«Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή και μείς οι ηθοποιοί του» (Σαίξπηρ, «Όπως Αγαπάτε»). Το όνειρο είναι αρχετυπικό στοιχείο της αλληγορίας του παραμυθιού. Η αλήθεια μέσω του ψεύδους καθορίζει την τέχνη ως μορφή παραμυθιού, μέσω της φαντασίας που αναγεννά την πραγματικότητα ξεπερνώντας την. Με τη ζωογόνα φαντασία του ονείρου, ο μεγάλος παραμυθάς Τέρι Γκίλιαμ προίκισε τον κινηματογράφο με πολυσχιδή φιλμογραφία, όπως «Οι Ληστές του Χρόνου» –ανόητος ελληνικός τίτλος «Οι Μόντι Πάιθονς (ο Γκίλιαμ και ηθοποιοί της ταινίας υπήρξαν μέλη τους) και τα Κουλουβάχατα της Ιστορίας»-, «Οι Αδελφοί Γκριμ», τα αριστουργήματα «Brazil» και «Οι Περιπέτειες του Βαρώνου Μυγχάουζεν» κ.ά.
«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων και τη ζωούλα μας περιβάλλει ύπνος» (Πρόσπερο –«Η Τρικυμία» του Σαίξπηρ). Ο ύπνος αποτελεί ζωτικό περίβλημα και ως φορέας ονείρου, όπου καθρεφτίζονται υποσυνείδητες επιθυμίες, φόβοι ή (προ)αισθήματα που προσδοκούν πραγμάτωση ή διάψευση. Έχοντας πουλήσει σαν τον Φάουστ ψυχή στο διάβολο (ο απολαυστικός Τομ Γουέιτς) για την αθανασία, με alter ego και φωνή συνείδησης τον νάνο Πέρσι (ο έξοχος Βερν Τρόιερ), ο Δρ. Παρνάσους (ο μεγάλος Κρίστοφερ Πλάμερ ξανασυνεργάζεται με τον Γκίλιαμ μετά το συγκλονιστικό «12 Πίθηκοι») σαν άλλος Πρόσπερο με την 16άχρονη μοναχοκόρη του Βαλεντίνα (Λίλι Κόουλ) και Άριελ τον Άντον (Άντριου Γκάρφιλντ), περιπλανιέται στον «κόσμο φαντασίας» («imaginarium» στον πρωτότυπο τίτλο) που ανοίγεται στον καθρέφτη αλήθειας των ονείρων. Συναντώντας τον αμνησιακό Τόνι (ο εξαιρετικός Χιθ Λέτζερ, που η αναπλήρωση –λόγω πρόωρου θανάτου- του από τους θαυμάσιους Τζόνι Ντεπ, Τζουντ Λο και Κόλιν Φάρελ, μυθοπλαστικά λειτούργησε ιδιοφυώς στον χαρακτήρα ως πολυπρόσωπο Ιανό-Κάλιμπαν/Φερδινάνδο), ο Παρνάσους βλέπει στο νέο στοίχημα του διαβόλου την ευκαιρία απαλλαγής της Βαλεντίνα από το αντάλλαγμα της ύβρεώς του. Έτσι, ο αντικατοπτρισμός της ονειρικής αλήθειας και η ταινία του μάγου Τέρι Γκίλιαμ παίρνουν άλλες διαστάσεις.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός
