Συνδέοντας το παρελθόν με το μέλλον ο ζωγράφος Πασχάλης Αγγελίδης αποδεικνύει πως δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά στα συναισθήματα των ανθρώπων που παίρνουν μέρος στις αρχαίες τραγωδίες των περασμένων χρόνων και στα ψυχολογικά διλήμματα του σύγχρονου ανθρώπου. Η ζωγραφική του Πασχάλη αποδίδει οπτικά την αρχαία ελληνική τραγωδία και σε αυτό βασίζεται και η ελληνικότητά τους. Οι Λαρισαίοι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν από κοντά τα έργα του και να αναλύσουν την τεχνική του μεθαύριο Τρίτη στο «Χατζηγιάννειο» Πνευματικό Κέντρο. Ο Πασχάλης Αγγελίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1955. Σπούδασε διακοσμητική, ελεύθερο σχέδιο και χρώμα στη Θεσσαλονίκη. Μαθήτευσε εργάστηκε με τον Δημήτρη Σκρέτα στη χαρακτική και μεταλλοπλαστική. Εργάστηκε στο θέατρο ως ζωγράφος σκηνικών και ως σκηνογράφος ενδυματολόγος. Διηύθυνε και οργάνωσε τις εικαστικές εκδηλώσεις στο ετήσιο Φεστιβάλ της Μακρινίτσας Πηλίου ενώ ζωγραφίζει τοιχογραφίες μεγάλων διαστάσεων σε δημόσιους και επώνυμους ιδιωτικούς χώρους. Από το 1989 επέλεξε να ζει μόνιμα στη Μακρινίτσα Πηλίου και στην πόλη του Βόλου έχει δημιουργήσει την καλλιτεχνική ομάδα «Art Grupa».
Συνέντευξη στην Κανέλα Κοπάνου
* Στα έργα σας φαίνεται να είναι έντονη η παρουσία του αρχαιοελληνικού στοιχείου. Ποια η σημασία που έχει για εσάς η αρχαία ελληνική τέχνη και η ιστορία; Εμπνέεστε από αυτή;
«Χρησιμοποιώ στη ζωγραφική μανιέρα μου στοιχεία από την αρχαιοελληνική τέχνη; Ίσως να φαίνονται έτσι. Ιστορική εμπειρία; Πιστεύω ότι είναι η γνώση της επανάληψης των συμβόλων σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο. Η παράδοση είναι μία κληρονομιά ποιότητας στον κόσμο. Ο καλλιτέχνης μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, αν αυτό τον βοηθά να ξετυλίξει το κουβάρι της ψυχής του και να βρει διέξοδο».
* Ποια τα κύρια συναισθήματα τα οποία προσπαθείτε να φέρετε στην επιφάνεια με τη τέχνη σας;
«Έρωτας, αναμονή, προσμονή, αιώρηση, επιστροφή, χορός, ζητούμενο».
* Τα θέματα που ζωγραφίζετε, λέγεται, θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως κλασικές ψυχικές διαταραχές του ανθρώπου. Αν ισχύει το παραπάνω πώς καταλήξατε σε μια τέτοιου είδους σύλληψη;
«Είναι πράγματι κλασικές ψυχικές διαταραχές του ανθρώπου από τους πρώτους ιστορικούς χρόνους. Οδηγήθηκα στο δρόμο αυτόν μέσω των δικών μου διαταραχών και τη συνεχή αναζήτηση εξόδου από το μικρόκοσμο που ζω».
* Στα έργα σας οι φιγούρες μοιάζουν να απελευθερώνονται από χρονιά δεσμά. Έχουν έντονη την κίνηση και μοιάζουν σαν να διαφεύγουν από λήθη περασμένων ετών.
Οι φιγούρες είναι απομιμήσεις οξειδωμένων αγαλμάτων. Η φυγή, η απελευθέρωση από τα προσωπικά δεσμά. Προς τα πού; Και γιατί; Είναι αιώνια ερωτήματα. Απομένει το ποθούμενο! Επαναλαμβανόμενες προσπάθειες. Απρόσφορες απόπειρες. Δεν μπορούμε ακόμα να μετρήσουμε το χρόνο. Ο χρόνος που γνωρίζουμε είναι υποθετικός. Η ύπαρξή μας επειδή έχει άμεση χρονική μέτρηση είναι και αυτή υποθετική. Φυγή και απελευθέρωση σε έναν άλλο χρόνο είναι το ζητούμενο. Στην Ανάσταση;».
* Μπάρες, δοκοί, ιμάντες, χρυσές κορδέλες. Ποιος ο συμβολισμός τους;
Μπάρες, δοκοί, ιμάντες είναι περιοριστικά αντικείμενα. Δηλώνουν την περίφραξη ενός χώρου, ενός ατόμου, ιδιοκτησία, το «ανήκω», το «δικό μου». Για να κινηθείς συνήθως ανάμεσα σε τόσες ατομικές δηλώσεις; Γίνεσαι ευέλικτος, δημιουργείς προσωπικά δεσμά, κορδέλες, σχοινάκια, ιστούς, για να δικαιολογήσεις το ανήκω, μου ανήκεις».
* Από πού αντλείτε την έμπνευση σας;
Από βιτρίνες καταστημάτων. Μην το θεωρείται παράξενο. Οι βιτρίνες είναι εικόνες. Μου αρέσουν οι βιτρίνες. Εκεί μέσα βρίσκονται οι πόθοι και οι στόχοι των ανθρώπων. Για αυτό υπάρχουν. Έτσι βγαίνουν και οι παροιμίες: «Πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», «Από το ντύσιμο φαίνεται ο άνθρωπος», και πάει λέγοντας. Στα έργα μου αυτό ισχύει, υπάρχει ένα περιθώριο, μία διαφάνεια στα περισσότερα έργα μου. Κουτί στη βιτρίνα. Στις βιτρίνες βλέπεις τα πάντα, το αισιόδοξο και το απαισιόδοξο. Είναι ένα τραγικό δημιούργημα της ματαιότητας του ανθρώπου.
* Ποιοι οι καλλιτέχνες που έχετε ξεχωρίσει και γιατί;
«Τον Ιερώνυμο Μπος. Τον θεωρώ προπομπό για τα εικαστικά γεγονότα του εικοστού αιώνα παρότι δημιούργησε το 1500. Τον Φράνσις Μπέικον. Η τραγική αποκρυπτογράφηση του ατομικισμού της εποχής μας, ο ακρωτηριασμός του ατομικισμού στο έργο του είναι συγκλονιστικός. Ανατριχιαστική η αποκάλυψη του ψεύδους της εξουσίας. Βροντερή η μοναξιά των ανθρώπινων ομάδων».
* Μιλήστε μου για την αισθητική των ελεύθερων χρόνων. Πώς θα μπορούσε να αναβαθμιστεί κατά τη γνώμη σας;
«Νομίζω ότι πρώτα πρέπει να ενδιαφερθούμε να διορθώσουμε την αισθητική των δικών μας χώρων (των εξωτερικών όψεων των πολυκατοικιών) και σε δεύτερο επίπεδο να ασχοληθούμε με τους ελεύθερους χώρους, γιατί θα καταστρέψουμε και τους δηλωμένους «ελεύθερους χώρους». Κατασκευάζουμε πολυτελέστατα σπίτια εσωτερικά, ενώ εξωτερικά οι πολυκατοικίες, δηλαδή η βιτρίνα μας, γιατί αυτό βλέπει ο πολύς κόσμος, είναι κάτω του χειρίστου αισθητικά. Αν αναβαθμίσουμε τις εξωτερικές όψεις των κτιρίων που ζούμε θα έχουμε ενδιαφερθεί αυτόματα και για την αισθητική των «ελεύθερων δημόσιων χώρων». Τώρα ότι και να τοποθετήσεις θα καταστραφεί. Το αστικό περιβάλλον που δημιουργήσαμε είναι εχθρικό. Πρέπει να ξεκινήσει ο κάθε ένας από τον εαυτό του και μετά να απαιτεί από τους άλλους».
