Η περίπτωση της διαμαρτυρίας των «Ομιχλιστών» (αυθαίρετη λεξιπλαστική σύντμηση του υπογράφοντα, των λέξεων «ομίχλη» και «κινηματογραφιστές» έτσι ώστε να προκύψει η λέξη «ομιχλιστές») και η λύση στο χρόνιο αίτημά τους για θέσπιση νέου νομοθετικού κινηματογραφικού πλαισίου είναι σαν το «αυγό του Κολόμβου»: Φαντάζει πολύ δύσκολη, όμως η λύση είναι πολύ απλή. Τόσο απλή που όποιος δει το πρόβλημα να λύνεται θα αναφωνήσει «Σιγά το πράγμα! Και εγώ μπορώ να το κάνω αυτό». Εκ των υστέρων όμως…
Τι ζητάνε λοιπόν οι ομιχλιστές; Αν και ομιχλιστές ζητούν διαφάνεια και συνέπεια. Τόσο στις χρηματοδοτήσεις του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου όσο και στον τρόπο με τον οποίο δίνονται τα βραβεία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Δεν είναι δύσκολο να γίνουν αυτά που ζητούν. Απλά πρέπει να υπάρχει πολιτική βούληση και ταυτόχρονα, η κατανόηση από μέρους της Πολιτείας ότι ο κινηματογράφος είναι κομμάτι του πολιτισμού μας και ότι μακροπρόθεσμα, αν παρθούν τα σωστά και απλά-στη σύλληψή τους-μέτρα, θα είναι οικονομικά ανταποδοτικός.
Την επόμενη Παρασκευή 13 Νοεμβρίου ξεκινά το 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης χωρίς ελληνικές ταινίες. Από σήμερα οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» θα προχωρήσουν στην προβολή των ταινιών που, σε διαφορετική περίπτωση θα συμμετείχαν στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ. Οι προβολές που εντάσσονται στο πλαίσιο της εβδομάδας «Fog Films» (σε ελεύθερη μετάφραση «οι ταινίες της ομίχλης») θα γίνουν στον κινηματογράφο «Έλλη» και θα τελειώσουν στις 11 Νοεμβρίου, μια ημέρα πριν ξεκινήσει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η κατάσταση οδηγείται στα άκρα, παρά τις διαβεβαιώσεις του νέου υπουργού Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου, ο οποίος δεσμεύθηκε ότι θα μελετήσει και θα καταθέσει προς ψήφιση το νέο νομοθετικό πλαίσιο περί κινηματογράφου στη Βουλή μέσα σε 120 ημέρες.
Το θέμα αποτελεί πλήγμα για το ελληνικό σινεμά που, επιλεκτικά μεν δυναμικά δε, δείχνει να αφυπνίζεται με ταινίες που προκαλούν αίσθηση. Την τελευταία περίοδο τρεις τουλάχιστον ελληνικές ταινίες διακρίθηκαν σε διεθνή φεστιβάλ. Ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου πήρε το πρώτο βραβείο στην ενότητα «Ένα κάποιο βλέμμα» στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών. Η «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου διακρίθηκε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο αποσπώντας το Α΄ βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Αντώνη Καφετζόπουλο. Το φιλμ «Γκίνες» του Αλέξη Καρδαρά, τον περασμένο Ιούνιο πήρε το βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας στο Φεστιβάλ του Λος Άντζελες.
Οι συνδικαλιστικοπνευματικές κινήσεις διαμαρτυρίας είναι ωραίες και καλοδεχούμενες. Δείχνουν μια κοινότητα η οποία είναι δυναμική και όχι στατική. Το ζήτημα, όμως, του διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης-η φετινή διοργάνωση έχει ως σύνθημα «Why cinema now?» και πρόεδρο της κριτικής επιτροπής τον Θόδωρο Αγγελόπουλο- που, εξαιτίας των κινηματογραφιστών της ομίχλης, μένει απογυμνωμένο από την ελληνική του ταυτότητα είναι σημαντικό. Οι ομιχλιστές διαβεβαιώνουν πως δεν έχουν καμιά πρόθεση να θίξουν το φεστιβάλ. Όμως και ο πιο αισιόδοξος μπορεί να αντιληφθεί πως το φεστιβάλ σαφώς και θα αντιμετωπίσει προβλήματα ειδικά, στην επετειακή διοργάνωση των πενήντα χρόνων που συμπληρώνει φέτος. Αν οι συνέπειες της κίνησης των ομιχλιστών θα είναι ανώδυνες ή θα αφήσουν μόνιμα σημάδια, το μέλλον θα δείξει. Πάντως η Δέσποινα Μουζάκη, καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ παρουσιάζοντας το πρόγραμμα της φετινής επετειακής διοργάνωσης είπε: «Μαζί μας θέλαμε να έχουμε φέτος κι όλους τους Έλληνες δημιουργούς. Όσοι δεν είναι μαζί μας, μας λείπουν. Και λείπουν από αυτή τη στιγμή που ανήκει σε όλους: ανήκει σε όσους εργάστηκαν και σε όσους εργάζονται για να γίνει πράξη αυτό το φεστιβάλ, αλλά ανήκει και σε όσους έχουν δημιουργήσει και δημιουργούν το ελληνικό σινεμά».
