Μια ευπρόσωπη, πειθαρχημένη και αισθητικά άρτια παράσταση απολαμβάνουν οι Λαρισαίοι φιλόμουσοι κάθε ηλικίας αυτές τις μέρες παρακολουθώντας τη μουσικο – θεατρική εκδοχή του μοτσάρτειου «Μαγικού Αυλού» στη σκηνή του Δημοτικού Ωδείου.
Με οργανωτικό πυρήνα τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Δήμου Λαρισαίων, ένας καλλιτεχνικός συνασπισμός δημιουργικών τοπικών δυνάμεων, που ανέλαβε με υπευθυνότητα το δύσκολο έργο της μουσικής διεύθυνσης, της σκηνοθεσίας, των σκηνικών και κοστουμιών, της ερμηνείας και των άλλων στοιχείων της παράστασης, δίνει, κυριολεκτικά, ένα μάθημα καλλιτεχνικού ήθους και μουσικής παιδείας.
Το αποτέλεσμα είναι μια εντυπωσιακή παράσταση υψηλής αισθητικής, που δεν τέρπει μόνο το νεανικό φιλόμουσο κοινό, στο οποίο είναι αφιερωμένη, αλλά θέλγει και εκπλήσσει με την πρωτοτυπία της και την εμπνευσμένη σκηνοθετική δουλειά και τους μεγάλους.
Από την ορχήστρα ως τους πρωταγωνιστές της σκηνικής δράσης δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει. Καθαρές ευλύγιστες φωνές, πρόζα γεμάτη χιούμορ και εύστοχους διαλόγους, μια απόλυτα πειθαρχημένη καλλιτεχνική ομάδα δίνει τον καλύτερο εαυτό της σ΄ αυτό το αριστουργηματικό έργο του Μότσαρτ.
Ο «Μαγικός Αυλός» είναι η τελευταία όπερα που έγραψε ο Μότσαρτ,σύνοψη και επιτομή όλων των μέχρι τότε κατακτήσεων της λυρικής τέχνης. Είναι ένα μουσικό και συνάμα ανθρώπινο μήνυμα που μέσα από τη βολική αφέλεια και τη συμβολική πυκνότητα ενός παραμυθιού ευαγγελίζεται τη νίκη της Μέρας πάνω στη Νύχτα, του Φωτός, της Λογικής και της Συνείδησης, πάνω στα πλάσματα του Σκότους, τον παραλογισμό της τυραννίας και της ανελευθερίας. Ανήκει στο γερμανικό είδος μιας όπερας που διανθίζεται με θεατρικό διάλογο, εμφανίζεται και ακμάζει τον 18ο αιώνα και διευρύνεται τόσο ώστε να χωρέσει κάθε προηγούμενη οπερατική τεχνοτροπία της εποχής του.
Η συγκλονιστικότερη ωστόσο αντινομία αυτού του αριστουργήματος παραμένει ότι ο Μότσαρτ, ένα βήμα απ ΄το θάνατο, με τις δυνάμεις του να λιγοστεύουν, ζωσμένος από άσχημα συναισθήματα για το επερχόμενο τέλος, ρίχνεται με πάθος στη σύνθεση αυτής της όπερας που χαρακτηρίσθηκε το σοφότερο ίσως μουσικό δοκίμιο, για τη χάρη και το φως της ανθρώπινης ευτυχίας, που έμελλε να γραφτεί ποτέ.
Ένα μεγάλο μέρος από την υψηλής ποιότητας παρουσίαση του διασκευασμένου για νεανικό ακροατήριο, «Μαγικού Αυλού» οφείλεται και στο θαυμάσιο δέσιμο λόγου και μουσικής, σοφά – θάλεγα – συγκερασμένου με τα τραγουδιστικά μέρη.
Η ποιότητα της μουσικής απόδοσης της Ορχήστρας, υπό τη διεύθυνση των Χρήστου και Δημήτρη Κτιστάκη, έχει τη σφραγίδα μιας εκπληκτικής ωριμότητας από την οποία διακρίνεται τα τελευταία χρόνια. Διακριτική αλλά και με τον προσήκοντα δυναμισμό η Συμφωνική πλαισιώνει γοητευτικά τη σκηνική δράση. Η σκηνοθετική μαεστρία του Κώστα Λαμπρούλη συνετέλεσε ώστε οι πρωταγωνιστές της σκηνής δεν δείχνουν μόνον τα φωνητικά τους προσόντα, αλλά και μια βαθιά επίγνωση του ρόλου που υποδύονται με τις κινήσεις, τις χειρονομίες τους, την όλη τους έκφραση, τη γνώση του έργου και του περιβάλλοντος.
Από τον λαϊκό γήινο ανθρωπάκο Παπαγκένο, του Γρηγ. Πυριαλάκου και την Παπαγκένα του, της Έλενας Γκατζά, που τραγουδούν με τρόπο που θυμίζει ιταλιάνικη όπερα – μπούφα, ως τη Παμίνα της Μυρσίνης Μαργαρίτη και της Βάσκας Ποζίδου που συνδυάζουν στο τραγούδι τους το καθαρότερο ιταλικό μπελ κάντο με τη μελωδική απλότητα του γερμανικού λίντ, είναι όλοι τους υπέροχοι. Φωνές με μουσικότητα, χρώμα, γοητευτική ζεστασιά και διάχυτο λυρισμό. Ανάμεσά τους ο Ταμίνο, ο Αιγύπτιος πρίγκιπας με τη θαυμάσια εκφραστικότητα και την ακτινοβόλο σκηνική παρουσία, αλλά και η βασίλισσα της Νύχτας της Μελίνας Πασχαλίδου, μια τρομερή δραματική κολορατούρα, με απίθανους φωνητικούς ακροβατισμούς.
Τη θαυμάσια σκηνική δράση συμπληρώνουν με τη ζωηρή τους παρουσία η Μαρία Ρουκά, η Αμαλία Σδρόλια, η Μάχη Μακρίδου, η Μαρία Ναλμπάνη, η Χαρούλα – Κλειώ Λεβέντη, η Κατερίνα Κυριακίδου, ο Θανάσης Πατσαλιάς και ο Παν. Μπάκας στους υπόλοιπους ρόλους. Χαρακτηριστικές φιγούρες που δίνουν τον τόνο και την ατμόσφαιρα σ΄ ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο.
Στην όλη παρουσίαση του «Μαγικού Αυλού» συνέβαλε αφάνταστα η φροντισμένη δουλειά της Κάκιας Χαλήμαγα – Χατζή στα σκηνικά και τα κοστούμια. Η σκηνική δράση ζωντανεύει εκπληκτικά χάρη στη φαντασία και το ταλέντο της, ενω αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο και την ατμόσφαιρα του έργου.
Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρονταν οι οργανωτικές ικανότητες της Σοφίας Κούστα και του Θάνου Κυρίδη στην όλη παραγωγή του έργου. Είναι από τους αφανείς ήρωες της επιτυχημένης αυτής προσπάθειας.
Στη μετάφραση, την προσαρμογή του λιμπρέτου και των τραγουδιών και στους γλαφυρούς διαλόγους δούλεψαν με ξεχωριστή επιτυχία, η Φρόσω Κτιστάκη, ο Κώστας Λαμπρούλης, και οι Κατερίνα Μπέκου, Μάχη Μακρίδου και Παν. Μπάκας.
ΝΙΚ. ΝΑΚΟΣ
