπελακίων απευθύνει πρόσκληση στους Λαρισαίους και τις Λαρισαίες, ιδιαίτερα στη νεολαία της πόλης, να παρευρεθούν στην εκδήλωση, επισημαίνοντας: «Η ίδια η δημιουργία του «Μουσείου Αμπελακίων περιόδου 1940-1949», στοχεύει να φωτίσει όλη εκείνη την περίοδο, να συμβάλλει στην αποκατάσταση της αλήθειας, να συμβάλλει να γίνουν κτήμα ευρύτερων μαζών τα συμπεράσματα εκείνης της ιστορικής περιόδου.
Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν ένας θερμός πόλεμος στην ευαίσθητη και σημαντική Ευρώπη. Η έκβασή του είχε καίρια σημασία για το δυτικό στρατόπεδο, για τη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ. Μετά την αδυναμία της Μ. Βρετανίας να συνεχίζει την εμπλοκή της στα ελληνικά πράγματα, ρόλο ανέλαβαν οι ΗΠΑ. Η ανάσχεση του κομμουνισμού, ο «ψυχρός πόλεμος» έπρεπε άμεσα να αρχίσει, η δε Ελλάδα τέθηκε σε προτεραιότητα. Ήδη από τον Ιούλη του 1947, όταν η αμερικανική χρηματοδότηση επέτρεψε το άνοιγμα του στρατοπέδου «αναμόρφωσης» της Μακρονήσου, ολοκληρώθηκε και η επεξεργασία των «ειδικών σχεδίων» που αφορούσαν στα παιδιά.
Η νέα βασίλισσα, Φρειδερίκη, έθεσε τον εαυτό της επικεφαλής 72 καλών «κυριών» της αθηναϊκής κοινωνίας, «κυρίες» επί των τιμών των ανακτόρων, γόνοι των πλουσιότερων ελληνικών οικογενειών, οι οποίες ανέθεσαν στον κυβερνητικό στρατό το «σαφάρι» παιδιών από τις «ύποπτες» ειδικά περιοχές της χώρας. Η «βασιλική πρόνοια» έγινε πολύ γρήγορα ένας μεγάλος οργανισμός, ένα αληθινό κράτος μέσα στο κράτος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το υπουργείο Εσωτερικών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης ανακοίνωσε μέτρα για τα παιδιά που βρίσκονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα. Στην ανακοίνωση αυτή διαπίστωνε ότι τα κυριότερα θύματα της πολιτικής που οι Αμερικανοί και η κυβέρνηση της Αθήνας εφάρμοζαν στην εμπόλεμη Ελλάδα ήσαν τα παιδιά.
Το Μάιο του 1948 η Δημοκρατική Κυβέρνηση ίδρυσε την ΕΒΟΠ, Επιτροπή βοήθειας στο Παιδί επικεφαλής της οποίας τοποθετήθηκαν ο Πέτρος Κόκκαλης, η Ελλη Αλεξίου, ο Γιώργος Αθανασιάδης, ο Θανάσης Μητσόπουλος και άλλοι εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί ή άνθρωποι των Γραμμάτων. Η επιτροπή αυτή συντόνισε τη μεταφορά των παιδιών στο εξωτερικό και την εκεί περίθαλψή τους, οργάνωσε και το εκπαιδευτικό σύστημα των παιδιών αυτών για τη μελλοντική όπως έλπιζαν τότε σοσιαλιστική Ελλάδα. Από τα παιδιά που βρέθηκαν στο εξωτερικό (Λαϊκές Δημοκρατίες) περίπου 5.000 έφυγαν από τις χώρες υποδοχής για να συναντηθούν με τις οικογένειές τους, είτε πίσω στην Ελλάδα, είτε σε χώρες μετανάστευσης, την Αυστραλία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, τη δυτική Ευρώπη. Από τα υπόλοιπα, ένα μεγάλο ποσοστό μορφώθηκε και όταν μετά το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα, βρήκε, παρά τις δυσκολίες που ακόμα και η μεταπολίτευση έβαζε στην επιστροφή και στην επανένταξή τους, τρόπους να βοηθήσει την πρόοδο της πατρίδας τους.
Με τον τρόπο τους, τα παιδιά αυτά μετείχαν της πολιτικής εξέλιξης της Ελλάδας. Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος έληξε με διαφορετικό τρόπο από ό,τι έληξαν οι περισσότεροι εμφύλιοι πόλεμοι του καιρού μας. Συνήθως στους εμφύλιους πολέμους, το στρατόπεδο που χάνει τον πόλεμο συνθλίβεται, εξαφανίζεται, καταστρέφεται πλήρως. Στον ελληνικό εμφύλιο, ο ΔΣΕ και ένα μεγάλο μέρος του μηχανισμού του ΚΚΕ, της πολιτικής έκφρασης της κοινωνίας που αντιστάθηκε τόσα χρόνια στους κατακτητές και στην άρχουσα τάξη, έφυγε συγκροτημένα, υποχώρησε, στις ανατολικές χώρες. Ετσι δεν είχαμε μια εξέλιξη όπως, π.χ., στον ισπανικό εμφύλιο, ή στον αμερικανικό εμφύλιο, να καταστραφεί, να εξαφανιστεί ο κόσμος του ηττημένου. Ο κόσμος του «ηττημένου», η πολιτική του έκφραση έμεινε ζωντανή και αυτό αν θέλετε λειτούργησε σαν φάντασμα, σαν απειλή για το μεταπολεμικό κόσμο των νικητών στην Ελλάδα. Δίκιο είχανε. Το μέρος αυτό της κοινωνίας μπόρεσε να διατηρήσει τους πολιτικούς του μηχανισμούς και σήμερα ακόμη να τους έχουμε να διαφεντεύουν τα δικαιώματα του λαού της Ελλάδας. Η παρουσία αυτών των παιδιών, ο τρόπος που μορφώθηκαν, που ακτινοβόλησαν στους της εξορίας τόπους όπου βρέθηκαν, είχε καίριες πολιτικές επιπτώσεις και για την εξέλιξη εδώ.
Ο πόλεμος ενάντια στο λαό της Ελλάδας, εξακολούθησε ανοιχτός μέχρι το 1974.
Γνωρίζουμε ότι ειδικά στις σημερινές συνθήκες κρίσης, που τα λαϊκά προβλήματα οξύνονται δραματικά, το ξαναγράψιμο της ιστορίας επιχειρείται πιο επίμονα από κάθε φορά. Σε κοινή γραμμή πολιτικοί, εκπομπές, δημοσιογράφοι δουλεύουν στοχοπροσηλωμένα για να παραποιήσουν την αληθινή ιστορία, τη σύγχρονη ιστορία του λαϊκού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αντικομμουνισμός βρίσκεται σε ιδιαίτερη έξαρση, με την κατεύθυνση να δίνεται από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τσέχικη Προεδρία της.
Ο στόχος τους είναι σαφής: προσπαθούν παραποιώντας την ιστορία και ρίχνοντας αντικομμουνιστικό δηλητήριο να προλάβουν τους αγώνες που θα αναπτυχθούν, τις νέες λαϊκές εξεγέρσεις. Φοβούνται την όξυνση της ταξικής πάλης γι’ αυτό και ρίχνουν λάσπη, γι’ αυτό προσπαθούν να χτυπήσουν τη ραχοκοκαλιά του λαϊκού κινήματος, τους κομμουνιστές και άλλος ριζοσπάστες αγωνιστές. Γιατί γνωρίζουν ότι οι κομμουνιστές και σήμερα όπως και τότε θα σταθούν αταλάντευτοι οργανωτές στους αγώνες που θα αναπτυχθούν. Χτυπάνε την πιο λαμπρή σελίδα του αγώνα του ελληνκού λαού, όταν δηλαδή διεκδίκησε την εξουσία του, γιατί φοβούνται ότι ο αγώνας αυτός θα επαναληφθεί, η σελίδα θα γραφεί ολόκληρη.
Αποκτά, επόμενα, ιδιαίτερη αξία οι νεότεροι να μάθουν, οι μεγαλύτεροι να ξαναθυμηθούν την ιστορία των λαϊκών αγώνων. Να διδαχθούμε από τον πρωτοπόρο ρόλο του λαϊκού παράγοντα που αντικειμενικά θα επανακαθορίσει τις εξελίξεις προς όφελος του και στο μέλλον».
