«Η Ληστοκρατία στη Θεσσαλία» είναι το θέμα που αναπτύσσεται σήμερα στις 9 μ.μ. στο χώρο του βιβλιοπωλείου «Γνώση» και πραγματοποιείται στο γενικότερο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Θεσσαλική Ιστορία». Το θέμα θα αναπτύξει η συγγραφέας Μαρούλα Κλιάφα εστιάζοντας στους λόγους για τους αναπτύχθηκε η ληστοκρατία στη Θεσσαλία, στα χαρακτηριστικά των ληστών, στο πώς ο λαός αντιμετώπιζε τους ληστές, στους νόμους των ληστών, στα βασανιστήρια των ομήρων των ληστών, στα μέτρα της πολιτείας για περιορισμό της ληστοκρατίας, κάνοντας επίσης αναφορά στους ληστές που απασχόλησαν το πανελλήνιο καθώς και σε μαρτυρίες ομήρων.
Λίγα λόγια για τη ληστοκρατία στη Θεσσαλία
Στη Θεσσαλία το φαινόμενο της ληστοκρατίας υπήρχε και επί Τουρκοκρατίας. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, το 1881, για όσους ληστές δεν παραδόθηκαν, η Πολιτεία στάθηκε αμείλικτη. Στις θεσσαλικές πόλεις στήθηκαν λαιμητόμοι και οι καρατομήσεις γίνονται δημοσίως προς παραδειγματισμό. Παρά τα μέτρα που έλαβε η Κυβέρνηση, μεταξύ 1900 ως 1930 η ληστοκρατία στη Θεσσαλία ενδημούσε και ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Η διαμόρφωση του εδάφους και τα πολλά βουνά αποτελούσαν για τους ληστές καλές κρυψώνες. Επιπλέον, οι περισσότεροι ληστές προέρχονταν από ποιμενικές οικογένειες και η καταγωγή τους εξασφάλιζε άσυλο από συγγενείς και φίλους. Άλλωστε για τους περισσότερους αγρότες, οι ληστές ήταν κάτι σαν ήρωες, αφού τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι στους ισχυρούς. Να σημειωθεί ότι ένα μέρος από τα λύτρα οι ληστές τα διέθεταν για διάφορες αγαθοεργίες. Από τις γνωστές συμμορίες της εποχής εκείνης ήταν του Τσεκούρα, του Γιαγκούλα - Μπαμπάνη, του Τζατζά κ.ά. Ο φόνος του τσιφλικά Ντούλα Βλιτσάκη το 1909, η ομηρία, το 1925, του Λαρισαίου φοιτητή Νικολάου Ράπτη και του μικρού του ξαδέλφου Δημήτρη και απαγωγή, το 1929, από τη συμμορία του Τζατζιά δέκα Τρικαλινών οικογενειών μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ο γερουσιαστής Σωτήρης Χατζηγάκης, συντάραξαν το πανελλήνιο.
