Λίγο πριν το επίσημο τέλος του καλοκαιριού, ένας γλυκός διαφορετικός «πειρατής» έρχεται να μας ταξιδέψει μέσα από αγαπημένα ιδιαίτερα μουσικά ακούσματα σε θάλασσες νοσταλγικών αναμνήσεων. Ο γνωστός καλλιτέχνης, με την απλότητα ενός παιδιού, ξεδιπλώνει πτυχές της σημαντικής καλλιτεχνικής του πορείας και μιλά στην «Ε» ενόψει της συναυλίας που θα πραγματοποιηθεί την 1η Σεπτεμβρίου στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ στις 9.30 μ.μ.. Μαζί του θα είναι η Ραλλία Χρηστίδου και ο Στρατής Μύρωνας για να τραγουδήσουν παλιές και νέες επιτυχίες
Συνέντευξη στην Κανέλα Κοπάνου
* κ. Κότσιρα, στη συναυλία οι ακροατές θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν και τραγούδια από το νέο σας δίσκο. Πού αποδίδετε τη μεγάλη απήχηση της νέας σας δουλειάς;
«Θα γίνει μια αναφορά στον καινούριο δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος αυτός έγινε γνωστός με το τραγούδι ‘Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι’ πριν ακόμη κυκλοφορήσει και η υποδοχή του από τον κόσμο ήταν ιδιαιτέρως θερμή. Προετοιμάστηκε τότε το έδαφος, κατά κάποιον τρόπο και ακολούθησε το ‘Γύρω από την αγάπη’ και το ‘Πάλι παιδί’ και συνεχίστηκε θα έλεγα, αυτή η αγάπη του κόσμου. Προφανώς αποδείχτηκε τελικά ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο. Αυτό ήταν το κλειδί της επιτυχίας».
* Το ύφος των τραγουδιών σας είναι αναγνωρίσιμο στους ακροατές σας. Συμφωνείτε ότι τα διακρίνει μια δική τους αισθητική; Είναι κάτι το οποίο κάνετε συνειδητά;
«Επί της ουσίας οι δισκογραφικές δουλειές που κάνω δεν είναι ίδιες μεταξύ τους αλλά έχουν μια κοινή αισθητική. Οι δουλειές μου απλώς εκφράζουν το χαρακτήρα και την αισθητική μου απέναντι στη μουσική».
* Ποια είναι με λόγια η αισθητική της δικής σας μουσικής. Συμβαδίζει με την αισθητική σας στην καθημερινότητά σας;
«Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω αυτό με λόγια. Προσπαθώ πάντα να βρίσκω καλά τραγούδια τα οποία να μην με συγκινούν εξαρχής ίσως αλλά να μου λένε σίγουρα κάτι παραπάνω από μια εφήμερη εκτόνωση. Σε ότι αφορά την αισθητική μου, πέρα από τη μουσική, αυτό που την καταστρέφει είναι οτιδήποτε βιαστικό. Μέσα σε μια εποχή όπου και οι δίσκοι και τα τραγούδια και το φαγητό και η καθημερινότητα κινείται γενικά σε πολύ γρήγορους ρυθμούς απεχθάνομαι τη βιασύνη. Δεν μπορώ εύκολα να προλάβω τους γρήγορους ρυθμούς. Ίσως αυτό να οφείλεται και στον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα. Ζω σε ένα δικό μου κόσμο και έχω μάθει να λειτουργώ μέσα σε αυτόν. Χρειάζομαι λοιπόν θα έλεγα τους χρόνους μου. Έτσι και στη μουσική. Δεν μπορώ να κρίνω ένα τραγούδι από το πρώτο άκουσμα και προσπαθώ να βρίσκω τραγούδια στη ζωή μου και να ξέρω ότι την επόμενη ημέρα που θα τα ξανακούσω θα μου αρέσουν ακόμη περισσότερο. Δεν μου αρέσει όταν προτείνω κάτι μέσα από τα τραγούδια μου να είναι απαίδευτο και ο κόσμος που θα το αγοράσει να μετανιώσει για τα χρήματα που έδωσε».
* Σε κάποια από τα τραγούδια σας έχετε γράψει τη μουσική και τους στίχους. Ήταν έμπνευση ή κάτι το οποίο καλλιεργούσατε καιρό;
«Δεν είμαι συνθέτης ούτε στιχουργός αλλά τραγουδιστής. Επειδή όμως γνωρίζω κάποια πράγματα για τη μουσική υπάρχουν κάποιες φορές που έχω την ανάγκη να εκφραστώ με ένα διαφορετικό τρόπο. Εκείνη την ώρα λοιπόν μπορεί να πάρω αφορμή από οτιδήποτε δω μπροστά μου και να μου βγει μια μουσική. Δεν κατατάσσω όμως τον εαυτό μου σε καμία περίπτωση στην κατηγορία των δημιουργών γιατί είναι πολύ μεγάλο πράγμα να είσαι δημιουργός και εγώ δεν είμαι κάτι τέτοιο».
* Τα τραγούδια σας διακρίνονται από μια νοσταλγική διάθεση του παρελθόντος. Πρόκειται για ένα στοιχείο το οποίο είναι έντονο και στην καθημερινότητά σας;
«Οι αναμνήσεις παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου και διακατέχομαι συχνά από νοσταλγική διάθεση ενώ και ο πόνος πολλές φορές για εμένα έχει μια γλύκα. Γενικά, νομίζω ότι η ζωή που κάνω είναι ιδιαίτερα δύσκολη όπως και η ζωή των περισσότερων στις μέρες μας και για να αντλήσω την αισιοδοξία μου γυρνάω συχνά στο παρελθόν ίσως επειδή μένουν περισσότερο τα όμορφα και χάνονται τα άσχημα. Οι όμορφες στιγμές του παρελθόντος μου δίνουν δύναμη. Αντλώ ενέργεια μέσα από αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων ή από άλλες πιο συναισθηματικές στιγμές και πιο συγκεκριμένες».
* Ενώ δίνετε την εντύπωση ενός μοναχικού ανθρώπου, στις περιοδείες σας συχνά συνοδεύεστε από συναδέλφους σας καλλιτέχνες.
«Η μουσικότητα είναι κάτι πολύ προσωπικό και όντως είμαι μοναχικός άνθρωπος. Όταν είμαι, λόγου χάρη στο σπίτι μου, επιθυμώ τη μοναξιά μου, περνάω καλά με τη μοναξιά μου και τη θεωρώ δημιουργική. Όμως, όταν θέλω να κάνω μια δουλειά που να την προτείνω στον κόσμο σκέφτομαι λίγο διαφορετικά και επειδή δεν θέλω να κουράσω τους ακροατές αλλά ούτε ο ίδιος να βαρεθώ θέλω μέσα από μια περιοδεία και μέσα από τις συναυλίες να δίνω τη δυνατότητα σε νεότερους ανθρώπους να προτείνουν τη δική τους δουλειά και να προταθούν οι ίδιοι σαν προσωπικότητες, σαν τραγουδιστές, σαν συνθέτες. Άλλωστε γνωρίζουμε όλοι πόσο δύσκολες είναι οι καταστάσεις για τους νεότερους καλλιτέχνες. Το σημαντικό όμως τελικά είναι ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία δημιουργείται κάτι καινούργιο και η σύνθεσή του είναι εξαιρετική».
* Ποια η άποψη σας για τη συνεργασία με νέα πρόσωπα στο χώρο; Σε ο,τι αφορά στη Ραλλία Χρηστίδου και τον νεοεμφανιζόμενο Στρατή Μύρωνα, δίνετε στον κόσμο η εντύπωση ότι είστε πάνω από όλα καλοί φίλοι.
«Είναι μια εξαιρετική συνεργασία. Πραγματικά δεν το περίμενα όταν ξεκινούσαμε. Γνώριζα βέβαια τη Ραλλία Χρηστίδου από το παρελθόν, η οποία είναι σπουδαία τραγουδίστρια και καλός άνθρωπος και ο Στρατής Μύρωνας, που γνώρισα πρόσφατα, είναι ένας νέος άνθρωπος γεμάτος ενέργεια και διάθεση να γράψει ωραία τραγούδια και έχει πολλά να προτείνει. Αυτή η χημεία έδεσε καλά γιατί και εγώ έχω καλή διάθεση απέναντί τους και εισπράττω από τη νεανική τους φρεσκάδα».
* Στο ξεκίνημα της καριέρας σας συναντηθήκατε με δύο σπουδαίους μουσικούς, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο; Ήταν ή τύχη η επιλογή τα συγκεκριμένα πρόσωπα;
«Ήταν επιλογή μου. Θυμάμαι ότι μέχρι το 1995 εγώ τραγουδούσα πέντε χρόνια ήδη και μου είχαν γίνει δώδεκα περίπου δισκογραφικές προτάσεις. Εκεί θα μπορούσα να έχω ακολουθήσει μια τελείως διαφορετική επιλογή. Όμως η πρώτη φορά που είπα ότι θέλω να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους ήταν όταν άκουσα το «Λέει λέει» και την Αλεξάνδρεια. Τότε είπα ότι αυτό είναι για εμένα και έτσι μπήκαν αυτοί οι δύο αγαπημένοι άνθρωποι στη ζωή μου, οι οποίοι με βοήθησαν στο να βρω και εγώ το δικό μου δρόμο».
* Από εκεί και έπειτα η μουσική σας διαδρομή είχε πολλούς σημαντικούς σταθμούς. Ξεχωρίζετε κάποιους;
«Ναι, ειδικά με τον Αντώνη Μιτζέλο με τον οποίο έγινε ο τρίτος δίσκος μου και με την Ελένη Ζιώγα. Αργότερα, αλλάζοντας δισκογραφική εταιρία, πέρασα στα χέρια του επίσης αγαπημένου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και ακολούθησαν και οι πιο σύγχρονοι δίσκοι με τον Φάμελλο και το Λιβαδά. Τώρα πάλι βρίσκομαι με το Γιάννη Κωνσταντινίδη».
* Είστε ο πέμπτος ερμηνευτής του «Άξιον Εστί». Τι έχετε αποκομίσει από τη εμπειρία σας δίπλα στον Μίκη Θεοδωράκη αλλά και δίπλα στους άλλους μεγάλους συνθέτες που έχετε βρεθεί;
«Το σπουδαίο με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι δεν πήγα εγώ να τους πω κάτι αλλά με επέλεξαν. Αυτό για εμένα ήταν το μεγαλύτερο παράσημο που μπορούσε να μου δοθεί είτε επρόκειτο για τον κορυφαίο Μίκη Θεοδωράκη είτε επρόκειτο για άλλους σημαντικούς όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Μαρκόπουλος και ο Μικρούτσικος. Ο Θεοδωράκης δεν μπαίνει σε κάποια κατηγορία όμως και δεν τον θεωρώ απλά συνθέτη. Για εμένα ήταν πάντοτε μια μορφή πολιτισμού και πολιτικής στην Ελλάδα. Ίσως να είναι η τελευταία μεγάλη μορφή που καθόρισε σημαντικά πράγματα στη χώρα με τη μουσική του. Ο Θεοδωράκης από τη μια ήταν αυτό το τέρας του πολιτισμού και από την άλλη ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι την ημέρα της συναυλίας στο Ηρώδειο ήμουν άρρωστος και όταν ο μεγάλος συνθέτης ανέβηκε στο ποντιουμ να διευθύνει αισθάνθηκα σαν να έβαλε το χέρι του μέσα και να ‘τράβηξε’ τη φωνή μου. Και μόνο ότι τον γνώρισα ήταν μια από τις μεγαλύτερες στιγμές, όχι της καριέρας μου αλλά της ζωής μου».
Εισιτήρια για τη συναυλία:
Εισιτήρια μπορούν να αναζητήσουν όσοι επιθυμούν στα γραφεία της ΔΕΤΠΟΛ Ανθίμου Γαζή 31, στο δισκοπωλείο «Melody» και «Σείριος». Πληροφορίες στο τηλέφωνο 2410-534.076.
ΛΕΖΑΝΤΑ ΓΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟ ΜΕ ΚΟΤΣΙΡΑ
«Μέσα σε μια εποχή όπου και οι δίσκοι, τα τραγούδια, το φαγητό και η καθημερινότητα κινείται γενικά σε πολύ γρήγορους ρυθμούς απεχθάνομαι τη βιασύνη. Δεν μπορώ εύκολα να προλάβω τους γρήγορους ρυθμούς. Ίσως αυτό να οφείλεται και στον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα. Ζω σε ένα δικό μου κόσμο και έχω μάθει να λειτουργώ μέσα σε αυτόν. Χρειάζομαι λοιπόν θα έλεγα τους χρόνους μου. Έτσι και στη μουσική».
